Ustawa z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 628) określa rodzaje środków przymusu bezpośredniego, przypadki ich używania lub wykorzystywania, postępowanie przed i po ich użyciu i wykorzystaniu oraz dokumentowanie ich użycia. W tym akcie prawnym zostało również określone, jakie podmioty są uprawnione do użycia środków przymusu bezpośredniego oraz broni palnej. Są nimi m.in.: funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Biura Ochrony Rządu, funkcjonariusze i żołnierze Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Więziennej, Straży Granicznej, a także funkcjonariusze Policji. Uprawniony do użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej, może użyć środka przymusu bezpośredniego lub broni palnej lub wykorzystać je do celów określonych w tej ustawie wyłącznie w zakresie realizacji zadań ustawowych podmiotu, w którym pełni służbę albo w którym jest zatrudniony. Środków używa się lub wykorzystuje się je w sposób niezbędny do osiągnięcia celów tego użycia lub wykorzystania, proporcjonalnie do stopnia zagrożenia, wybierając środek o możliwie jak najmniejszej dolegliwości, wyrządzając możliwie najmniejszą szkodę oraz z zachowaniem szczególnej ostrożności, uwzględniając ich właściwości, które mogą stanowić zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego lub innej osoby.

W ustawie został zawarty katalog działań uzasadniających użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego, jednym z nich jest wspomniane przez wicemarszałek pokonanie czynnego oporu. W kolejnym artykule tej ustawy znajduje się lista możliwych do użycia środków, z których jedną kategorię stanowią przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej, do których można zaliczyć paralizator, którego użycie było jedną z przyczyn śmierci Igora Stachowiaka.

Warto również zauważyć, że użycie paralizatora nie wchodzi w zakres prewencyjnego użycia środków przymusu bezpośredniego, czyli działania podejmowanego w celu zapobieżenia ucieczce osoby ujętej, doprowadzanej, zatrzymanej, konwojowanej lub umieszczonej w strzeżonym ośrodku, areszcie w celu wydalenia lub osoby pozbawionej wolności, a także w celu zapobieżenia objawom agresji lub autoagresji tych osób.