Ustawa z dnia 10 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych innych ustaw (podpisana przez Marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego wykonującego obowiązki Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 18 czerwca 2010) wprowadziła zapis, iż pracownik socjalny ma prawo umieścić dziecko u innej osoby najbliższej, w rodzinie zastępczej lub w placówce opiekuńczo-wychowawczej w przypadku bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia dziecka ze względu na przemoc w rodzinie (art. 1 pkt. 13). Pracownik socjalny podejmuje taką decyzję wspólnie z funkcjonariuszem policji oraz z lekarzem, ratownikiem medycznym lub pielęgniarką/pielęgniarzem, po czym w ciągu 24 godzin musi powiadomić o niej sąd opiekuńczy. Rodzice lub opiekunowie, którym zostało odebrane dziecko, mają prawo do zażalenia, które sąd musi rozpatrzyć w ciągu 24 godzin i w przypadku stwierdzenia bezzasadności decyzji pracownika socjalnego zarządzić natychmiastowe przekazanie dziecka rodzicom lub opiekunom.

Natomiast do ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy dodano w podpisanym dokumencie art. 96^1 o brzmieniu “Osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych”.

Artykuł 48 Konstytucji RP stwierdza co prawda, iż “rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami”, jednak dodaje następnie “wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania”, a artykuły 38. i 40. zapewniają ze strony Rzeczpospolitej Polskiej ochronę życia każdego człowieka oraz zakazują stosowania tortur, okrutnego lub poniżającego traktowania i kar cielesnych. Prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami obejmuje m.in. “prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego” (art. 53 ust.3), jest jednak ograniczone przez obowiązek uwzględnienia m.in. praw człowieka czy również innych zapisów Konstytucji RP, takich jak obowiązek edukacji szkolnej do 18. roku życia (art. 70), przy czym Konstytucja nie gwarantuje, iż przekazywana w szkole wiedza ma być zgodna z przekonaniami rodziców (punkt 3.3 wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2003 r., OTK-A 2003, nr 5, poz.43).

Podsumowując, wspomniana ustawa nadała wprawdzie pracownikom socjalnym (na podstawie wspólnej z policją oraz pracownikiem ochrony zdrowia decyzji, podlegającej w dalszej kolejności kontroli sądowej) prawo do odebrania dziecka jego rodzicom lub opiekunom, jednak jedynie w przypadku bezpośredniego zagrożenia zdrowia lub życia dziecka, nie ograniczając przy tym prawa do wychowania dzieci zgodnie z “własnymi przekonaniami”, które to nie obejmują prawa do stosowania przemocy wobec nich.