Zgodnie decyzją 1/CP.19, punkt 1b, podjętą na szczycie COP19 (Conference of Parties) w Warszawie, zobowiązano strony Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (United Nations Framework Convention on Climate Change) do przedstawienia zaplanowanych na poziomie krajowym wkładów (Intended Nationally Determined Contributions, INDCs) do globalnego porozumienia klimatycznego zmierzającego do osiągnięcia celów określonych w punkcie 2 Konwencji, jakim jest stabilizacja koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie który zapobiegnie groźnemu wpływowi czynników antropogenicznych na system klimatyczny (“stabilization of greenhouse gas concentrations in the atmosphere at a level that would prevent dangerous anthropogenic interference with the climate system”).

Decyzja nie określa formy prawnej tych wkładów (“without prejudice to the legal nature of the contributions”) ani nie określa celów redukcji emisji gazów cieplarnianych dla poszczególnych państw. Wkłady powinny być jednak klarowne, transparentne i zrozumiałe (“in a manner that facilitates the clarity, transparency and understanding of the intended contributions”). Strony konwencji powinny je ogłosić ze znacznym wyprzedzeniem przed 21 szczytem COP w Paryżu (grudzień 2015), jeżeli to możliwe do końca pierwszego kwartału 2015r. (“well in advance of the twenty-first session of the Conference of the Parties [by the first quarter of 2015 by those Parties ready to do so]”).

Zgodnie z branżowymi źródłami, na konwencji COP 19 w Warszawie po raz pierwszy przyjęto formalnie tego typu proces. Po raz pierwszy został również przedstawiony w prawnie wiążącej formie termin na ich złożenie. Pomimo iż nie istniały przeszkody do deklaracji przez strony konwencji ich wkładu do planowanego porozumienia przed szczytem w Warszawie, można uznać że system formalnie istnieje od czasu decyzji 1/CP.19. Wypowiedź należy zatem uznać za prawdziwą.
Ze złożonymi przez państwa wkładami można zapoznać się na stronach internetowych UNFCCC.