Prezydent Komorowski w swojej wypowiedzi znacznie „zdeformował” procedurę dotycząca tymczasowego aresztowania, pomijając tak istotne elementy jak chociażby przesłanki możliwości jej zastosowania czy wypuszczenia. Zgodnie z przepisami Kodeksu Postępowania Karnego by „wsadzić kogoś na 48 godzin” potrzeba znacznie więcej niż tylko podejrzenia.

Jeżeli weźmiemy pod uwagę art. 244 kpk obejmujący zatrzymanie osoby podejrzanej, przy uzasadnionych przypuszczeniach popełnienia przestępstwa i obawie ucieczki, ukrycia się lub zatarcia śladów uzyskamy informację, że taką osobę ma prawo zatrzymać policja.

Art. 248 kpk określa maksymalny wymiar takiego zatrzymania na 48 godzin, jeśli nie zostanie przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. Zatrzymanego należy jednak natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, lub na mocy § 2 Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania.

Kolejnym etapem, po takim 48 godzinnym zatrzymaniu, może być tymczasowe aresztowanie, którego warunki określa art. 258 kpk.

art. 258

§ 1. Tymczasowe aresztowanie może nastąpić, jeżeli:

1) zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu,

2) zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne.

§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą.

§ 3. Tymczasowe aresztowanie może wyjątkowo nastąpić także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, a zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.

§ 4. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio do pozostałych środków zapobiegawczych.

Prezydent posłużył się więc skrótem myślowym, który może być odczytany jako błąd. “Wsadzanie” możemy bowiem odczytać jako areszt, a zatrzymanie jest regulowane odrębnymi przepisami. Do podejrzeń warunkujących zatrzymanie muszą również dokładać się wspomniane wcześniej przesłanki, a zwolnienie następuje nie tylko przy braku potwierdzenia podejrzeń.