Zgodnie z art. 17a, Ustawy  z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich, Rzecznik współpracuje z zagranicznymi i międzynarodowymi organami i organizacjami na rzecz ochrony wolności i praw człowieka i obywatela, także w zakresie równego traktowania.

W prawie międzynarodowym kluczowym dokumentem dotyczącym instytucji ochrony praw człowieka jest rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 48/134 z 29 grudnia 1993 r. ( zawarte w niej tzw. Zasady Paryskie).

Rezolucja dotyczy krajowych instytucji promocji i ochrony praw człowieka. W aneksie zostały zawarte zasady odnoszące się do statusu, kompetencji oraz obowiązków takich instytucji (s. 4 – 5). Zostało stwierdzone, że instytucja krajowa powinna mieć poniższe obowiązki:

„Współpraca z ONZ lub organizacją działającą pod auspicjami ONZ, instytucjami regionalnymi i krajowymi innych państw, które są kompetentne w zakresie promocji i ochrony praw człowieka”.

Innym dokumentem odnoszącym się do Zasad Paryskich jest Rezolucja nr 1959/2013 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w sprawie wzmocnienia instytucji rzecznika praw obywatelskich w Europie, która stwierdza, iż istotną rolę w koordynacji działań krajowych rzeczników praw obywatelskich w UE odgrywa Europejski Rzecznik Praw Człowieka oraz Komisarz Praw Człowieka Rady Europy. Zatem stwierdza wprost o współpracy RPO z instytucjami UE. Ponadto, rezolucja zachęca do ubiegania  się rzeczników praw obywatelskich do uzyskania akredytacji przy Międzynarodowym Komitecie Koordynacyjnym Narodowych Instytucji Promocji i Ochrony Praw Człowieka (the International Coordinating Committee of National Institutions for the Promotion and Protection of Human Rights), globalnej sieci współpracy rzeczników obywatelskich.

Rzecznik Praw Obywatelskich w świetle zarówno prawa krajowego, jak i międzynarodowego ma prawo do współpracy z zagranicznymi instytucjami zajmującymi się prawami człowieka. Wypowiedź zatem należy uznać za prawdziwą.