Traktat lisboński rzeczywiście wprowadził zmiany do procedury głosowania, ale dotyczyły one Rady Unii Europejskiej, która jest jednym z organów legislacyjnych UE, a nie Rady Europejskiej, tak jak sugeruje to w swojej wypowiedzi marszałek Marek Jurek.

Od 1 listopada 2014 r. w Radzie Unii Europejskiej stosowana jest nowa procedura głosowania większością kwalifikowaną. Na mocy traktatu z Lisbony, zamiast wcześniejszego, tzw. nicejskiego systemu ważenia głosów, wprowadzono system podwójnej większości. W ramach tej procedury, jeżeli Rada UE stanowi na podstawie wniosku Komisji lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, większość kwalifikowana jest osiągnięta, gdy spełnione są 2 warunki:

• 55% państw członkowskich głosuje „za”, co w praktyce oznacza to 16 z 28 państw
• wniosek popierają państwa członkowskie reprezentujące co najmniej 65% całkowitej ludności UE.

Mniejszość blokująca musi się składać z co najmniej 4 członków Rady reprezentujących ponad 35% ludności UE. Warto jednak zauważyć, że sam traktat zakładał jednocześnie, że do 31 marca 2017 r. każde państwo członkowskie mogło złożyć wniosek, aby decyzja podjęta została według zasad obowiązujących przed 1 listopada 2014 r. (tzn. większością kwalifikowaną, jak określono w traktacie z Nicei).

W systemie nicejskim każdy kraj członkowski dysponował określoną liczbą głosów w zależności od jego populacji. Ponadto do przyjęcia wniosku przez Radę, propozycja musi zostać poparta 260 głosami z 352 możliwych (73,9%), propozycja musi zostać poparta przez większość krajów członkowskich (lub przez większość dwóch trzecich krajów – w przypadku gdy Rada działa nie na wniosek Komisji), a kraje popierające wniosek muszą reprezentować przynajmniej 62% populacji UE (przy czym ten ostatni warunek podlega sprawdzeniu tylko na wyraźne żądanie państwa członkowskiego).

Pierwsza decyzja Rady (nr 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r.), wprowadzająca relokację 40 000 osób, została podjęta jednogłośnie. Druga decyzja Rady, z dnia 22 września 2015 roku, rozszerzająca liczbę osób, które miały zostać objęte mechanizmem relokacji do 120 000 osób, została podjęta w drodze głosowania większością kwalifikowaną. Porozumienie poparła znaczna większość Rady, większość przewyższająca wymagania traktatowe. Przeciwko decyzji głosowały Węgry, Czechy, Słowacja i Rumunia, natomiast Finlandia wstrzymała się od głosu.

Gdyby głosowanie w Radzie Unii Europejskiej w tej sprawie odbyło się w systemie nicejskim, za przyjęciem rezolucji byłoby 300 głosów na 352, a więc zostałaby osiągnięta minimalna większość, która wynosiła 260 głosów. Według statystyk Eurostatu populacja Unii Europejskiej w styczniu 2016 wynosiła 510 284 430 osób. W krajach, które zagłosowały za rezolucją mieszka 459 226 228 osób. Jest to 90 % populacji UE więc również drugi z warunków został spełniony. Za tym rozwiązaniem zagłosowała również większość państw UE, więc nie jest prawdą, że na mocy systemu nicejskiego ta decyzja nie zostałaby przyjęta.

W związku z tym, że Marek Jurek myli Radę Europejską z Radą Unii Europejskiej i nie ma racji mówiąc że na gruncie systemu nicejskiego decyzja o relokacji uchodźców zostałaby odrzucona wypowiedź kwalifikujemy jako fałsz.