Karta praw podstawowych w Polsce

W Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej nie znajduje się żadne postanowienie zawierające takie sformułowanie. Janusz Korwin-Mikke prawdopodobnie odnosił się do art. 23 KPP „Równość kobiet i mężczyzn”, który obowiązuje w brzmieniu:

„Należy zapewnić równość kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, w tym w zakresie zatrudnienia, pracy i wynagrodzenia.
Zasada równości nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków zapewniających specyficzne korzyści dla osób płci niedostatecznie reprezentowanej.”

Prawidłowa wykładania przepisu nie pozwala wysnuć wniosków, które sugeruje Janusz Korwin-Mikke. Sformułowanie odnosi się powszechnie stosowanego materialnego rozumienia zasady równości wobec prawa, polegającego na tym, iż w wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą relewantną mają być traktowane bez jakichkolwiek zróżnicowań. W celu zagwarantowania faktycznej równości nie wyklucza to jednak koniecznych preferencji dla pewnych grup (np. kobiet, niepełnosprawnych czy mniejszości narodowych). Na podstawie tak rozumianej zasady równości wobec prawa, utworzono instrumenty tzw. dyskryminacji pozytywnej (w polskiej doktrynie i orzecznictwie nazywanej również „akcją afirmatywną” lub „uprzywilejowaniem wyrównawczym„), które są jednym z wyznaczników państwa konstytucyjnego i służą zmniejszeniu faktycznych nierówności. Zasada równości wobec prawa w rozumieniu materialnym realizowana jest również przez polską konstytucję na tle art. 32-33, co potwierdził w swym wyroku z 15 lipca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny [K 63/07].

O tzw. „dyskryminacji pozytywnej” stanowi również Ustawa o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania, która w art. 11 stwierdza, iż:

„Nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania podejmowanie działań służących zapobieganiu nierównemu traktowaniu lub wyrównywaniu niedogodności związanych z nierównym traktowaniem”

Na koniec warto jeszcze wspomnieć, iż postanowienia podobne do tego zawartego w art. 23 KPP pojawiały się już we wcześniejszych aktach prawa międzynarodowego, np.: Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej,  Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet czy Deklaracji pekińskiej i pekińskiej platformie działania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.