Krytyczne spojrzenie na sytuację w krajach arabskich po rewolucjach jest może spojrzeniem dość ogólnikowym, jednak podane w tej wypowiedzi stwierdzenia można uznać za prawdziwe – w wymienionych krajach (Libii, Syrii i Egipcie) ma miejsce chaos polityczny oraz brak perspektyw na szybkie zakończenie konfliktów.

Libia jest krajem, w którym nie ma obecnie walki zbrojnej, jednak państwo uległo częściowej fragmentacji. Istnieją oczywiście organy władzy, takie jak Kongres Narodowy na czele którego stoi prezydent, jednak lokalnie dużą władzę mają zorganizowane bojówki i milicje. Mają one do tego stopnia silną pozycję, że kontrolują na przykład rynek ropy naftowej w Libii oraz wymagają konkretnych wypłat z kasy państwa. Przykładem dużej niezależności i siły tych grup jest ustanowienie w prowincji Cyrenajka niezależnej od rządu centralnego instytucji zajmującej się handlem gazem i ropą. Bojówki te są schedą po czasach walki z Muammarem Qaddafim, dlatego często są bronione i usprawiedliwiane przez przez obecne władze.

Z kolei Syria to przykład kraju, w którym cały czas ma miejsce wojna domowa. I choć w polskich mediach coraz rzadziej mówi się o Syrii, codziennie giną tam ludzie i szacuje się, że w czasie wojny zginęło już ponad 150 tysięcy Syryjczyków. Dodatkowym problemem jest rozdrobnienie grup opozycyjnych oraz powstawanie coraz nowszych organizacji i partii, takich jak na przykład Jabhat an-Nusra. Jak donoszą organizacje pozarządowe od listopada 2013 do stycznia 2014 w samym Aleppo miało miejsce 266 ataków powietrznych, które zabiły ponad 1300 osób, w tym ponad 400 dzieci. Na szczególną uwagę zasługują dane skwapliwie zbierane przez Center for Documentation of Violations in Syria (Markaz Tawṯīq al-ʼIntihākāt fī Sūriyya) – można tam znaleźć informacje dotyczące liczby zabitych a nawet ich danych personalnych.

Także słowa dotyczące Egiptu są zgodne z prawdą. Dziennik Daily News Egypt przytacza słowa Hafeza Abu Saady, przewodniczącego Egyptian Organization for Human Rights, który stwierdza, że jest to największy zbiorowy wyrok w historii egipskiego sądownictwa. Podobne słowa innego prawnika przytacza samo Bractwo Muzułmańskie, powołując się na magazyn Foreign Policy i Amnesty International.