CETA jest przykładem regionalnej umowy handlowej (ang. regional trade agreement – RTA). Instytucją stale monitorującą zawierane umowy RTA jest Światowa Organizacja Handlu zrzeszająca 163 państwa członkowskie oraz Unię Europejską jako osobny podmiot. Kiedy członkowie WTO decydują się zawierać RTA gwarantujące innym podmiotom bardziej preferencyjne warunki handlowe od tych, które są gwarantowane pozostałym członkom WTO, odchodzą od zasady niedyskryminacji wyrażonej między innymi w artykule 1 Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu GATT oraz artykule 2 Układu Ogólnego w sprawie Handlu Usługami GATS.

Zawarcie RTA umożliwiają 3 wyjątki:

1. artykuł XXIV paragrafy 4-10 GATT umożliwia utworzenie oraz działanie uni celnych oraz stref wolnego handlu obejmujących handel dobrami,
2. klauzula przyzwalająca (ang. enabling clause) odnosząca się do preferencyjnych umów handlowych w handlu dobrami pomiędzy rozwijającymi się państwami członkowskimi,
3. artykuł V GATS w zakresie handlu usługami zarówno dla krajów rozwiniętych jak i rozwijających się.

Obecnie notyfikowanych w WTO jest 635 regionalnych umów handlowych. 435 z nich zawarto zgodnie z artykułem XXIV GATT, 43 zgodnie z klauzulą przyzwalającą, natomiast 157 zgodnie z artykułem V GATS. Spośród 635 umów, w mocy jest obecnie 423 z nich. Około 90 % umów odnosi się do stref wolnego handlu, a 10 % do unii celnych.

Kompleksowa umowa gospodarczo-handlowa (ang. Comprehensive Economic and Trade Agreement, CETA) to umowa gospodarcza pomiędzy Unią Europejską a Kanadą, przyjęta przez Komisję Europejską w lipcu 2016, która zaproponowała Radzie Unii Europejskiej jej podpisanie. Pełne wejście w życie umowy będzie uwarunkowane zawarciem jej przez UE w drodze decyzji Rady, zgody Parlamentu Europejskiego oraz stosownych krajowych procedur ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie.

W zamyśle inicjatorów, CETA doprowadzić ma do zniesienia należności celnych, zlikwidowania ograniczeń w dostępie do zamówień publicznych, otwarcia rynku usług i stworzenia przewidywalnych warunków dla inwestorów, a także pomoże w zapobieganiu nielegalnemu kopiowaniu innowacji i tradycyjnych produktów z UE. Cele te mają zostać osiągnięte przez zniesienie 99 proc. należności celnych szacowanych na prawie 600 mln euro rocznie oraz usunięcie wielu innych przeszkód dla przedsiębiorstw.

Unia Europejska jest obecnie stroną 41 umów handlowych o różnym stopniu zaawansowania integracji ekonomicznej: W Europie stronami umów handlowych z UE są: Albania, Andora, Bośnia i Hercegowina, Wyspy Owcze, Gruzja, Islandia, Kosowo, Macedonia, Mołdawia, Czarnogóra, Norwegia, Rosja, San Marino, Serbia, Szwajcaria, Turcja oraz Ukraina.

W regionie Morza Śródziemnego są to: Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Liban, Maroko, Palestyna, Syria oraz Tunezja.

Pozostałe strony umów z UE to: Armenia, Azerbejdżan, Kamerun, państwa CARIFORUM zrzeszającego 15 państw karaibskich, państwa Ameryki Środkowej, Chile, Kulimbia i Peru, Irak, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kazachstan, Madagaskar, Mauritius, Seszele i Zimbabwe, Meksyk, Papua Nowa Gwinea i Fidżi, Republika Południowej Afryki oraz Korea Południowa.

Ponieważ Adam Szejnfeld przytoczył nieprawdziwe dane dotyczące globalnej liczby regionalnych umów handlowych, uznajemy wypowiedź za manipulację.