Parlament Republiki Francuskiej zgodnie z Konstytucją Francji z 4 października 1958 r. jest bikameralny (dwuizbowy) i składa się z izby wyższej – Senatu oraz izby niższej – Zgromadzenia Narodowego. Francuski system polityczny określany jest mianem republiki parlamentarno- prezydenckiej lub półprezydenckiej. Oznacza to, że pozycja głowy państwa jest silniejsza niż w systemach o charakterze parlamentarnym, czyli na przykład w Polsce.

Co do zasady, wszystkie akty Prezydenta Republiki wymagają uzyskania kontrasygnaty premiera (lub odpowiednich ministrów), aczkolwiek art. 19 wymienia osiem wyjątków od tej reguły, Jednym z nich jest prawo do zarządzenia rozwiązania Zgromadzenia Narodowego wskazane w art. 12 Konstytucji. Prezydent może to uczynić po wcześniejszym zasięgnięciu opinii premiera i przewodniczących izb. 

Wśród pozostałch uprawnień wymienionych w art. 19 znajduje się między innymi możliwość uruchomienia instytucji referendum w sprawie każdego projektu ustawy dotyczącego organizacji władz publicznych, reform w zakresie polityki ekonomicznej lub społecznej i służb publicznych. Ponadto, prezydent Republiki Francuskiej powołuje i odwołuje premiera oraz pozostałych członków rządu i przewodniczy posiedzeniom Rady Ministrów. Artykuł 16 Konstytucji daje mu także prawo do tymczasowego przejęcia władzy w kraju, w wypadku gdy zagrożona jest niepodległość państwa i jego integralność terytorialna lub gdy władze publiczne nie są w stanie pełnić swoich funkcji. 

W Polsce skrócenie kadencji Sejmu przez Prezydenta jest możliwe jedynie w dwóch przypadkach:

• jeśli Sejm nie udzieli wotum zaufania Radzie Ministrów w tzw. „trzecim kroku”, czyli jeśli nie zaakceptuje kandydata na Premiera i na jego wniosek, pozostałch członków rządu wskazanych przez Prezydenta i niniejszym zostaną wyczerpane wszystkie konstytucyjne możliwości powołania Rady Ministrów (art. 155 ust. 2);
• gdy Sejm, w ciągu 4 miesięcy od przedłożenia mu ustawy budżetowej nie skieruje go do podpisu do Prezydenta RP (art. 225).