Wypowiedź jest prawdziwa, ponieważ żaden akt o randze ustawowej nie nadawał górnikom tak rozbudowanych uprawnień socjalnych, jak czyni to projekt ustawy o  zmianie ustawy o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego w latach 2008-2015 oraz niektórych innych ustaw.

Po pierwsze, ustawa o funkcjonowaniu górnictwa w obowiązującym obecnie brzmieniu zawiera dużo węższy katalog uprawnień socjalnych pracowników. Zgodnie z rozdziałem 4 byłym pracownikom kopalni, którzy nabyli prawo do renty lub emerytury przed postawieniem kopalni w stan likwidacji przysługuje tylko ekwiwalent pieniężny (art. 12 ust. 1).

Po drugie, szeroki katalog uprawnień socjalnych nadaje górnikom tzw. Karta Górnika. Na jej podstawie pracownicy górnictwa uprawnieni są m.in. do specjalnych dodatków do płac nabywanych w związku ze stażem pracy (§ 9), nagród jubileuszowych (§ 10), przywilejów w zakresie czasu pracy (§11-13), wcześniejszego przechodzenia na emeryturę (§ 17), różnych form wsparcia rodziny (§18, 20-21) oraz stopni honorowych (§4-7). Niemniej jednak tzw. Karta Górnika to w istocie rozporządzenie Rady Ministrów z 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa. Oznacza to, iż w polskim porządku prawnym ma rangę aktu podustawowego i w hierarchii źródeł prawa znajduje się poniżej konstytucji, ratyfikowanych umów międzynarodowych i ustaw oraz musi być z nimi zgodne (art. 87 Konstytucji RP).

Tym samym tzw. Karta Górnika jako rozporządzenie nie daje tak silnych gwarancji stabilności uprawnień górniczych jak czyniłaby to ustawa. Wynika to choćby ze względu na fakt, że rozporządzenia w tej materii mogą wydawać w ramach swych kompetencji i na podstawie upoważnienia ustawowego samodzielnie ministrowie i rada ministrów. Nowelizacja czy też całkowite uchylenie rozporządzenia nie wymaga przeprowadzenia skomplikowanej procedury ustawodawczej w Sejmie a tylko decyzji wymienioych organów władzy wykonawczej. W związku z powyższym wypowiedź K. Gadowskiego należy zakwalifikować jako prawdziwą.