Konwencja o Prawach Dziecka to umowa międzynarodowa, która została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r., zaś weszła w życie z dniem 2 września 1990 r. Polska stała się stroną konwencji 7 czerwca 1991 r.  z dwoma zastrzeżeniami, z których polski rząd wycofał się 4 marca 2013 r. Dotyczyły one możliwości zachowania w tajemnicy pochodzenia dziecka adoptowanego – zgodnie z Konwencją osoba adoptowana ma prawo do poznania danych swych rodziców naturalnych – oraz rozstrzygania przez prawo polskie granicy wieku, od której dopuszczalne jest powołanie do służby wojskowej i uczestnictwo w działaniach wojennych.

Jak dotychczas konwencja została ratyfikowana przez 196 państw należących do ONZ co czyni ją obecnie najpowszechniej przyjętą  umową międzynarodową na świecie. Jedynie Stany Zjednoczone nie zdecydowały się na jej ratyfikację.

Wspomniany dokument składa się z preambuły oraz 54 artykułów, które obejmują wszystkie aspekty życia dziecka oraz określają prawa obywatelskie, polityczne, ekonomiczne, społeczne i kulturalne, do których prawa mają wszystkie dzieci na całym świecie.

Dokument definiuje „dziecko” jako osobę poniżej 18 roku życia, chyba że odpowiednie przepisy uznają wcześniejszy wiek pełnoletności. Konwencja wyjaśnia również, w jaki sposób rządy państw oraz dorośli obywatele muszą współpracować, aby zapewnić dzieciom odpowiednie warunki do korzystania z przysługujących im praw. Nad realizacją postanowień konwencji przez państwa-strony czuwa 18-osobowy Komitet Praw Dziecka.

Kluczową rolę odgrywa również Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF), który dba o stworzenia korzystnych warunków do współpracy międzynarodowej oraz dąży do skutecznego wprowadzenia w życie postanowień konwencji. Należy podkreślić, iż pomysłodawcą oraz współzałożycielem UNICEF-u był Polak dr Ludwik Rajchman – ceniony lekarz, bakteriolog i higienista.

Jak czytamy na stronie ONZ, 

„Konwencja o prawach dziecka zawdzięcza wiele Polsce”.

Tekst konwencji jest inspirowany pismami, pracą i życiem Janusza Korczaka, polskiego pediatry, pedagoga i pisarza, który był prekursorem działań na rzecz praw dziecka. W roku 1979 to Polska zaproponowała opracowanie konwencji. Za koordynowanie projektu był odpowiedzialny polski prawnik Adam Łopatka.

Powołano wówczas grupę roboczą mającą ocenić i rozwinąć dokument opracowany przez Polaków. W skład grupy weszli przedstawiciele rządów, członkowie społeczeństwa obywatelskiego, niezależni eksperci, obserwatorzy z państw niebędących członkami ONZ oraz przedstawiciele agend Narodów Zjednoczonych. Po 10 latach pracy, w 1989 roku Konwencja została jednomyślnie przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne.

Podsumowując, przytoczoną wypowiedź Prezydenta RP Andrzeja Dudy podczas 74. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ uznajemy za prawdziwą. W roku 2019 będziemy obchodzić 30. rocznicę uchwalenia Konwencja o prawach dziecka, która została przyjęta z inicjatywy Polski.