„Przeprowadzono wiele badań dotyczących związku między chorobą Alzheimera a glinem, ale nie uzyskano żadnych rozstrzygających dowodów wskazujących, że taki związek istnieje”.

„Sole glinu działają jako antyperspiranty nie dlatego, że wchłaniają się do ustroju. Ich działanie polega na tym, że wchodzą w reakcję chemiczną z wodą zawartą w pocie, tworząc fizyczny korek… który osadza się w kanałach potowych, powodując miejscową blokadę w tych lokalizacjach, w których są stosowane”.

„Nie jest jasne, jak dużo glinu wchłania się przez skórę. Jedno z badań, w którym analizowano wchłanianie glinu z antyperspirantów […] stosowanych pod pachami, wykazało, że absorpcji ulegała tylko niewielka jego część (0,012 proc.). Rzeczywista ilość aluminium wchłoniętego z dezodorantu będzie znacznie mniejsza niż oczekiwana ilość glinu przyjętego ze spożywanych pokarmów”.

„Nie ma dowodów na poparcie twierdzenia, że ​​dezodoranty i antyperspiranty powodują raka. […] Z niektórych raportów wynikało, że w próbkach pobranych z guzów piersi znaleziono aluminium lub inne składniki dezodorantów. Zwykle jednak były to badania prowadzone na bardzo małych grupach kobiet i nigdy nie zestawiały poziomu glinu w nowotworach z poziomem tego składnika w innych częściach ciała lub z kobietami, które nie chorują na raka piersi. Bez tych informacji raporty te nie mówią nam nic na temat dezodorantów i ryzyka raka piersi. [W nieco większym badaniu – przyp. Demagog], w którym wzięło udział 1 600 kobiet, stwierdzono, że osoby używające dezodorantu nie są bardziej narażone na raka niż kobiety, które tego nie robią”.

„Na początku XXI wieku badacze zaczęli sprawdzać, czy glin zawarty w antyperspirantach może być powiązany z rakiem piersi. Wczesne badania – mimo że nie dostarczyły żadnych rozstrzygających danych naukowych ani też dowodów na jakąkolwiek korelację – wzbudziły pewne obawy [osób spoza świata nauki – przyp. Demagog]. Odbiły się one szerokim echem w popularnych mediach i zostały rozpowszechnione przez alarmistyczne strony internetowe i e-maile [tzw. łańcuszki, które były wtedy popularne – przyp. Demagog].

Badania te zostały ostatecznie obalone przez analizy przeprowadzone w sposób sumienny i bardziej odpowiedzialny. Wyczerpująca praca przeglądowa z 2014 roku opublikowana w Critical Reviews in Toxicology nie wykazała korelacji między stosowaniem antyperspirantów zawierających glin a zwiększonym ryzykiem raka, w szczególności raka piersi”.

„Nie wydaje się, aby tkanka raka piersi zawierała więcej aluminium niż normalna tkanka piersi. Badanie, w którym uczestniczyły kobiety chore na raka piersi, nie wykazało rzeczywistej różnicy w stężeniu glinu pomiędzy nowotworem a otaczającą go zdrową tkanką. Na chwilę obecną nie dowiedziono wyraźnego związku między antyperspirantami zawierającymi aluminium a rakiem piersi”.

„Niektóre badania skupiały się na parabenach, czyli środkach konserwujących stosowanych w niektórych dezodorantach i antyperspirantach, które, jak wykazywano, naśladują aktywność estrogenów w komórkach organizmu. Donoszono, że parabeny występują w nowotworach piersi, ale nie ma dowodów na to, że powodują raka piersi”.

„Parabeny to grupa substancji chemicznych szeroko stosowanych jako konserwanty w kosmetykach i produktach do pielęgnacji ciała, takich jak dezodoranty, żele pod prysznic czy kremy do ciała. Skutecznie zapobiegają one rozwojowi mikroorganizmów. Aby ocenić, czy sposób, w jaki są obecnie stosowane, jest bezpieczny, Komitet Naukowy ds. Bezpieczeństwa Konsumentów na przestrzeni lat wielokrotnie dokonywał przeglądu danych naukowych na temat potencjalnego wpływu tych związków na zdrowie. Badania eksperymentalne na zwierzętach wykazały, że parabeny mają ogólnie niską toksyczność i nie powodują nowotworów”.

„Główną obawą związaną z parabenami w kosmetykach jest to, że niektóre z nich mogą działać jak hormony w organizmie, w szczególności jak estrogeny, żeńskie hormony płciowe. W laboratoryjnych systemach testowych i w badaniach na zwierzętach wykazano pewne działanie hormonopodobne dla parabenów, ale działanie to było tysiące do milionów razy słabsze niż działanie naturalnych hormonów. Te hormonopodobne właściwości wydają się rosnąć wraz z

wielkością cząsteczki parabenów. Jak dotąd inne badania eksperymentalne dotyczące możliwego wpływu stosowania parabenów na reprodukcję nie przyniosły jednoznacznych wniosków, a wiele z nich zawierało niedociągnięcia, które utrudniają interpretację ich wyników”.

„Ftalany są stosowane w różnych kosmetykach i produktach do pielęgnacji ciała. Ftalany to związki chemiczne […], które wykorzystuje się do zwiększenia wytrzymałości tworzyw sztucznych. Te bezbarwne, bezwonne, oleiste ciecze nazywane są także „plastyfikatorami” ze względu na ich najczęstsze zastosowania. […] Ftalany działają również jako rozpuszczalniki i stabilizatory w perfumach i innych preparatach zapachowych. Kosmetyki, które mogą zawierać ftalany, obejmują lakiery do paznokci, lakiery do włosów, płyny po goleniu, środki czyszczące i szampony”.

„Główne obawy związane z tymi substancjami dotyczą ich wpływu na system reprodukcyjny. [Wykazywano np., że – przyp. Demagog] u dorosłych szczurów związki te docierają do jąder. DBP [czyli ftalan dibutylu – przyp. Demagog] i DEHP [czyli ftalan dwu-2-etyloheksylu – przyp. Demagog] mają wpływ na rozwój/uszczuplenie komórek rozrodczych, a BBP [czyli ftalan benzylu butylu – przyp. Demagog] wpływa na koncentrację plemników najądrza. U płodów szczurów zaobserwowano także antyandrogenne [czyli hamujące aktywność męskich hormonów płciowych – przyp. Demagog] działanie tych substancji. Dowody epidemiologiczne u ludzi są niejednoznaczne. U szczurów zespół ftalanowy wpływający na rozwój rozrodczy jest porównywalny ze zgłaszanym zespołem dysgenezji jąder u ludzi, chociaż nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego po narażeniu ludzi na estry ftalanów”.

„Na podstawie [dotychczasowych raportów – przyp. Demagog] FDA stwierdziła, że ​​nie ma solidnych podstaw naukowych uzasadniających podjęcie działań regulacyjnych przeciwko kosmetykom zawierającym ftalany.

Panel ekspertów zwołany w latach 1998–2000 przez Narodowy Program Toksykologiczny będący częścią Narodowego Instytutu Nauk o Zdrowiu Środowiskowym stwierdził, że ryzyko dla reprodukcji wynikające z narażenia na ftalany jest minimalne”.

„Przeprowadziliśmy analizę dla siedmiu najczęściej stosowanych ftalanów: ftalanu bis (2-etyloheksylu), czyli DEHP, ftalanu butylobenzylu (BBP), ftalanu dibutylu (DBP), ftalanu diizobutylu (DIBP), ftalanu diizononylu (DINP), ftalanu diizodecylu (DIDP) oraz di -ftalanu n-oktylu (DNOP) […] w celu ustalenia ich zastosowań oraz zakazów, skupiając się na materiałach mających kontakt z żywnością, kosmetykach, zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci. […]

Na obszarze Unii Europejskiej DEHP, BBP, DBP i DIBP nie są dozwolone w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci w ilości powyżej 0,1 proc. wagi. Wszystkie siedem ftalanów również podlega surowym ograniczeniom w materiałach mających kontakt z żywnością i w większości są zakazane jako składniki kosmetyków”.

„Triklosan […] o nazwie chemicznej 5-chloro-2-(2,4-dichlorofenoksy) fenol podlega regulacji jako środek konserwujący […] w następujących typach produktów:

a) pasty do zębów; mydła do rąk; mydła do ciała/żele pod prysznic; dezodoranty (nie w sprayu); pudry do twarzy i korektory na niedoskonałości; preparaty do czyszczenia paznokci u rąk i nóg przed nałożeniem sztucznych systemów paznokci – w maksymalnym stężeniu 0,3%;

b) płyny do płukania jamy ustnej – w maksymalnym stężeniu 0,2%.

Triklosan został poddany różnym ocenom bezpieczeństwa przeprowadzonym […] w 2002 r., […] w 2006 r., […] 2008 r., […] 2009 r. oraz […] w 2011 r. W szczególności ostatnia opinia SCCS zaowocowała istniejącymi regulacjami, które dopuszczają różne stężenia triklosanu w zależności od produktu”.

„Kilka badań wykazało estrogenne i antyandrogenne działanie triklosanu […]. Istnieją również dowody na działanie endokrynologiczne triklosanu pochodzące z badań in vivo na zwierzętach. Badania na ludziach nie dostarczają żadnych mocnych dowodów na zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego działanie triklosanu. Istnieją niespójne wyniki dotyczące wpływu triklosanu na hormony tarczycy, a także statystycznie nieistotny związek między triklosanem a przebiegiem porodu”.