W Polsce kwestie zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi reguluje właściwa ustawa, a także rozporządzenia W art. 10 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi sprecyzowano, że w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw zdrowia określa m.in.:

• wykaz chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepień ochronnych,
• osoby lub grupy osób obowiązane do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, wiek i inne okoliczności stanowiące przesłankę do nałożenia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby,
• kwalifikacje osób przeprowadzających szczepienia ochronne,
• sposób przeprowadzania szczepień ochronnych.

W Polsce obecnie zastosowanie ma rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych. Wynika z nich, że obowiązkiem szczepień ochronnych są objęte następujące choroby zakaźne:

• błonica,
• gruźlica,
• inwazyjne zakażenie Haemophilus influenzae typu b,
• inwazyjne zakażenia Streptococcus pneumoniae,
• krztusiec,
• nagminne zakażenie przyusznic (świnka),
• odra,
• ospa wietrzna,
• ostre nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis),
• różyczka,
• tężec,
• wirusowe zapalenie wątroby typu B,
• wścieklizna.

Rozporządzenie wprowadza również obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciw:

• błonicy – obejmuje dzieci i młodzież od 7. tygodnia życia do ukończenia 19. roku życia oraz osoby ze stycznością z chorymi na błonicę,
• inwazyjnym zakażeniom Streptococcus pneumoniae – obejmuje dzieci i młodzież od 2. miesiąca życia do ukończenia 19. roku życia,
• krztuścowi – obejmuje dzieci i młodzież od 7. tygodnia życia do ukończenia 19. roku życia,
• nagminnemu zakażeniu przyusznic (śwince) – obejmuje dzieci i młodzież od 13. miesiąca życia do ukończenia 19. roku życia,
• odrze – obejmuje dzieci i młodzież od 13. miesiąca życia do ukończenia 19. roku życia,
• ostremu nagminnemu porażeniu dziecięcemu (poliomyelitis) – obejmuje dzieci i młodzież od 7. tygodnia życia do ukończenia 19. roku życia,
• różyczce – obejmuje dzieci i młodzież od 13. miesiąca życia do ukończenia 19. roku życia,
• tężcowi – obejmuje dzieci i młodzież od 7. tygodnia życia do ukończenia 19. roku życia oraz osoby zranione, narażone na zakażenie,
• wirusowemu zapaleniu wątroby typu B – obejmuje dzieci i młodzież od dnia urodzenia do ukończenia 19. roku życia, uczniów szkół medycznych lub innych szkół prowadzących kształcenie na kierunkach medycznych, którzy nie byli szczepieni przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, studentów uczelni medycznych lub innych uczelni, prowadzących kształcenie na kierunkach medycznych, którzy nie byli szczepieni przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, osoby szczególnie narażone na zakażenie w wyniku styczności z osobą zakażoną wirusem zapalenia wątroby typu B, które nie były szczepione przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, osoby zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C, osoby wykonujące zawód medyczny narażone na zakażenie, które nie były szczepione przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, osoby w fazie zaawansowanej choroby nerek z filtracją kłębuszkową poniżej 30 ml/min oraz osoby dializowane,
• wściekliźnie – obejmuje osoby mające styczność ze zwierzęciem chorym na wściekliznę lub podejrzanym o zakażenie wirusem wścieklizny.

Należy wspomnieć, że w art. 36 ustawy doprecyzowano, jakie czynności podejmowane są w przypadku osób, które nie poddają się obowiązkowi szczepienia:

Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może byç zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków.

Dodatkowo ustawa w części „Zasady postępowania w razie stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii” precyzuje również, że:

Ogłaszając stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, minister właściwy do spraw zdrowia lub wojewoda mogą nałożyć obowiązek szczepień ochronnych na inne osoby niż określone na podstawie art. 17 ust. 9 pkt 2 oraz przeciw innym zakażeniom i chorobom zakaźnym, o których mowa w art. 3 ust. 1. 4.

Jak widać, obowiązujące w Polsce przepisy wprowadzają obowiązek szczepienia dorosłych w niektórych przypadkach, choć nie odnosi się on do wszystkich osób dorosłych. Świadczy o tym m.in. obowiązek szczepienia osób do 19. roku życia, obowiązek szczepienia osób, które miały styczność z chorymi na błonicę, czy też obowiązek szczepienia wynikły ze styczności ze zwierzęciem chorym na wściekliznę lub podejrzanym o zakażenie wirusem wścieklizny Z tego względu wypowiedź uznajemy za manipulację.