Czas czytania: około min.

Warszawska Deklaracja LGBT+. Edukacja czy seksualizacja?

26.03.2019 godz. 15:05

18 lutego 2019 roku prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski podpisał Deklarację LGBT+. Co z niej wynika?

 

 

Czym jest przyjęta przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego Deklaracja LGBT+?

 „Warszawska Polityka Miejska Na Rzecz Społeczności LGBT+” (Deklaracja LGBT+) jest dokumentem, który powstał z inicjatywy i na podstawie programu samorządowego Stowarzyszenia Miłość Nie Wyklucza zajmującego się sprawami społeczności LGBT+ w Polsce we współpracy z czterema innymi warszawskimi organizacjami LGBT: Lambda Warszawa, Kampanią Przeciw Homofobii, Fundacją Trans-Fuzja oraz Fundacją Wolontariat Równości.

Deklaracja zakłada realizację postulatów dla społeczności LGBT+:

W obszarze bezpieczeństwa: reaktywacja hostelu interwencyjnego dla osób LGBT+ będących w trudnej sytuacji życiowej, zmuszonych do opuszczenia domu, stworzenie miejskiego mechanizmu zgłaszania i monitorowania przestępstw wynikających z homofobii i transfobii, jak też wzmocnienie działań antyprzemocowych w szkołach (między innymi poprzez wprowadzenie do szkół funkcji „latarnika” – nauczycieli lub pedagogów oddelegowanych do monitoringu sytuacji uczniów LGBT+ w szkołach podstawowych i średnich).

W dziedzinie edukacji: edukacja antydyskryminacyjna i seksualna zgodna ze standardami WHO, aktywne wspieranie nauczycieli, jak i otwartość na inicjatywy III sektora dotyczące spraw społeczności.

W obszarze kultury i sportu: patronat prezydenta miasta nad Paradą Równości, stworzenie centrum kulturowo-społecznościowego dla osób LGBT+, wsparcie klubów sportowych skupiających osoby LGBT+.

W obszarze pracy: podpisanie Karty Różnorodności i współpraca z pracodawcami przyjaznymi osobom LGBT+.

W obszarze administracji: rozszerzenie stosowania klauzul antydyskryminacyjnych w umowach z kontrahentami miasta.

Deklaracja zakłada również powołanie w strukturach urzędu Pełnomocnika Prezydenta m.st. Warszawy ds. Społeczności LGBT+. 

Jak podkreśla Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza:

Deklaracja ma charakter uroczystego, politycznego zobowiązania prezydenta wobec warszawskiej społeczności LGBT+, jest rozpoznaniem obecności i najbardziej palących potrzeb społeczności.

Deklaracja jest obietnicą realizacji w trakcie kadencji 2018-2023 konkretnych działań przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy. Deklaracja, słowami prezydenta, »zaczyna proces realizacji rozwiązań«. Realizacja deklaracji będzie odbywać się we współpracy ze społecznością LGBT+ i organizacjami LGBT+.

Stanowisko Episkopatu ws. Deklaracji

Krytyczną pozycję wobec faktu przyjęcia Deklaracji przez prezydenta Warszawy przyjęli polscy biskupi. W Stanowisku Konferencji Episkopatu Polski w sprawie tak zwanej Karty LGBT czytamy między innymi:

Różnica płci, chciana przez Boga, stanowi podstawę małżeństwa i zbudowanej na nim rodziny, będącej podstawową komórką społeczeństwa. Proponowane alternatywne wizje człowieka nie liczą się z prawdą o ludzkiej naturze, a odwołują się jedynie do wymyślonych ideologicznych wyobrażeń. Nie tylko są całkowicie obce europejskiej cywilizacji, ale – gdyby miały stać się podstawą normy społecznej – byłyby zagrożeniem dla przyszłości naszego kontynentu. Karta proponuje szereg działań o charakterze promującym środowiska homoseksualne bądź inicjatyw stygmatyzujących w wymiarach społecznych osoby wyznające inny światopogląd lub religię. Innymi słowy, chociaż zakłada przeciwdziałanie dyskryminacji, to jednak sprzyja dyskryminacji innych.

Zdaniem KEP Deklaracja może posłużyć do implementacji „ideologii gender”:

W propagowanej Karcie nie chodzi tylko o stworzenie nowej przestrzeni dla ideologii gender, dla praw osób homoseksualnych, biseksualnych i transgenderycznych. Można się obawiać, że Karta wprowadzi do szkół program wychowania seksualnego w duchu ideologii gender, adresowany już do małych dzieci. Wychowanie to ostatecznie będzie prowadziło do brutalnego zapoznawania dziecka z anatomią i fizjologią sfery seksualnej, z technikami osiągnięcia zadowolenia płciowego, a w dalszej kolejności technik współżycia cielesnego, poznania metod zapobiegania chorobom przenoszonym płciowo i »niechcianej« ciąży. Wychowanie to ma też na celu oswojenie dzieci z różnymi formami relacji płciowych, a więc nie tylko rodzicielskim związkiem mężczyzny i kobiety, ale także z zachowaniami samotniczo-ipsacyjnymi, biseksualnymi, homoseksualnymi, dezaprobaty płci w postaci różnych postaci transseksualizmu.

Biskupi, z rodzinami i środowiskami wyrażającymi sprzeciw wobec wspomnianej Karty, zwrócili się o „wycofanie budzących wątpliwości etyczne i prawne rozwiązań zawartych w tak zwanej Karcie LGBT”.

Stanowisko Rzecznika Praw Dziecka

W reakcji na przyjęcie Deklaracji Rzecznik Praw Dziecka Mikołaj Pawlak zwrócił się do Rzecznika Praw Obywatelskich Adama Bodnara z pismem „wzywającym do podjęcia w porozumieniu z nim działań zmierzających do ochrony prawa do wychowania dzieci przez ich rodziców zgodnie z własnymi przekonaniami”.

W ocenie Rzecznika Praw Dziecka przyjęta przez Prezydenta m.st. Warszawy deklaracja może naruszać konstytucyjne prawo rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Jego zdaniem „pod pozorem realizacji szczytnych haseł tolerancji i zakazu dyskryminacji w sferze wychowania dzieci narzuca ona ogółowi rodziców ideologię afirmowaną jedynie przez wąską grupę społeczną”.

Deklaracja zakłada wprowadzenie »holistycznej edukacji seksualnej« opartej na standardach organizacji WHO, które nie są obowiązującym prawem, a które godzą w powszechnie akceptowane w Polsce normy, tradycje, wzorce kulturowe, a także w Konstytucję RP. Według WHO dzieci od najmłodszych lat mają »czerpać satysfakcję z własnej seksualności«. Służyć temu ma edukacja seksualna, którą »należy rozpoczynać przed 4 rokiem życia«, a nawet »w momencie narodzin«. Realizacja szczegółowo opisanej przez WHO matrycy edukacji seksualnej grozi wprowadzeniem do szkół, a nawet przedszkoli, edukatorów seksualnych związanych ze środowiskiem LGBT.

(…)

Narzucanie tego rodzaju edukacji seksualnej, zwłaszcza w odniesieniu do najmłodszych, pozbawia rodziców prawa do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami, a także ingeruje w podstawy programowe nauczania obowiązujące w polskich szkołach i przedszkolach.

Stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich

W odpowiedzi na pismo Rzecznika Praw Dziecka Rzecznik Praw Obywatelskich Adam Bodnar również przedstawił swoje stanowisko. Na wstępie zauważył, że „zawarta w piśmie argumentacja zdaje się opierać na rozpowszechnianych w internecie i mediach uproszczeniach, nie zaś na rzetelnych materiałach źródłowych”.

  • Oficjalna strona Światowej Organizacji Zdrowia jako najnowsze opracowanie dotyczące edukacji seksualnej prezentuje publikację z 2018 roku „International technical guidance on sexuality education”, przygotowaną przez UNESCO przy współpracy z WHO. Nie zawiera ona cytowanych przez RPD treści.
  • Standardy te nie zastępują przepisów prawa ani nie zawierają gotowego planu zajęć lekcyjnych, ale mają stanowić wskazówki dla decydentów oraz wymagają odpowiedniej i przemyślanej implementacji (ponieważ kwestia ta wzbudziła liczne kontrowersje i niejasności, RPO zwrócił się do WHO o wyjaśnienie co, w świetle dostępnych obecnie informacji i materiałów źródłowych należy uznać za aktualne standardy i wytyczne w obszarze edukacji seksualnej).

Zdaniem RPO warszawska deklaracja formułuje cele i kierunki dla działania władz samorządowych w obszarze ochrony praw osób LGBT+ i przeciwdziałania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową, w zakresie kompetencji samorządu terytorialnego.

Deklaracja LGBT+ stanowi ważny krok w stronę zapewnienia równego traktowania wszystkim obywatelom, a także wyraz wsparcia dla osób, w tym dzieci, które codziennie muszą mierzyć się z falą nienawiści i dyskryminacją ze względu na swoją orientację seksualną lub tożsamość płciową. Dlatego RPO z niepokojem przyjął, że te podstawowe dla demokratycznego państwa cele i założenia są w opinii Rzecznika Praw Dziecka »ideologią afirmowaną jedynie przez wąską grupę społeczną«, którą Deklaracja »narzuca ogółowi rodziców«.

Czym są „standardy WHO” w dziedzinie edukacji seksualnej?

W całej sprawie pojawiają się dwa opracowania dotyczące edukacji seksualnej i antydyskryminacyjnej przygotowane przez Światową Organizację Zdrowia. Problem stanowi jednak to, że treść Deklaracji odnosi sie bardzo ogólnie do „standardów WHO”, nie odwołując się do konkretnego dokumentu.

Największe kontrowersje środowisk przeciwnych Deklaracji budzi dokument „Standardy edukacji seksualnej w Europie. Podstawowe zalecenia dla decydentów oraz specjalistów zajmujących się edukacją i zdrowiem”, a dokładniej proponowana w nim „matryca edukacji seksualnej”.

Zgodnie z przyjętą w dokumencie definicją:

Edukacja seksualna oznacza naukę o kognitywnych (poznawczych), emocjonalnych, społecznych, interaktywnych i fizycznych aspektach seksualności. Edukacja seksualna rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie i prowadzona jest dalej w okresie młodzieńczym oraz w okresie dorosłości. W przypadku dzieci i młodzieży jej celem jest wspieranie i ochrona rozwoju seksualnego. Edukacja seksualna stopniowo wyposaża dzieci i młode osoby oraz daje im możliwość zdobycia informacji, umiejętności i pozytywnych wartości, umożliwiając im zrozumienie i cieszenie się własną seksualnością, tworzenie bezpiecznych i spełnionych związków, a także podjęcie odpowiedzialności za zdrowie seksualne i dobre samopoczucie zarówno własne, jak również innych osób.

Jak piszą autorzy:

Dokument ten jest podzielony na dwie główne części: w I przedstawiono opracowanie dotyczące leżącej u jego podstaw filozofii, uzasadnienia, definicji i zasad edukacji seksualnej, jak również elementów je tworzących. Wprowadzono szerszą koncepcję holistycznego wychowania seksualnego oraz dowiedziono, dlaczego ten model jest tak niezwykle istotny dla młodych osób i nastolatków.

Kluczowym elementem II części tego dokumentu jest matryca dotycząca zagadnień, które powinny zostać poruszone w ramach edukacji seksualnej, tak aby wypełnić potrzeby istniejące w poszczególnych grupach wiekowych. Ta część ukierunkowana jest na bardziej praktyczne wdrożenie holistycznego wychowania seksualnego w szkołach, chociaż przedstawione tutaj standardy nie stanowią wytycznych do wprowadzenia opisanego modelu edukacji seksualnej.

Bowiem jak podkreślono w opracowaniu, edukacja seksualna musi być dostosowana do wieku. Autorzy argumentują, że:

Istotne (…) jest, jak bardzo szczegółowo należy przedstawiać poszczególne informacje w określonym wieku lub stadium rozwoju. Czteroletnie dziecko może zapytać skąd się biorą dzieci, a odpowiedź »z brzuszka mamy« jest zazwyczaj wystarczająca i dostosowana do wieku. To samo dziecko może później zacząć się zastanawiać »w jaki sposób dzieci dostają się do brzuszka mamusi?« i w tym momencie inna odpowiedź będzie dostosowana do wieku. Natomiast odpowiedź »jesteś jeszcze za mały na takie pytania« nie jest odpowiednia. Dostosowanie do wieku wyjaśnia, dlaczego te same zagadnienia dotyczące edukacji seksualnej mogą wymagać zmiany odpowiedzi; wraz z procesem dojrzewania udzielane wyjaśnienia będą miały bardziej całościowy charakter.

Matryca WHO zawiera przedziały wiekowe w edukacji seksualnej, jak również zakres tematyczny podzielony na trzy zasadnicze kategorie: Informacje (wiedza) – Przekaż informacje na temat…; Umiejętności – Naucz dziecko…; Postawy – Pomóż dziecku rozwijać…

Jednym z najczęstszych zastrzeżeń formułowanych w debacie odnośnie do treści przedstawionych w matrycy jest przyporządkowanie do przedziału wiekowego 4-6 lat w temacie „Seksualność” następujących zagadnień:

  • radość i przyjemność z dotykania własnego ciała, masturbacja we wczesnym dzieciństwie,
  • odkrywanie własnego ciała i własnych narządów płciowych,
  • znaczenie i wyrażanie seksualności (np. wyrażanie uczucia miłości),
  • stosowny język seksualny,
  • uczucia seksualne (bliskość, przyjemność, podniecenie) jako część ludzkich odczuć (powinny to być uczucia pozytywne; nie powinny zawierać przymusu czy powodować uczucie krzywdy).

Zapisy te skrytykował między innymi prezes Ordo Iuris Jerzy Kwaśniewski:

Zwolennicy Deklaracji zwracają jednak uwagę, że w matrycy treści te przyporządkowane są do kategorii „Informacje (wiedza)”, oznaczają więc jedynie przekazywanie informacji na ten temat w formie dostosowanej do wieku, a nie naukę masturbacji jako takiej. W wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” Katarzyna Banasiak z grupy Ponton podkreśliła:

Te standardy to nie program lekcji, ale zbiór obserwacji tego, co się dzieje z człowiekiem na różnych etapach rozwoju. Nie jest tak, że czterolatek będzie uczony masturbacji.

Sami autorzy opracowania zaznaczają:

Dokument może być podstawą umożliwiającą przekonanie polityków i decydentów o znaczeniu wprowadzenia wychowania seksualnego lub o konieczności jego poszerzenia. Przedstawione standardy stanowią dobry punkt wyjścia do dialogu na ten temat z decydentami i interesariuszami. Dokument ten może być także wykorzystywany w procesie rozszerzania i ulepszania istniejących programów nauczania. Należy jednakże zaznaczyć, iż przedstawione w standardach założenia powinny zostać dostosowane do konkretnych potrzeb oraz istniejącej w poszczególnych krajach sytuacji.

Drugim dokumentem WHO wyznaczającym standardy w dziedzinie edukacji seksualnej jest przytoczone przez RPO nowsze opracowanie „International technical guidance on sexuality education”. Poszerzone zostały w nim treści poruszane w poprzednim dokumencie, a nacisk kładziony jest na osiem głównych obszarów tematycznych, wokół których powinna się koncentrować wszechstronna edukacja seksualna. Każdy z obszarów tematycznych podzielony jest na tematy szczegółowe.

  1. Związki
    1. rodziny,
    2. przyjaźń, miłość i związki romantyczne,
    3. tolerancja, inkluzywność i szacunek,
    4. długookresowe zobowiązania i rodzicielstwo;
  2. Wartości, prawa, kultura i seksualność
    1. wartości i seksualność,
    2. prawa człowieka i seksualność,
    3. kultura, społeczeństwo i seksualność;
  3. Zrozumienie płci
    1. społeczna konstrukcja płci i norm płciowych,
    2. równość płci, stereotypy i uprzedzenia,
    3. przemoc na tle płciowym;
  4. Przemoc i bezpieczeństwo
    1. przemoc,
    2. zgoda, prywatność i nietykalność cielesna,
    3. bezpieczne użytkowanie technologii informacyjnych i komunikacyjnych;
  5. Zdrowie
    1. normy i wpływ rówieśników na zachowania seksualne,
    2. podejmowanie decyzji,
    3. komunikacja, odmowa i umiejętności negocjacyjne,
    4. edukacja medialna a seksualność,
    5. poszukiwanie pomocy i wsparcia;
  6. Ciało i rozwój
    1. anatomia i fizjologia seksualna i reprodukcyjna,
    2. prokreacja,
    3. dojrzewanie,
    4. wygląd;
  7. Seksualność i zachowania seksualne
    1. seks, seksualność i cykl życia seksualnego,
    2. zachowania seksualne i reakcje seksualne;
  8. Zdrowie seksualne i reprodukcyjne
    1. ciąża i zapobieganie ciąży,
    2. HIV i AIDS, opieka, leczenie i wsparcie,
    3. zrozumienie, uznawanie i obniżanie ryzyka chorób przenoszonych drogą płciową.

Odwołując się do omawianego w mediach i budzącego kontrowersje przykładu masturbacji z poprzedniego opracowania, w najnowszym dokumencie WHO zagadnienie to zostało omówione w ramach siódmego obszaru tematycznego. Wśród celów edukacyjnych dedykowanych grupie wiekowej 9-12 lat WHO zakłada między innymi, że edukowani będą świadomi tego, że „wiele chłopców i dziewczyn zaczyna się masturbować w okresie dojrzewania, a czasem wcześniej (…); tego, że masturbacja nie powoduje żadnej fizycznej lub psychicznej krzywdy, ale jest czynnością intymną” (7.2 Sexual Behaviour and Sexual Response, s. 71). W odniesieniu do wcześniejszej grupy wiekowej (5-8 lat) WHO zakłada, że edukowani świadomi będą definicji „dobrego” i „złego” dotyku; tego, że są metody dotyku dzieci, które są złe i co należy uczynić, gdy ktoś dotyka ich w zły sposób. Treści poruszane w tej grupie wiekowej skupiają się więc przede wszystkim na formowaniu u dzieci umiejętności przeciwdziałania przejawom molestowania seksualnego ze strony dorosłych.

Sprawdzone wypowiedzi

Od momentu przyjęcia przez Rafała Trzaskowskiego Deklaracji LGBT+ kwestie mniejszości seksualnych i edukacji seksualnej są jednym z najgorętszych tematów w debacie publicznej. W związku z tym sprawdziliśmy szereg wypowiedzi przedstawicieli różnych ugrupowań politycznych, które to odnosiły się do tej tematyki.

Wypowiedź

Patryk Jaki

Prawda

Uzasadnienie

Według informacji opublikowanej przez Intergrupę LGBT przy Parlamencie Europejskim, w latach 2009-2014 europosłowie ponad 250 razy głosowali nad kwestiami związanymi z osobami LGBT.

Wśród wyróżnionych przez Intergrupę aktów były m.in.:

  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 września 2009 r. w sprawie litewskich przepisów prawnych o ochronie nieletnich przed szkodliwym wpływem ogólnie dostępnych informacji,
  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2011 r. w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej w państwach członkowskich Organizacji Narodów Zjedn

Według informacji opublikowanej przez Intergrupę LGBT przy Parlamencie Europejskim, w latach 2009-2014 europosłowie ponad 250 razy głosowali nad kwestiami związanymi z osobami LGBT.

Wśród wyróżnionych przez Intergrupę aktów były m.in.:

  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 września 2009 r. w sprawie litewskich przepisów prawnych o ochronie nieletnich przed szkodliwym wpływem ogólnie dostępnych informacji,
  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2011 r. w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej w państwach członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych,
  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie sprawozdania na temat obywatelstwa UE – Usuwanie przeszkód w zakresie praw obywatelskich UE. W Rezolucji tej pojawił się apel państw członkowskich o zapewnienie swobody przemieszczania się wszystkim obywatelom UE i ich rodzinom, bez dyskryminacji m.in.. ze względu na orientację seksualną.
  • Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie zwalczania homofobii w Europie,
  • Sprawozdanie z 8 stycznia 2014 roku ws. unijnego planu przeciwdziałania homofobii i dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową, przedstawioną przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

Intergrupa LGBT stanowi forum posłów do Parlamentu Europejskiego, którego głównym celem jest ochrona podstawowych praw osób LGBT. Jest ona największą spośród 28 intergrup zarejestrowanych w Parlamencie Europejskim. W jej skład wchodzi 150 europosłów, a jedynym polskim przedstawicielem jest Jarosław Wałęsa.

Wypowiedź Patryka Jakiego oceniamy jako prawdę, ponieważ posłowie do Parlamentu Europejskiego ponad 250 razy pochylali się nad sprawami dotyczącymi praw osób LGBT.

CZYTAJ WIĘCEJ

ZWIŃ

Wypowiedź

Prawda

Uzasadnienie

Zgodnie z informacjami podanymi przez Pew Research Center, małżeństwa homoseksualne dopuszczane są prawnie w 26 krajach. Warto jednak zwrócić uwagę, że wiele innych krajów otwiera przed parami homoseksualnymi inne możliwości zalegalizowania związku.

W przypadku krajów Unii Europejskiej każde z państw ma prawo do samodzielnego zadecydowania, jakiego typu rozwiązania prawne chce w tej kwestii przyjąć. Informacje na ten temat znaleźć można w raporcie Extending rights, responsibilities and status to same-sex families: trends across Europe przygotowanym na zlecenie Rady Europejskiej. Autor raportu

Zgodnie z informacjami podanymi przez Pew Research Center, małżeństwa homoseksualne dopuszczane są prawnie w 26 krajach. Warto jednak zwrócić uwagę, że wiele innych krajów otwiera przed parami homoseksualnymi inne możliwości zalegalizowania związku.

W przypadku krajów Unii Europejskiej każde z państw ma prawo do samodzielnego zadecydowania, jakiego typu rozwiązania prawne chce w tej kwestii przyjąć. Informacje na ten temat znaleźć można w raporcie Extending rights, responsibilities and status to same-sex families: trends across Europe przygotowanym na zlecenie Rady Europejskiej. Autor raportu, Kees Waaldijk wyróżnia trzy rozwiązania prawne: małżeństwo, zarejestrowany związek partnerski (registered partnership) oraz kohabitację. Wśród krajów przynależących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego tylko sześć nie posiada legislacji umożliwiającej sformalizowanie związku na jeden z wyżej wymienionych sposobów. Są to Litwa, Łotwa, Polska, Słowacja, Bułgaria i Rumunia.

Również w zakresie prawa do adoptowania dzieci w poszczególnych krajach pojawiają się najróżniejsze rozwiązania. W briefingu z czerwca 2018 roku, stworzonym przez EPRS (European Parliamentary Research Service), zatytułowanym The rights of LGBTI people in the European Union czytamy, że 

„Prawa adopcyjne pozostają bardziej restrykcyjne, nawet w przypadku krajów, w których małżeństwa osób tej samej płci są dozwolone”.

I tak, 14 krajów Unii Europejskiej dopuszcza adoptowanie dzieci przez małżeństwa homoseksualne (Holandia, Szwecja, Hiszpania, Wielka Brytania, Belgia, Dania, Francja, Malta, Luksemburg, Austria, Irlandia, Portugalia, Finlandia oraz Niemcy). W każdym z wymienionych państw możliwa jest legalizacja związku homoseksualnego pod formą małżeństwa. Słowenia i Estonia zezwalają żyjącym w zarejestrowanemu w związku partnerowi na zaadoptowanie biologicznego dziecka partnera. W Grecji pary homoseksualne znajdujące się w zarejestrowanym związku partnerskim mogą występować w roli rodziny zastępczej, ale już nie adoptować dzieci. We Włoszech natomiast decyzje o pozwoleniu parze na adopcję dziecka każdorazowo musi wydać sąd. Różnice w konkretnych praktykach różnią się zatem, a ich szczegółowy przegląd znaleźć można na europejskiej tęczowej mapie stworzonej przez ILGA (International Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association).

W przypadku Stanów Zjednoczonych, Sąd Najwyższy orzekł 26. lipca 2015, że poszczególne stany utracą moc do zakazywania osobom tej samej płci zawierania związków małżeńskich, w wyniku czego małżeństwa homoseksualne stały się legalne w całym kraju. Kolejna decyzja, z dnia 26. czerwca 2017 roku umożliwiła natomiast legalizację adopcji przez pary homoseksualne w całym kraju.

Pośród innych krajów, w których za legalizacją zawierania związków małżeńskich między osobami tej płci podążyło otwarcie możliwości do adoptowania przez takie pary dzieci, zaliczają się: Argentyna (jako pierwszy kraj na kontynencie południowoamerykańskim), Australia, Brazylia, Izrael, Kanada, Kolumbia, Meksyk (w ośmiu z trzydziestu jeden stanów), Nowa Zelandia, Republika Południowej Afryki oraz Urugwaj.

Prawdą jest, że kraje, które dopuszczają małżeństwa osób tej samej płci na prawach równych jak w przypadku par heteroseksualnych, posiadają zarazem najbardziej liberalne prawa dotyczące adoptowania dzieci przez pary homoseksualne. I tak, chociaż praktyki prawne różnią się diametralnie w zależności od kraju, jak długo mówimy właśnie o małżeństwach, a nie o innych formach formalizowania związków, wypowiedź J. Gowina należy uznać za prawdziwą.

 

CZYTAJ WIĘCEJ

ZWIŃ

Wypowiedź

Manipulacja

Uzasadnienie

W świetle przepisów Prawa oświatowego oraz ustawy o systemie oświaty, kwestie związane z programem nauczania rzeczywiście są w wyłącznej kompetencji Ministerstwa Edukacji Narodowej i kuratorów. Tomasz Rzymkowski stwierdził ten fakt w kontekście „Deklaracji LGBT+” podpisanej przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego 18 lutego 2019 roku. Jak wyjaśnia prezydent w swoim oświadczeniu oraz liście do premiera, deklaracja nie zapowiada ingerencji w podstawę programową. Prezydent dąży jedynie do uwzględnienia wiedzy na temat identyfikacji płciowej, zawartej w standardach i wytycznych Światowej Or

W świetle przepisów Prawa oświatowego oraz ustawy o systemie oświaty, kwestie związane z programem nauczania rzeczywiście są w wyłącznej kompetencji Ministerstwa Edukacji Narodowej i kuratorów. Tomasz Rzymkowski stwierdził ten fakt w kontekście „Deklaracji LGBT+” podpisanej przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego 18 lutego 2019 roku. Jak wyjaśnia prezydent w swoim oświadczeniu oraz liście do premiera, deklaracja nie zapowiada ingerencji w podstawę programową. Prezydent dąży jedynie do uwzględnienia wiedzy na temat identyfikacji płciowej, zawartej w standardach i wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia, w ramach obowiązujących celów i treści nauczania przedmiotu „Wychowanie do życia w rodzinie”. Cel ten, jak stwierdza w oświadczeniu i w liście, można osiągnąć poprzez organizowanie szkoleń dla nauczycieli Warszawskim Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń, czyli samorządowej placówki doskonalenia nauczycieli. W związku z tym, wypowiedź uznajemy za manipulację – samorząd rzeczywiście nie może naruszać kompetencji ministra i kuratorów, jednak nie zamierzał ich naruszać.

Art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 roku – Prawo oświatowe zobowiązuje ministra właściwego ds. oświaty i wychowania do określenia podstawy programowej w drodze rozporządzenia. Na podstawie tego artykułu, 14 lutego 2017 roku została wydana najnowsza podstawa programowa.

Wcześniejsza podstawa, wciąż realizowana w klasach trzecich gimnazjów oraz w szkołach średnich, została wydana w drodze rozporządzenia ministra, 27 sierpnia 2012 roku, na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty. Prawdą jest zatem, że kwestie związane z programem nauczania były i są w kompetencji Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa oświatowego kurator oświaty, w imieniu wojewody, sprawuje nadzór pedagogiczny nad szkołami. Wymienionemu tu nadzorowi pedagogicznemu, według art. 55 ust. 2 pkt 2 ustawy, podlega w szczególności realizacja podstaw programowych. Jest więc prawdą, że kwestie związane z programem nauczania są także w kompetencji kuratoriów.

Jednocześnie art. 51 ust. 1 pkt 5 Prawa oświatowego stanowi, że kurator oświaty nie tylko realizuje politykę oświatową państwa, lecz także współdziała z organami jednostek samorządu terytorialnego w tworzeniu i realizowaniu odpowiednio regionalnej i lokalnej polityki oświatowej, zgodnych z polityką oświatową państwa.

Czym jest polityka oświatowa państwa, tego ustawa nie definiuje, stwierdzając jedynie w art. 60 ust. 3 pkt 1, że podstawowe kierunki realizacji polityki oświatowej państwa ustala minister. W praktyce owe kierunki minister publikuje w drodze komunikatu na oficjalnej stronie internetowej. W obecnym roku są nimi:

  1. 100 rocznica odzyskania niepodległości – wychowanie do wartości i kształtowanie patriotycznych postaw uczniów.
  2. Wdrażanie nowej podstawy programowej kształcenia ogólnego. Kształcenie rozwijające samodzielność, kreatywność i innowacyjność uczniów.
  3. Kształcenie zawodowe oparte na ścisłej współpracy z pracodawcami. Rozwój doradztwa zawodowego.
  4. Rozwijanie kompetencji cyfrowych uczniów i nauczycieli. Bezpieczne i odpowiedzialne korzystanie z zasobów dostępnych w sieci.

Podsumowując przepisy zawarte w Prawie oświatowym, należy stwierdzić, że kwestie związane z programem nauczania i szerzej, polityką oświatową państwa, są obecnie w wyłącznej kompetencji Ministra Edukacji Narodowej i kuratorów oświaty. Nawet jeśli samorząd terytorialny ma prawo tworzyć regionalną politykę oświatową, musi ją podporządkować polityce oświatowej państwa.

Te informacje Tomasz Rzymkowski podał w kontekście pytania dziennikarza Piotra Goćka o opinię posła na temat „Deklaracji LGBT+”, podpisanej 18 lutego 2019 roku przez prezydenta Warszawy, Rafała Trzaskowskiego:

(…) Karta LGBT Plus w Warszawie przyjęta przez Rafała Trzaskowskiego i reakcja Prawa i Sprawiedliwości. Chciałem pana zapytać jako prawnika o opinię na ten temat, bo chyba prezydent Trzaskowski wyszedł troszeczkę poza swoją rolę włodarza stolicy.

„Deklaracja LGBT+”, w wersji pobranej ze strony Urzędu Miasta, zawiera następujący postulat:

Wprowadzenie edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej w każdej szkole, uwzględniającej kwestie tożsamości psychoseksualnej i identyfikacji płciowej, zgodnej ze standardami i wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

Znaczenie tego postulatu prezydent Warszawy wyjaśniał co najmniej dwukrotnie: w oświadczeniu z 28 lutego oraz w liście do premiera z 8 marca 2019 roku. Wyjaśnia w nich, że podpisując Deklarację LGBT+, postuluje jedynie uwzględnienie standardów WHO w ramach przedmiotu „Wychowanie do życia w rodzinie”. We wspomnianym liście stwierdził:

Tematyka wychowania seksualnego pojawia się w programie nauczania polskich szkół, zgodnie z podstawą programową MEN, dopiero w IV klasie szkoły podstawowej – jako wychowanie do życia w rodzinie

Rzeczywiście, w najnowszej podstawie programowej dla przedmiotu „Wychowanie do życia w rodzinie”, uwzględniono wspomnianą w Deklaracji kwestię identyfikacji płciowej. Według celów nauczania dla klas IV-VIII szkoły podstawowej, uczeń:

II. 5. wyjaśnia, na czym polega identyfikacja z własną płcią (s. 198)

Ponadto, do zadań szkoły należy:

5) wzmacnianie procesu identyfikacji z własną płcią; docenianie komplementarności płciowej i współdziałania (s. 201)

Również w ramach podstawy z 2012 roku wśród treści nauczania dla klas IV-VI znajdują się:

  1. Różnice i podobieństwa między chłopcami i dziewczętami; identyfikacja z własną płcią; akceptacja i szacunek dla ciała (s. 57)

Podsumowując, wymienione w Deklaracji „wprowadzenie edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej w każdej szkole (…) zgodnej ze standardami WHO” oznacza jedynie uwzględnienie aktualnej wiedzy zawartej w standardach w ramach realizacji obecnie obowiązującej podstawy programowej.

Realizacja powyższego celu Deklaracji nie może zostać osiągnięta poprzez wprowadzenie oddzielnego przedmiotu czy zobowiązanie nauczycieli do przekazania dodatkowych treści nauczania, ponieważ, jak wykazaliśmy, jest to poza kompetencjami prezydenta Warszawy. Samorząd posiada jednak inne środki. Jest to np. prowadzenie szkoleń dla nauczycieli, na temat wiedzy zawartej w standardach WHO, w ramach funkcjonowania samorządowej placówki doskonalenia nauczycieli – Warszawskiego Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń, o czym Rafał Trzaskowski wspomina w swoim oświadczeniu.

CZYTAJ WIĘCEJ

ZWIŃ

Wypowiedź

Prawda

Uzasadnienie

Obecnie, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 sierpnia 1999 roku  w sprawie sposobu nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środkach świadomej prokreacji zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego treści dotyczące wiedzy o życiu seksualnym człowieka realizowane są w ramach zajęć “Wychowanie do życia w rodzinie”.  Według § 4 ust. 1 udział ucznia w zajęciach nie jest obowiązkowy. W przypadku u

Obecnie, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 sierpnia 1999 roku  w sprawie sposobu nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środkach świadomej prokreacji zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego treści dotyczące wiedzy o życiu seksualnym człowieka realizowane są w ramach zajęć “Wychowanie do życia w rodzinie”.  Według § 4 ust. 1 udział ucznia w zajęciach nie jest obowiązkowy. W przypadku uczniów niepełnoletnich zgodę w formie pisemnej wyrażają rodzice (rozporządzenie zmieniające).

Deklaracja “Warszawska Polityka Miejska na rzecz społeczności LGBT+” składa się z 5 części. Są to: bezpieczeństwo, edukacja, kultura i sport, praca oraz administracja. W części dotyczącej edukacji widnieje zapis o wprowadzeniu edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej w każdej szkole, uwzględniającej kwestie tożsamości psychoseksualanej i identyfikacji płciowej zgodnej ze standardami i wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Jednocześnie zaznaczono, że część nauczycieli i nauczycielek może nie angażować się w inicjatywy dotyczące LGBT+. W dokumencie brak jest odniesienia co do obowiązku uczęszczania na tego typu zajęcia przez uczniów, jednak jak wspomniano wyżej według rozporządzenia tego typu zajęcia są nieobowiązkowe.

W związku z tym wypowiedź uznajemy za prawdziwą.

 

CZYTAJ WIĘCEJ

ZWIŃ

Wypowiedź

Prawda

Uzasadnienie

Zgodnie z Ustawą o z dnia 14 grudnia 2016 r., dodatkowe zajęcia edukacyjne, do których zalicza się zajęcia, dla których nie została ustalona podstawa programowa, lecz program nauczania tych zajęć został włączony do szkolnego zestawu programów nauczania; organizuje dyrektor szkoły, za zgodą organu prowadzącego szkołę i po zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej i rady rodziców. Ustawa określa również kompetencje Rady Rodziców, która uchwala w porozumieniu z radą pedagogiczną program wychowawczo-profilaktyczny szkoły lub placówki.

W rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 sierpnia 19

Zgodnie z Ustawą o z dnia 14 grudnia 2016 r., dodatkowe zajęcia edukacyjne, do których zalicza się zajęcia, dla których nie została ustalona podstawa programowa, lecz program nauczania tych zajęć został włączony do szkolnego zestawu programów nauczania; organizuje dyrektor szkoły, za zgodą organu prowadzącego szkołę i po zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej i rady rodziców. Ustawa określa również kompetencje Rady Rodziców, która uchwala w porozumieniu z radą pedagogiczną program wychowawczo-profilaktyczny szkoły lub placówki.

W rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 sierpnia 1999 r. „W sprawie sposobu nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środkach świadomej prokreacji zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego”, określone jest iż zajęcia „Wychowanie do życia w rodzinie” są zajęciami nieobowiązkowymi na które udział w zajęciach uczniów niepełnoletnich zgodę w formie pisemnej wyrażają rodzice lub prawni opiekunowie. Program takich zajęć przedstawiany jest rodzicom przed przystąpieniem do realizacji tych zajęć.

Na podstawie przytoczonych przepisów, wypowiedź uznajemy za prawdziwą

 

CZYTAJ WIĘCEJ

ZWIŃ

*Jeśli znajdziesz błąd, zaznacz go i wciśnij Ctrl + Enter

Podobał Ci się artykuł? Pomóż nam dzielić się prawdą!

Możesz śmiało rozpowszechniać ten artykuł na swojej stronie internetowej. Pamiętaj o podaniu źródła. Sprawdź jak możesz udostępniać.

Wpłać darowiznę i działaj z nami!

20 zł
Imię*
Nazwisko*
Adres e-mail*
Ulica dom/lokal
Kod pocztowy
Miasto

lub