Już w uchwale Sejmu z dnia 30 lipca 1992 r. Regulamin Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej  zawarto art. 31 pkt 2 ppkt 5 o treści:

“2. Do projektu ustawy dołącza się uzasadnienie, które powinno:

5) wskazywać źródła finansowania, jeżeli projekt ustawy pociąga za sobą obciążenie budżetu Państwa”

Obowiązuje on od 1997 r. w zmienionym kształcie do dzisiaj jako art. 34 pkt 2 ppkt 5 (przepis przeniesiony w 2002 r.) o treści:

“2. Do projektu ustawy dołącza się uzasadnienie, które powinno:

5) wskazywać źródła finansowania, jeżeli projekt ustawy pociąga za sobą obciążenie budżetu państwa  lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego”.

W związku z tym przepisy dotyczące podania źródła finansowania założeń przewidzianych w ustawie funkcjonują od lat. Jeśli chodzi o inne akty prawne nie istnieje podobne uregulowanie w akcie prawa powszechnie obowiązującym.

Jedynie ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych nakłada w art. 50 ten obowiązek na akty prawne, jednak przyjmowane wyłącznie przez Radę Ministrów:

“Przyjmowane przez Radę Ministrów projekty ustaw oraz akty prawne, których skutkiem finansowym może być zwiększenie wydatków lub zmniejszenie dochodów jednostek sektora finansów publicznych w stosunku do wielkości wynikających z obowiązujących przepisów, zawierają w uzasadnieniu:

1) określenie wysokości tych skutków;

2) wskazanie źródeł ich sfinansowania;

3) opis celów nowych zadań i mierników określających stopień realizacji celów”

Warto przy tym wskazać, że wobec ustaw RM istniał on już na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie “Zasad techniki prawodawczej”, które w § 1 pkt 2 ppkt 6 stanowi, że:

“2. W przypadku podjęcia decyzji o przygotowaniu projektu ustawy, należy:

6) określić skutki finansowe poszczególnych alternatywnych rozwiązań prawnych oraz ustalić źródła ich pokrycia”