Armia Unii Europejskiej?

Na posiedzeniu Rady Europejskiej, które odbyło się w Helsinkach w dniach 10-11 grudnia 1999 roku podjęto decyzje w zakresie wspólnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony. Rada podkreśliła swoją determinację do prowadzenia operacji wojskowych UE w odpowiedzi na kryzysy międzynarodowe  i ustanowiła za priorytet utworzenie sił szybkiego reagowania. Określono Europejski Cel Operacyjny, który zakładał powstanie do roku 2003 samowystarczalnego korpusu złożonego z 50-60 tys. żołnierzy, zdolnego do przeprowadzenia w ciągu 60 dni wszystkich misji petersberskich. Wyraźnie stwierdzono jednak, że powstanie ich nie oznacza utworzenia armii europejskiej.

W 2004 roku określono Cel Operacyjny 2010, który zakładał utworzenie Grup Bojowych Unii Europejskiej. Pełną zdolność operacyjną uzyskały w 2007 roku. Tworzą je narodowe lub wielonarodowe bataliony w sile około 1,500 żołnierzy, które muszą być gotowe do 15 dni od podjęcia decyzji politycznej o rozpoczęciu działania (5 dni na konsultacje polityczne i kolejne 10 dni na przerzut oraz rozmieszczenie jednostek) oraz samowystarczalne przez 30 dni z możliwością przedłużenia do 120 dni. Koszty związane z działalnością takiej grupy ponoszą kraje tworzące grupę, a za planowanie i logistykę odpowiada kraj wiodący w grupie.

W związku z tym cały czas pojawiają się wypowiedzi różnych polityków europejskich, dotyczące powołania europejskiej armii. Do zwolenników tej idei należą m.in.: przewodniczący Komisji Europejskiej Jean Claude-Juncker, czy kanclerz Niemiec Angela Merkel.