Wypowiedź europosła Radosława Sikorskiego uznajemy za manipulację, ponieważ to Rada Unii Europejskiej oraz Parlament Europejski mają decydującą rolę w tworzeniu unijnego prawnego wtórnego, do którego zaliczają się dyrektywy. Komisja Europejska jest odpowiedzialna wyłącznie za inicjowanie procedury prawodawczej.

Dyrektywy

Dyrektywy to akty prawa unijnego, które zalicza się do tzw. prawa wtórnego UE. Oznacza to, iż są one tworzone przez organy Wspólnoty. Dyrektywy wskazują na zaplanowane cele oraz to, w jakim terminie mają one zostać osiągnięte przez wszystkie państwa członkowskie. Akty te stają się wiążące w momencie, gdy zostaną implementowane w krajowym porządku prawnym. Państwa w tej dziedzinie mają swobodę podjęcia decyzji. To wyłącznie od nich zależy, czy przepisy dyrektywy zostaną wdrożone w życie na mocy ustawy, rozporządzenia czy też odmiennego aktu normatywnego.

W jaki sposób powstaje dyrektywa?

Co do zasady dyrektywy powstają na podstawie tzw. zwykłej procedury ustawodawczej. Prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje Komisji Europejskiej. Ta może wszcząć proces uchwalania aktu prawnego z własnej inicjatywy bądź na wniosek Parlamentu Europejskiego lub Rady Unii Europejskiej (która może go odrzucić lecz jest zobligowana do złożenia wyjaśnień). W szczególnych przypadkach do KE mogą wnioskować:

• Europejski Bank Centralny,
• Trybunał Sprawiedliwości UE,
• Europejski Bank Inwestycyjny,
• ¼ państw członkowskich.

Do KE z wnioskiem o wszczęcie procedury prawodawczej może zgłosić się również 1 mln obywateli z co najmniej siedmiu państw członkowskich.

Następnie Komisja Europejska przedkłada projekt aktu prawnego Radzie Unii Europejskiej, w której zasiadają przedstawiciele rządów państw członkowskich, oraz Parlamentowi Europejskiemu. Obie wspomniane instytucje mogą przyjąć przedłożony projekt podczas pierwszego bądź drugiego czytania.

Jeżeli zgoda nie zostanie osiągnięta, sprawę rozpatruje komitet pojednawczy, który składa się z takiej samej liczby europosłów i członków Rady. Jego celem jest wypracowanie wspólnego stanowiska. Jeżeli mu się to nie uda, to procedura ustawodawcza zostaje zakończona. W przypadku osiągnięcia porozumienia projekt jest przekazywany ponownie Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie. Żadna z instytucji nie może wprowadzać już poprawek do aktu prawnego. Jeżeli PE i RUE go zatwierdzą, nowe regulacje wchodzą w życie i są publikowane w Dzienniku Urzędowym.

Specjalne procedury ustawodawcze

Jak stanowi art. 289 TFUE, specjalna procedura ustawodawcza ma zastosowanie „w szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach”. Do specjalnej procedury ustawodawczej zalicza się procedurę zgody oraz procedurę konsultacji. W obu przypadkach prawo inicjatywy ustawodawczej leży w kompetencjach Komisji Europejskiej.

W trakcie postępowania w ramach pierwszej wymienionych ścieżek to Rada jest głównym prawodawcą. Z kolei rola Parlamentu sprowadza się wtedy do wyrażenia zgody na przyjęcie aktu prawnego. Parlament przyjmuje bądź odrzuca wniosek Rady, lecz nie może wprowadzić do niego poprawek. Rada jest zobligowana do uwzględnienia stanowiska Parlamentu. Natomiast w ramach procedury konsultacji Rada nadal pozostaje centralnym prawodawcą. Parlament Europejski opiniuje wyłącznie akt prawny i może do niego wprowadzić poprawki. Rada zapoznaje się ze stanowiskiem PE, jednakże nie ma obowiązku ich przyjęcia. Nie może jednak uchwalić aktu prawnego przed wydaniem opinii ze strony Parlamentu Europejskiego.