Dane dotyczące migracji ludności są co roku publikowane w Roczniku Demograficznym Głównego Urzędu Statystycznego. Ostatni taki rocznik został wydany 13 października 2017 r. (zmodyfikowany 31 stycznia 2018 r., dane za 2016 r.).

W uwagach do działu III „Migracje ludności” (s. 392) GUS tłumaczy pojęcia związane z migracjami. Migracje zagraniczne ludności to przemieszczenia ludności związane ze zmianą kraju zamieszkania.

Obowiązujące w Unii Europejskiej Rozporządzenie (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego (PE) i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. zawiera definicję migracji uwzględniającą zamierzony okres zamieszkania w innym kraju wynoszący co najmniej 12 miesięcy. W rozumieniu tej definicji imigracja to przybycie do kraju osoby będącej uprzednio rezydentem innego kraju z zamiarem przebywania przez okres co najmniej 12 miesięcy. Zgodnie z ustawą o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich UE i członków ich rodzin, obywatelowi UE —w przypadku gdy spełnia określone warunki — przysługuje prawo pobytu przez okres dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli pobyt na terytorium RP trwa przez okres dłuższy niż 3 miesiące, obywatel UE jest obowiązany zarejestrować swój pobyt, a członek rodziny niebędący obywatelem UE jest obowiązany uzyskać kartę pobytu członka rodziny obywatela UE. Obywatel UE nabywa prawo stałego pobytu po upływie 5 lat nieprzerwanego pobytu na terytorium RP.
Zgodnie z ustawą o cudzoziemcach, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE
udziela się cudzoziemcowi przebywającemu na terytorium RP, bezpośrednio przed złożeniem wniosku, legalnie i nieprzerwanie, co najmniej przez 5 lat, który posiada:
1) stabilne i regularne źródło dochodu wystarczającego do pokrycia kosztów utrzymania siebie
i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu;
2) ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu przepisów o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium RP.

Innym pojęciem jest status uchodźcy, który może otrzymać osoba, która spełnia warunki określone w Konwencji Genewskiej z 1951 r. i Protokole Nowojorskim z 1967 r.

W dziale III prezentowane są informacje o wybranych kategoriach imigrantów gromadzone przez Urząd do Spraw Cudzoziemców. Dane te dotyczą m.in. cudzoziemców, którzy otrzymali zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt czasowy w Polsce (s. 447). W 2016 r. wydano łącznie 9042 zezwolenia na pobyt stały oraz 86 616 zezwolenia na pobyt czasowy. Dla porównania, w 2015 r. wydano 9893 zezwolenia na pobyt stały i 64 926 zezwolenia na pobyt czasowy. Nie są prowadzone badania dotyczące wyznania cudzoziemców przybywających do Polski. Jednak wśród krajów, z których pochodzą cudzoziemcy znalazły się m.in.: Syria, Pakistan (39 zezwoleń na pobyt stały, 553 – na pobyt czasowy), Libia (5 – pobyt stały, 217 – pobyt czasowy), Tunezja (63 – pobyt stały, 272 – pobyt czasowy), Egipt (72 – pobyt stały, 428 – pobyt czasowy), i Maroko (35 – pobyt stały, 172 – pobyt czasowy), a także inne kraje, w których religią dominującą jest islam.

Informacje dotyczące przyznania statusu uchodźcy znajdują się na stronie 448 raportu. Został on przyznany obywatelom m.in. Syrii, Iraku, Rosji, Białorusi i Ukrainy (ogółem 128 osób).

Najnowsze dane dotyczące udzielania zezwolenia na pobyt stały w Polsce gromadzone są na stronie Urzędu do Spraw Cudzoziemców www.migracje.gov.pl. Zgodnie z danymi przedstawionymi dla imigracji w Polsce, w 2018 r. wydano 72 145 decyzji pozytywnych w sprawie zezwolenia na pobyt czasowy oraz 9113 zezwolenia na pobyt stały. Podobnie jak w 2016 r., zezwolenia także dotyczą krajów, w których religią dominującą jest islam (dla przykładu, 184 zezwoleń dotyczy Tunezji, 178 – Syrii, 329 – Iraku, 59 – Libii, a 47 – Afganistanu).

Wypowiedź Dominika Tarczyńskiego uznajemy za fałszywą. W Polsce przebywają muzułmańscy imigranci.