3 czerwca 2016 roku podczas zwołanej konferencji prasowej Premier Beata Szydło wraz z Ministrem Infrastruktury i Budownictwa Andrzejem Adamczykiem oraz wiceministrem w MIB Kazimierzem Smolińskim przedstawiła główne elementy programu „Mieszkanie Plus”, będącego częścią Narodowego Programu Mieszkaniowego. Jak wskazano, program „Mieszkanie plus” ma opierać się na trzech filarach: mieszkaniach budowanych na gruntach skarbu państwa (Narodowy Fundusz Mieszkaniowy), wsparciu budownictwa społecznego oraz wsparciu oszczędzania na cele mieszkaniowe w ramach Indywidualnych Kont Mieszkaniowych. Funkcjonowanie Narodowego Funduszu Mieszkaniowego ma zostać oparte o przekazywanie pod budowę gruntów należących do skarbu państwa, co prowadzić ma do znacznego obniżenia kosztów powstających na nich mieszkań. Rząd zakłada, że koszt najmu powinien zamykać się w kwotach od 10 do 20 zł za metr kwadratowyi wiązać się z możliwością dojścia do własności po odpowiednim okresie. Kryterium, które ma być kluczowe przy przyznawaniu praw do preferencyjnego wynajmu mieszkań ma być liczba dzieci, program bowiem, choć nie wyklucza z potencjalnego grona zainteresowanych żadnej grupy, ma przede wszystkim stanowić wsparcie dla rodzin wielodzietnych, będąc tym samym propozycją spójną w tym aspekcie z funkcjonującym już programem „Rodzina 500 plus”.

W ramy wykazu prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów wpisany został projekt uchwały Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Narodowego Programu Mieszkaniowego”, a organem odpowiedzialnym za jego przygotowanie zostało Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa z Sekretarzem Stanu Kazimierzem Smolińskim jako osobą odpowiedzialną za opracowanie projektu.

Jak zapowiedziała Premier, celem jest przyjęcie projektów koniecznych ustaw do końca 2016 roku, tak by projekt mógł zostać uruchomiony od 2017 roku. 27 września 2016 roku Rada Ministrów przyjęła uchwałę nr 115/2016 w sprawie przyjęcia Narodowego Programu Mieszkaniowego. W Narodowym Programie Mieszkaniowym określono główne cele polityki mieszkaniowej państwa w perspektywie do 2030 r. oraz działania regulacyjne i finansowe, służące ich realizacji.

Główne cele programu:

Cel 1. Zwiększenie dostępu do mieszkań dla osób o dochodach uniemożliwiających obecnie nabycie lub wynajęcie mieszkania na zasadach komercyjnych.

Miernik: Docelowo do 2030 r. liczba mieszkań przypadająca na 1 tys. mieszkańców powinna osiągnąć wysokość mieszcząca się w aktualnej średniej Unii Europejskiej. Oznacza to wzrost tego wskaźnika z obec- nego poziomu 363 do 435 mieszkań na 1000 osób (według raportu Deloitte średnia unijna za 2015 rok wyniosła 486,5 – przyp. Demagog). Aby zrealizować zakładany cel, uwzględniając konieczność wycofania części zasobów mieszkaniowych z eksploatacji, należy do 2030 wybudować (zarówno na zasadach rynkowych jak i z pomocą państwa) ok. 2,5 mln mieszkań.

Cel 2. Zwiększenie możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych osób zagrożonych wykluczeniem społecznym ze względu na niskie dochody lub szczególnie trudną sytuacją życiową.

Miernik: Docelowo do 2030 r. samorządy gminne powinny dys- ponować możliwościami zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych wszystkich gospodarstw domowych oczekują- cych aktualnie na najem mieszkania od gminy.

Według stanu na koniec 2014 r. na najem mieszkania gminnego oczekiwało 165,2 tys. gospodarstw domowych (według GUS w 2015 roku było to 163 tys. osób – przyp. Demagog).

Cel 3. Poprawa warunków mieszkaniowych społeczeństwa, stanu technicznego zasobów mieszkaniowych oraz zwiększenie efektywności energetycznej.

Miernik: Docelowo do 2030 r. liczba osób mieszkających w warunkach substandardowych (ze względu na niski stan techniczny budynku, brak podstawowych instalacji technicznych lub przeludnienie) powinna się obniżyć o 2 mln osób (z ok. 5,3 mln do ok. 3,3 mln). Oznacza to, że należy poprawić standard ok. 700 tys. mieszkań, przez np. termomodernizację, remonty, doprowadzenie podstawowych instalacji technicznych oraz zmniejszenie liczby osób przy- padających na dane mieszkanie (rozgęszczenie)”.

31 lipca 2017 roku Rada Ministrów zapoznała się z informacją o realizacji Narodowego Programu Mieszkaniowego, przygotowaną przez ministrów: rozwoju i finansów oraz infrastruktury i budownictwa, a także Bank Gospodarstwa Krajowego.

Najważniejsze działania przewidziane w tym programie składają się na pakiet „Mieszkanie Plus”, obejmujący:

1) Dostępne budownictwo na wynajem na gruntach samorządowych i Skarbu Państwa

Pilotaż programu Mieszkanie Plus jest aktualnie prowadzony przez spółkę BGK Nieruchomości SA. Podmioty zainteresowane współpracą (samorządy gminne, deweloperzy, podmioty posiadające grunty pod zabudowę mieszkaniową), kierują bezpośrednio ofertę współpracy do spółki. W ramach rządowego programu Mieszkanie Plus przygotowywanych jest obecnie ponad 10 tys. mieszkań na wynajem, z czego ponad 1,2 tys. mieszkań jest już w budowie – w Białej Podlaskiej, Jarocinie, Gdyni, Pruszkowie i Wałbrzychu.

Po wejściu w życie ustawy o Krajowym Zasobie Nieruchomości (KZN) możliwe będzie wykorzystanie gruntów Skarbu Państwa pod budownictwo na wynajem (w tym z opcją dojścia do własności). Ustawa zakłada społeczne kryteria wyboru najemców, ograniczenie wysokości czynszów i gwarancję stabilności czynszu na dostępnym poziomie oraz prawo dojścia do własności. Na rozpoczęcie działalności przez KZN w latach 2017-2019 trzeba będzie przeznaczyć z budżetu państwa 200 mln zł.

2)Społeczne budownictwo czynszowe

Dotyczy wsparcia budownictwa komunalnego i chronionego. Państwo dotuje samorządy terytorialne oraz organizacje pożytku publicznego, które tworzą zasób mieszkaniowy dla najuboższych. Podmioty takie mogą ubiegać się o dofinansowanie części kosztów inwestycji (35-55 proc. w zależności od rodzaju przedsięwzięcia), w wyniku której zostaną utworzone mieszkania komunalne, lokale socjalne, mieszkania chronione noclegownie lub schroniska dla bezdomnych. Chodzi też o wsparcie budownictwa społecznego. Ze środków publicznych udzielane są dopłaty do oprocentowania kredytów i obligacji w ramach prowadzonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego programu preferencyjnych kredytów dla towarzystw budownictwa społecznego, spółdzielni mieszkaniowych i spółek gminnych. Wsparcie będzie przeznaczane na budownictwo pod wynajem, a w przypadku spółdzielni, dodatkowo na budownictwo spółdzielcze lokatorskie.

3) Wsparcie dla systematycznego oszczędzania na cele mieszkaniowe

Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa przygotowuje projekt ustawy wprowadzającej Indywidualne Konta Mieszkaniowe, które będzie można zakładać w bankach lub spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (konta mają służyć gromadzeniu środków na realizację celów mieszkaniowych). Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów dyskutuje nad kształtem przyszłej ustawy, pod kątem zapewnienia w niej równowagi między wydatkami budżetowymi na program mieszkaniowy a realną pomocą dla oszczędzających.

27 lipca 2017 r. Senat przyjął bez poprawek ustawę o Krajowym Zasobie Nieruchomości. 9 sierpnia 2017 r. podpisał ją Prezydent RP Andrzej Duda.

Utworzony mocą ustawy Krajowy Zasób Nieruchomości (KZN) będzie gospodarował nieruchomościami Skarbu Państwa, w szczególności tymi, które można przeznaczyć pod budowę mieszkań. KZN będzie również realizował wiele innych zadań związanych z gospodarowaniem nieruchomościami oraz ochroną praw najemców wskazanych w projekcie ustawy. KZN będzie pełnił funkcję „banku ziemi”, czyli zacznie gromadzić nieruchomości należące do państwa i zarządzać nimi tak, aby zwiększyć podaż nieruchomości pod budow- nictwo mieszkaniowe.

Zadaniem KZN będzie nie tylko gospodarowanie nieruchomościami, ale także nadzorowanie najmu, a w szczególności wysokości czynszów, tak aby opłaty ponoszone przez najemców nie przekraczały wysoko- ści określonych w obowiązujących przepisach (będzie nakładał kary administracyjne za naruszenie wymogów ustawowych dotyczących wysokości czynszu). KZN ma również kontrolować spełnianie warunków dotyczących powierzchni mieszkań przeznaczonych na wynajem w danej inwestycji, wysokość opłat eksploa- tacyjnych czy warunki zawierania i wypowiadania umów najmu. Za jego pośrednictwem będą dokonywane nabory najemców. Ma być też instytucją, która będzie przekazywała

nieruchomość zamienną za nieruchomość podlegającą wywłaszczeniu (jeśli wywłaszczony będzie chciał zamiany w miejsce odszkodowania).

Nadzór nad działalnością KZN ma sprawować minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.

30 października 2017 r. Rada Ministrów przyjęła informację „Działania korespondujące z realizacją celów Narodowego Programu Mieszkaniowego„, przedłożoną przez ministra infrastruktury i budownictwa.

W informacji znalazła się zapowiedź planowanych do realizacji (lub już wykonywanych) przez różne resorty i urzędy centralne dodatkowych 23 działań związanych z NPM, które podzielono na 4 obszary priorytetowe:

1. Dostępne mieszkania – w tym obszarze określono działania resortów, zmierzające bezpośrednio do zwiększenia dostępnych zasobów mieszkaniowych, polegające na  wsparciu różnorodnych form budownictwa. Realizowane będą np. programy wsparcia budownictwa ekologicznego i drewnianego opracowane przez Ministerstwo Środowiska. Chodzi też o inne działania wspierające zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych obywateli, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, takie jak np. pomoc osobom dotkniętym skutkami klęsk żywiołowych, czy pomoc kredytobiorcom mającym problemy z regularną spłatą rat kredytu hipotecznego.
2. Stabilne i efektywne finansowanie – w tym obszarze wskazano działania gwarantujące finansowanie budżetowe dla wcześniej przyjętych programów mieszkaniowych, takich jak: „Rodzina na swoim” czy „Mieszkanie dla Młodych”, a także systemu refundacji premii gwarancyjnych dla posiadaczy książeczek mieszkaniowych.
3. Nowoczesne, efektywne energetycznie i bezpieczne mieszkania – ten obszar dotyczy instrumentów, które mają przede wszystkim przyczynić się do poprawy stanu technicznego i efektywności energetycznej istniejących zasobów mieszkaniowych. Można tu wymienić już realizowane programy: program wsparcia inwestycji termomodernizacyjnych (finansowany ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz funduszy wojewódzkich) i program badania stanu technicznego budynków budowanych w technologii wielkopłytowej. Rozpoczęto też wdrażanie rozwiązań rewitalizacyjnych lub tworzących infrastrukturę techniczną towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu.
4. Dobre prawo – działania w tym obszarze koncentrują się na przygotowaniu różnych rozwiązań legislacyjnych, służących stworzeniu systemu prawnego mającego pozytywny wpływ na sytuację mieszkaniową. Chodzi np. o propozycje zmian w szkolnictwie zawodowym, które mają zapewnić lepsze kształcenie fachowców poszukiwanych na rynku budowlanym, a także rozwiązania prawne zabezpieczające interesy konsumentów w transakcjach na rynku mieszkaniowym i przewidujące alternatywne formy zabezpieczania wierzytelności lub regulujące finansowanie rynku mieszkaniowego

26 lipca 2016 r. podczas konferencji prasowej, która odbyła się po posiedzeniu Rady Ministrów, minister Konstanty Radziwiłł przedstawił założenia reformy systemu opieki zdrowotnej “Narodowa Strategia Zdrowia” wraz z planowanym harmonogramem wprowadzania zmian. Proponowana strategia zmian w systemie ochrony zdrowia w Polsce składa się z pięciu priorytetów.

Priorytet I: Budowa sprawnego systemu zarządzania powszechnie dostępnej służby zdrowia

• Likwidacja NFZ i powszechny dostęp do świadczeń – likwidacja NFZ i przekazanie części jego kompetencji Ministerstwu Zdrowia oraz wprowadzenie zasady powszechnego zabezpieczenia prawa do świadczeń dla wszystkich potrzebujących rezydentów
• Reforma zarządzania służbą zdrowia na poziomie regionalnym – Wojewódzkie oddziały NFZ zastąpione mają zostać Wojewódzkimi Urzędami Zdrowia (WUZ)
• Przeniesienie środków na służbę zdrowia do budżetu – powołanie Państwowego Funduszu Celowego “Zdrowie” (PFC “Zdrowie”), który ma funkcjonować jako państwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Plan finansowy PFC „Zdrowie” ma być załącznikiem do ustawy budżetowej

Na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia 2 listopada 2016 r. pojawiła się informacja, iż aktualnie trwają prace nad ustawą likwidującą NFZ, a zmiana systemowa w tym zakresie ma nastąpić 1 stycznia 2018 r

17 listopada 2016 r. minister zdrowia Konstanty Radziwiłł podsumowując pierwszy rok pracy resortu zapowiedział, że w 2018 roku nie będzie już Narodowego Funduszu Zdrowia.

19 stycznia 2017 r.  premier Beata Szydło poinformowała, iż minister zdrowia przedstawił jej projekt ustawy przewidujący likwidację NFZ.

O reformie NFZ minister Radziwiłl mówił również między innymi na antenie Telewizji Republika 27 stycznia. W czerwcu podczas konferencji prasowej w Białymstoku zapowiedział z kolei, że:

“Od 1 stycznia 2018 r. Narodowy Fundusz Zdrowia będzie postawiony w stan likwidacji, ale nie oznacza to jego likwidacji, będzie kontynuował swoją pracę, dopiero później przejmie ją administracja państwowa”.

Do pomysłu likwidacji NFZu odniósł się na V Kongresie Programowym Prawa i Sprawiedliwości w Przysusze 1 lipca prezes PiS Jarosław Kaczyński:

“Sprawa ostatecznych decyzji co do sposobu finansowania służby zdrowia, a więc czy likwidujemy Narodowy Fundusz, czy też go nie likwidujemy, to jest sprawa na kolejną kadencję”.

Jak do tej pory nie rozpoczęły się żadne prace legislacyjne zmierzające do likwidacji czy też reformy Narodowego Funduszu Zdrowia.

Priorytet II: Sieć szpitali

• Nowy system kontraktowania szpitali – odejście od finansowania pojedynczych hospitalizacji i procedur, w zamian za co szpitale mają otrzymywać wynagrodzenia w formie ryczałtu wyliczonego na rok
• Połączenie działalności szpitala z opieką ambulatoryjną – połączenie zakresów świadczeń udzielanych w trybie hospitalizacji oraz ich odpowiedników udzielanych w trybie ambulatoryjnym, tym samym organizowanie przez szpital poradnię specjalistyczną w zakresie, w którym posiada oddział szpitalny
• Budowa trzech stopni działalności szpitali – wyodrębnienie trzech podstawowych poziomów zabezpieczenia zdrowotnego: lokalny, regionalny, wojewódzki oraz trzy poziomy specjalistyczne: specjalistyczny-pediatria, specjalistyczny-onkologia i instytuty.

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wprowadzający tzw. sieć szpitali wpłynął do Sejmu 22 lutego 2017 r. Miesiąc później, 23 marca, Sejm uchwalił ustawę kierując ją do Senatu i Prezydenta RP. Za przyjęciem ustawy było 230 posłów (w tym 227 posłów PiS). Przeciw było 209 posłów (co ciekawe był wśród nich również poseł Prawa i Sprawiedliwości Andrzej Sośnierz).

Po niewniesieniu przez Senat poprawek, prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę 13 kwietnia.

Zgodnie z ustawą, szpitale, spełniające kryteria kwalifikacyjne określone w ustawie i rozporządzeniu, utworzą tzw. system podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej (PSZ). Na funkcjonowanie tego systemu będzie przeznaczone ok. 93% środków, z których finansowane było dotychczas finansowane leczenie szpitalne. Zakwalifikowanie szpitala do PSZ będzie gwarancją, że Fundusz zawrze z nim umowę – bez konieczności uczestniczenia w postępowaniu konkursowym.

W ramach PSZ zostało wyodrębnionych sześć poziomów systemu zabezpieczenia świadczeń. Świadczeniodawcy z terenu danego województwa będą kwalifikowani do jednego z tych poziomów. Podstawą kwalifikacji będzie realizacja świadczeń zdrowotnych w określonych profilach świadczeń (zasady kwalifikacji zostały szczegółowo określone w ustawie oraz w rozporządzeniu wykonawczym).

Świadczenia opieki zdrowotnej nienależące do PSZ będą nadal kontraktowane w oparciu o postępowania konkursowe, a świadczeniodawcy, którzy nie zostaną zakwalifikowani do PSZ, będą mogli brać udział w postępowaniach konkursowych.

Rozliczanie kosztów świadczeń udzielanych na podstawie umów zawartych w ramach sieci szpitali będzie się, co do zasady, odbywać w formie ryczałtowej. Wysokość ryczałtu na kolejny okres rozliczeniowy będzie zależała od liczby i struktury świadczeń udzielonych i sprawozdanych przez świadczeniodawcę w poprzednich okresach.

Ryczałt oznacza, że dany szpital otrzymywałby rodzaj budżetu globalnego, obejmującego znaczną część świadczeń szpitalnych, ale ponadto również świadczenia ambulatoryjnej opieki specjalistycznej realizowane w odpowiednich przychodniach przyszpitalnych, świadczenia z zakresu rehabilitacji leczniczej, a nawet świadczenia nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej.

Z kwoty ryczałtu zostaną wyodrębnione środki na sfinansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, które ze względu na konieczność zapewnienia odpowiedniego dostępu do tych świadczeń wymagają ustalenia odrębnego sposobu finansowania.

Ustawa o sieci szpitali weszła w życie 1 października 2017 r.

Priorytet III: Zwiększenie nakładów na służbę zdrowia

• Mapa zwiększania nakładów na służbę zdrowia do 6% PKB w 2025 roku – stopniowe zwiększanie środków publicznych na zdrowie poczynając od 2018 r. do poziomu 6% PKB w roku 2025 (wielkość PKB z roku poprzedniego)

19 stycznia 2017 r. Ministerstwo Zdrowia omawiając działania przewidziane na nowy rok poinformowało o planach zakładających wzrost nakładów finansowych na służbę zdrowia. Począwszy od  2018 r. publiczne wydatki na służbę zdrowia miały być stopniowo zwiększane do poziomu 6% PKB. Rozwiązania ustawowe miały być wówczas w toku prac legislacyjnych z zaplanowanym wejściem ich w życie od 1 stycznia 2018 r.

14 września resort poinformował o pracach nad specustawą mającą jeszcze w 2017 roku zwiększyć środki przeznaczone na służbę zdrowia. Ustawa o szczególnych rozwiązaniach zapewniających poprawę jakości i dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej zakłada wzrost wydatków na służbę zdrowia o 281,8 mln zł, z czego będzie przeznaczone:

• 63,8 mln zł – na zakup sprzętu w zakresie onkologii, pediatrii i chirurgii dla oddziałów klinicznych w szpitalach na bazie obcej oraz centrów onkologii,
• 60 mln zł – na zakup sprzętu i aparatury dla oddziałów neonatologii III poziomu referencyjnego,
• od 12 do 24 mln zł – na zakup 16 dentobusów (po jednym dla każdego województwa w zależności od ceny dentobusu),
• 134 mln zł – na doposażenie gabinetów profilaktyki zdrowotnej w szkołach.

Już 15 września odbyło się III czytanie projektu ustawy, podczas którego Sejm zadecydował o jej przyjęciu. Za było 376 posłów, przy 3 głosach sprzeciwu. 23 września ustawa została podpisana przez prezydenta Dudę. Weszła ona w życie 26 września.

W październiku dominującym tematem w służbie zdrowia był rozpoczęty 2 października protest głodowy lekarzy rezydentów zrzeszonych w Porozumienie Rezydentów Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy. Wśród postulatów zgłaszanych przez protestujących lekarzy główną rolę odgrywała kwestia zwiększenia nakładów na służbę zdrowia:

“Stanowisko i postulaty Porozumienia Rezydentów OZZL

Domagamy się ogłoszenia i formalnego zagwarantowania społeczeństwu reformy ochrony zdrowia, która zapewni:

• Zwiększenie nakładów na ochronę zdrowia do poziomu europejskiego nie niższego niż 6,8 PKB w przeciągu trzech lat.

1. Likwidację kolejek.
2. Rozwiązanie problemu braku personelu medycznego.
3. Likwidację biurokracji w ochronie zdrowia.
4. Poprawę warunków pracy i płacy w ochronie zdrowia”.

Odnosząc się do pierwszego z postulatów, Ministerstwo Zdrowia oznajmiło:

“Łącznie wydamy w tym roku 87 miliardów złotych na służbę zdrowia. Oznacza to wzrost o ponad 8 miliardów w porównaniu do 2016 roku. W roku przyszłym będzie to wzrost o kolejnych co najmniej 5 mld zł. Są to wzrosty nienotowane nigdy w przeszłości. Jeśli chodzi o odsetek względem produktu krajowego brutto, to jest on również w tym roku rekordowy. Prawdopodobnie w odniesieniu do PKB z roku ubiegłego będzie to 4,73 proc. To sytuacja absolutnie niespotykana w przeszłości”.

24 października Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, przedłożony przez ministra zdrowia, który zakłada stopniowe zwiększanie nakładów na służbę zdrowia w relacji do Produktu Krajowego Brutto. Zgodnie z projektem, w latach 2018 – 2024 na finansowanie ochrony zdrowia będą przeznaczane środki finansowe w wysokości nie niższej niż:

• 4,67 proc. PKB w 2018 r.;
• 4,86 proc. PKB w 2019 r.;
• 5,03 proc. PKB w 2020 r.;
• 5,22 proc. PKB w 2021 r.;
• 5,41 proc. PKB w 2022 r..
• 5,60 proc. PKB w 2023 r.;
• 5,80 proc. PKB w 2024 r.

Projekt zakłada osiągnięcie docelowego poziomu 6 proc. PKB w 2025 r. Ustawa jest obecnie w trakcie procesu legislacyjnego w Sejmie. 8 listopada odbyło się pierwsze czytanie projektu ustawy w Komisji Zdrowia, która zarekomendowała Sejmowi jego przyjęcie.

Priorytet IV: Nowa Podstawowa Opieka Zdrowotna

• Budowa zespołu podstawowej opieki zdrowotnej – utworzenie zespołu POZ złożonego z lekarza, pielęgniarki, pielęgniarki szkolnej i położnej
• Koordynacja opieki poprzez POZ
• Finansowanie nowej POZ i budżet powierzony

Rządowy projekt ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej wpłynął do Sejmu 31 sierpnia 2017 r.

Nowy model podstawowej opieki zdrowotnej zakłada:

1. oparcie podstawowej opieki zdrowotnej na medycynie rodzinnej i pielęgniarstwie rodzinnym (od 1 stycznia 2025 r.);
2. objęcie każdego pacjenta opieką zespołu podstawowej opieki zdrowotnej, w którego skład wejdą lekarz POZ, pielęgniarka POZ i położna POZ. Praca zespołu koordynowana będzie przez lekarza, rozstrzygającego o sposobie i realizacji postępowania diagnostyczno-terapeutycznego nad pacjentem. Zespół będzie pracował w oparciu o zasadę niezależności zawodowej swoich członków;
3. zapewnienie w ramach koordynacji:
   1. opieki profilaktycznej, adekwatnej do wieku i płci pacjenta, oraz badań diagnostycznych i konsultacji specjalistycznych, zgodnie z indywidualnymi planami diagnostyki, leczenia i opieki,
   2. „koordynatora administracyjnego” u każdego świadczeniodawcy, który będzie organizować proces udzielania świadczeń zdrowotnych, w tym udzielać pacjentom informacji o tym procesie; Wprowadzenie modelu opieki koordynowanej (1 października 2020 r.) zostanie poprzedzone programem pilotażowym, realizowanym do dnia 31 grudnia 2019 r., na podstawie przepisów tzw. „ustawy pilotażowej”;
4. współpracę POZ z pozostałymi częściami systemu (w szczególności AOS) oraz wymianę informacji o stanie zdrowia pacjenta (m. in. w zakresie rozpoznania i sposobu dotychczasowego leczenia);
5. wprowadzenie motywacyjnego systemu finasowania POZ, w którym oprócz stawki kapitacyjnej pojawią się:
   1. budżet powierzony, czyli środki przeznaczone na zapewnienie opieki koordynowanej,
   2. opłata zadaniowa, czyli dodatkowe środki przeznaczone na zapewnienie profilaktycznej opieki zdrowotnej,
   3. dodatek motywacyjny za wynik leczenia i jakość sprawowanej opieki.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 27 października i oczekuje obecnie na podpis prezydenta.

Priorytet V: Urząd Zdrowia Publicznego

• Integracja systemu zdrowia publicznego – powstanie Urzędu Zdrowia Publicznego
• Zwiększenie efektywności działań prozdrowotnych i promocja zdrowia

Projekt ustawy o Urzędzie Zdrowia Publicznego znajduje się obecnie w Wykazie prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów. Osobą odpowiedzialną za przygotowanie tego projektu jest podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia Zbigniew Król. Zgodnie z przedstawionymi informacjami, ustawa ma mieć na celu konsolidację Głównego Inspektoratu Sanitarnego, Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Krajowego Centrum ds. AIDS oraz Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii w jeden Urząd Zdrowia Publicznego, co ma z kolei zwiększyć efektywność działań realizowanych obecnie przez likwidowane podmioty, obejmując w jednej jednostce organizacyjnej całokształt zagadnień związanych z szeroko rozumianym zdrowiem publicznym, czyli realizację zadań z zakresu zdrowia publicznego.

Prawo dzieci i młodzieży do świadczeń zdrowotnych, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Szczegółowe regulacje dotyczące gwarantowanych przez państwo świadczeń dla dzieci i młodzieży zawarte są w następujących aktach wykonawczych: rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą.

Ministerstwo Zdrowia realizuje program „Monitorowania stanu zdrowia jamy ustnej populacji polskiej w latach 2016 – 2020”. Na każdy rok realizacji programu zaplanowano wydatki na poziomie 600 000 złotych. Jednym z celów programu jest określenie stanu, tendencji i uwarunkowań próchnicy u dzieci i młodzieży oraz chorób przyzębia u osób dorosłych. Dodatkowymi efektami programu jest między innymi:

• wzrost odsetka dzieci objętych edukacją prozdrowotną i profilaktyką próchnicy na terenie przedszkola, szkoły,
• zwiększenie odsetka dzieci objętych kontrolnymi badaniami stomatologicznymi,

• zwiększenie odsetka dzieci objętych leczeniem i zapobieganiem profesjonalnym próchnicy,
• obniżenie różnic w dostępie do edukacji prozdrowotnej, zapobiegania i leczenia próchnicy zależnych od lokalizacji i regionu.

Każdego roku badaniami objęta zostanie określona w dokumencie grupa wiekowa dzieci i młodzieży, jednakże wspomniany program nie odnosi się do tworzenia gabinetów stomatologicznych przy szkołach.

Informację o stanie prac nad realizacją powyższej obietnicy można znaleźć w odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Piotra Warczyńskiego na interpelację nr 2299 posła Grzegorza Furgo z 5 kwietnia 2016 roku.

Kierownictwo Ministerstwa Zdrowia w dniu 3 grudnia 2015 r. określiło priorytet ”Wzmocnienie pozycji lekarza rodzinnego”. W celu realizacji tego priorytetu Minister Zdrowia na mocy zarządzenia z 23 marca 2016 roku powołał „Zespół do opracowania strategii rozwiązań systemowych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej”, którego zadaniem jest przygotowanie strategii rozwiązań systemowych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, która posłuży do przygotowania projektu założeń projektu ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej. Kierunki zmian, w tym również kwestie organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami oraz sposobu jej finansowania ze środków publicznych, będzie określała nowa ustawa.

Odnośnie opieki stomatologicznej Minister Zdrowia na mocy zarządzenia z 2 czerwca 2016 r. powołał „Zespół do spraw opracowania rozwiązań na rzecz poprawy stanu zdrowia jamy ustnej u dzieci”, którego zadaniem będzie opracowanie m. in. koncepcji stomatologicznej opieki zdrowotnej nad dziećmi oraz koncepcji jej wdrożenia. Zgodnie z zarządzeniem, zespół powinien zakończyć prace do 31 lipca 2016.

W odpowiedzi z 2 września 2016 na interpelację nr 5167 posła Tomasza Piotra Nowaka, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia Piotr Gryza zaznaczył, że decyzją Prezesa NFZ od 1 lipca br. zwiększono wycenę świadczeń stomatologicznych udzielanych dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia przez wprowadzenie współczynnika korygującego o wartości 1,2 dla rozliczania tych świadczeń. Oznacza to wzrost o 20% wartości świadczeń stomatologicznych udzielanych dzieciom. Głównym celem tej zmiany był wzrost dostępności dla dzieci i młodzieży do świadczeń ogólnostomatologicznych oraz stworzenie warunków dla skutecznego prowadzenia profilaktyki stomatologicznej dla najmłodszych pacjentów. W resorcie trwać miała również również analiza wyników zakończonej pracy Zespołu powołanego w czerwcu 2016 oraz opracowanie wniosków końcowych.

Od 1 września 2016 r. w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty obowiązuje artykuł 67 ust. 1 pkt 4, mówiący o tym, że do realizacji zadań statutowych szkoła publiczna powinna zapewnić uczniom dostęp do “gabinetu profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej spełniającego szczegółowe wymagania, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.26)), oraz wyposażonego w sprzęt, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581, z późn. zm.27)) w części dotyczącej warunków realizacji świadczeń gwarantowanych pielęgniarki lub higienistki szkolnej”. O świadczeniach pielęgniarki szkolnej mówi oddział 3.4 zarządzenia Prezesa NFZ Nr 50/2016/DSOZ z dnia 27 czerwca 2016 r. w sprawie warunków zawarcia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej.

26 czerwca 2017 r. o zamiarze realizacji obietnicy przypomniał na konferencji prasowej w szkole podstawowej w Boguchwale minister zdrowia Konstanty Radziwiłł:

„Chcielibyśmy, żeby w każdej szkole był gabinet zdrowia, gabinet profilaktyki zdrowotnej, w którym, w większych szkołach stale, a w mniejszych – okresowo będzie dostępna pielęgniarka bądź higienistka. A także, żeby w większych szkołach były gabinety stomatologiczne, a te szkoły, które gabinetu nie mają, żeby miały w inny sposób dostęp do opieki stomatologicznej. (…) Planujemy wsparcie, żeby już od przyszłego roku szkolnego – 2018/2019 – można było przynajmniej w części szkół zapewnić istnienie tych gabinetów” – podkreślił.

26 września 2017 r. weszła w życie Ustawa o szczególnych rozwiązaniach zapewniających poprawę jakości i dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej, która skierowała dodatkowe 134 mln zł w 2017 r. na doposażenie gabinetów profilaktyki zdrowotnej w szkołach.

25 października 2016 r. Rada Ministrów przyjęła “Projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw. (UD134)”  

Projekt zakłada m.in podwyższenie najniższych emerytur, rent rodzinnych i rent z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z 882,56 zł do 1000 zł tj. o 117,44 zł. (dotyczy osób, które nabyły prawo do gwarantowanego świadczenia emerytalnego tj: spełniły wymóg długości okresu składkowego).

Została wprowadzona również  minimalna gwarantowana podwyżka waloryzacji na poziomie 10 zł.  Minimalną kwotą 10 zł zostaną objęci wszyscy emeryci i renciści, których świadczenia nie przewyższają 1369 zł.

Ponadto projekt przewiduje:

• Wszystkie emerytury i renty (FUS, KRUS, “świadczenia mundurowe”) zostaną podniesione o 0.73%.
• Podniesienie rent socjalnych z 741,35 zł do 840 zł, tj. o 98,65 zł.
• Najniższe renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wzrosną z 676,75 zł do 750 zł, tj. o 73,25 zł.
• Wprowadzony zostanie mechanizm waloryzacji świadczeń z KRUS. Świadczenia zostaną podniesione analogicznie jak w systemie pracowniczym nie mniej niż o kwotę 10 zł.

2 grudnia 2016 r. Sejm uchwalił ustawę, a 29 grudnia 2016 r. podpisał ją prezydent Andrzej Duda. Zgodnie z przyjętą ustawą, od 1 marca 2017 r. minimalna emerytura, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz renta rodzinna wzrosły z 882,56 do 1 tys. zł.

Od 1 października br. prawo do minimalnej emerytury zyskały kobiety, mające co najmniej 20 lat stażu pracy i mężczyźni mogący się wykazać 25-letnim stażem pracy. Warunkiem nabycia prawa do emerytury według nowych zasad jest ukończenie powszechnego wieku emerytalnego oraz zapisanie na koncie w ZUS jakiegokolwiek okresu ubezpieczenia emerytalnego. Przed zmianą uprawniający do minimalnej emerytury staż pracy wynosił 22 lata (dla kobiet) i 25 lat (dla mężczyzn).

Reforma edukacji była jednym z głównych zadań jakie postawiła Premier Beata Szydło przed swoim Rządem w expose. Cały ciężar przygotowania i promowania tej reformy spadł na Ministerstwo Edukacji Narodowej i przewodzącą mu minister Annę Zalewską.

Reforma edukacji proponowana przez rząd opierać ma się w głównej mierze na reorganizacji etapów nauczania i likwidacji gimnazjów. Pierwszym uczynionym krokiem w stronę reformy było cofnięcie obowiązku szkolnego dla sześciolatków, o którym można przeczytać więcej w poprzednim naszym raporcie. Po tym kroku rozpoczęła się ogólnopolska debata o edukacji nazwaną „Uczeń. Rodzic. Nauczyciel – Dobra Zmiana” obejmująca 17 debat wojewódzkich, 7 debat ogólnopolskich oraz konsultacje eksperckie. Konsultacje te zakończyły się 27 czerwca 2016 r.

16 września 2016 r. został zaprezentowany projekt ustawy Prawo Oświatowe oraz Ustawa – przepisy wprowadzające ustawę – prawo oświatowe.

Dokładnie dwa miesiące później Sejm uchwalił obie ustawy, a jednocześnie uchylił większość przepisów dotychczas obowiązującej ustawy z 7 września 1999 r. o systemie oświaty. Rozpoczęło się wygaszanie gimnazjów i wdrażanie nowych podstaw programowych. Z dniem 1 września szkoły podstawowe z sześcioletnich przekształciły się w ośmioletnie. Absolwenci klas VI podjęli naukę w klasach VII, a gimnazja nie będą już prowadzić naboru nowych uczniów. Ten rodzaj szkół zniknie zupełnie z systemu we wrześniu 2019 r., kiedy to ostatni rocznik, który je ukończy, pójdzie do szkoły średniej jednocześnie z pierwszymi absolwentami VIII klasy szkoły podstawowej.

Zmiany objęły także szkoły ponadpodstawowe. Ich docelowa struktura obejmuje teraz: 4-letnie liceum ogólnokształcące, 5-letnie technikum, 3-letnią branżową szkołę I stopnia, 3-letnią szkołę specjalną przysposabiającą do pracy, 2-letnią branżową szkołę II stopnia oraz szkołę policealną.

Poza ustawami stanowiącymi oś reformy, jej wprowadzenie wymusiło zmiany w niemal wszystkich aktach wykonawczych do ustawy o systemie  oświaty. Samych tylko rozporządzeń, które odnosiły się do aktu wyższego rzędu było kilkaset; samorządy także zostały zobowiązane do wydawania aktów prawa miejscowego, dotyczących np. ustalenia sieci szkół na terenie gminy, czy zasad rekrutacji do poszczególnych placówek. Wydane zostały też nowe rozporządzenia, regulujące m.in.:

• ramowe plany nauczania w szkołach publicznych, niepublicznych, artystycznych,
• nauczanie indywidualne,
• warunki prowadzenia kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych,
• ocenianie, klasyfikowanie i promowanie uczniów,
• kształcenie osób niebędących obywatelami polskimi,
• przeprowadzanie egzaminów i wydawanie świadectw, dyplomów państwowych i innych druków szkolnych,
• klasyfikacja zawodów w szkołach branżowych,
• kwalifikacje wymagane od nauczycieli oraz ich awans zawodowy.

Kwestia obniżenia wieku emerytalnego stanowiła ważny punkt w czasie kampanii parlamentarnej w 2015 roku. Zapowiedź zniesienia podwyższenia wieku emerytalnego do 67. roku życia pojawiła się już w programie PiS z 2014 roku. Została powtórzona także w trakcie konwencji programowej “Myśląc Polska”, a także w trakcie kampanii wyborczej obecnego prezydenta RP Andrzeja Dudy.

Ustawa o zmianie ustawy o emeryturach i  rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych  oraz niektórych innych ustaw, zrównująca wiek emerytalny kobiet i mężczyzn na  poziomie 67 lat, została uchwalona przez Sejm 11 maja 2012 r. jako projekt ówczesnego koalicyjnego rządu PO-PSL i podpisana przez  prezydenta Bronisława Komorowskiego 1 czerwca 2012 r. Obowiązuje od początku 2013 r. Powodem podwyższenia wieku emerytalnego (wcześniej  obowiązujący wiek emerytalny wynosił 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn) była przede wszystkim wydłużająca się średnia długość życia i sytuacja demograficzna, tj.przyrost liczby osób w  wieku emerytalnym kosztem liczby osób w wieku produkcyjnym.Nowy wiek emerytalny dla mężczyzn miał zostać osiągnięty w 2020 roku, a dla kobiet w 2040 roku. Prawo i Sprawiedliwość było przeciwne tym zmianom: 135 posłów tej partii (ze 136) zagłosowało przeciwko nowelizacji.

Prezydencki projekt ustawy zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw trafił do Sejmu 30 listopada 2015 roku. Projekt zakłada przywrócenie wieku emerytalnego wedle zasady: co najmniej 60 lat dla kobiet, a dla mężczyzn – co najmniej 65 lat.

W uzasadnieniu projektu Andrzej Duda zarzuca poprzedniemu rządowi, że wprowadził ustawę podwyższającą wiek emerytalny bez debaty publicznej, a zamiar jej wprowadzenia nie został przedstawiony wyborcom w czasie kampanii parlamentarnej w 2011 roku. Kolejnym argumentem przedstawionym w projekcie jest fakt, że wydłużanie się długości życia nie oznacza wydłużaniem się okresu życia w dobrym zdrowiu, które pozwala na pełną aktywność zawodową. W projekcie zaznaczone jest, że nowa Ustawa ma pozwolić na  dobrowolność przy podejmowaniu decyzji o przejściu na emeryturę, ponieważ zależy ona od wielu indywidualnych czynników. Z tego powodu konieczny ma być powrót do poprzedniego wieku emerytalnego 60 i 65 lat, co Prezydent chciał poddać pod ocenę obywateli w referendum.

Skutkiem obniżenia wieku emerytalnego według projektodawcy będzie nadpodaż młodej siły roboczej i zmniejszenie bezrobocia wśród osób w wieku przedemerytalnym. W projekcie można przeczytać, że problemem zatrudnienia wśród młodych jest brak miejsc pracy, które są zajmowane przez osoby starsze, co zniechęca młodych ludzi do zakładania rodzin, co wpływa negatywnie na polską demografię i prowadzi do starzenia się społeczeństwa. Łączne koszty dla budżetu państwa wynikające z obniżenia wieku emerytalnego zostały oszacowane w latach 2016-2019 na około 30 mld złotych, a łączny koszt zmian dla sektora finansowego w tym okresie – na około 40 mld złotych.

Realizacja obietnicy

I czytanie prezydenckiego projektu w Sejmie odbyło się 9 grudnia 2015 roku, po czym projekt skierowano do prac w komisjach. 12 stycznia 2016 roku odbyło się publiczne wysłuchanie projektu.

Dalsze prace nad projektem utknęły w martwym punkcie aż do 25 lipca 2016 roku, kiedy to wpłynęło stanowisko rządu w sprawie obniżenia wieku emerytalnego, w którym to Rada Ministrów wydała pozytywną opinię wobec prezydenckiego projektu.Jedyne zastrzeżenia rządu dotyczyły preferencyjnych zasad przechodzenia na emeryturę przez rolników oraz w stan spoczynku sędziów i prokuratorów, po 31 grudnia 2017 r.

5 października podkomisja nadzwyczajna działająca przy Komisji Polityki Społecznej i Rodziny wydała sprawozdanie, w którym przyjęła prezydencki projekt ustawy. W projekcie wprowadzono jednak zmiany dotyczące zasad przechodzenia na wcześniejszą emeryturę przez rolników ubezpieczonych w KRUS oraz sędziów i prokuratorów. W przypadku tych grup, prawo do przechodzenia na wcześniejszą emeryturę będzie obowiązywało tylko do końca 2017 roku.

Zgodnie ze sprawozdaniem podkomisji, ustawa o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, ma wejść w życie z dniem 1 października 2017 roku, chociaż w projekcie złożonym przez prezydenta, za dzień wejścia ustawy w życie podano 1 stycznia 2016 roku. 16 listopada 2016 r. ustawa obniżająca wiek emerytalny została przyjęta przez Sejm, natomiast 19 grudnia złożył pod nią swój podpis prezydent Andrzej Duda.

Ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw weszła w życie z dniem 1 października 2017 roku.

Obietnica darmowych leków dla seniorów powyżej 75 roku życia była jednym ze sztandarowych punktów programu wyborczego w czasie kampanii parlamentarnej PiS z 2015 roku.

Projekt ustawy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw został przyjęty przez rząd 9 lutego 2016 roku i złożony w Sejmie przez premier Szydło 11 lutego 2016 roku.

Projekt zakładał wprowadzenie bezpłatnych leków,środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych dla osób powyżej 75. roku życia. Wykaz leków, które miały być darmowe dla seniorów, miało opracować Ministerstwo Zdrowia do 1 września 2016 roku, a lista ta ma się rozszerzać o nowe leki. Jedynym kryterium przyznania prawa do darmowych leków miał być wiek. Darmowe lekarstwa miały być wydawane na podstawie recepty wypisanej przez lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu, który zaprzestał wykonywania zawodu i wystawił receptę dla siebie albo dla małżonka, wstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa.

W uzasadnieniu projektu za przyczynę wprowadzenia darmowych leków dla osób najstarszych wymieniono względy ekonomiczne: wielu seniorów nie miało faktycznego dostępu do leków z powodów finansowych. Ustawa miała w pierwszym roku funkcjonowania kosztować 125 mln złotych, a maksymalny limit wydatków z budżetu państwa na realizację ustawy w latach 2016-2025 ustalono na 8 274 600 złotych.

I czytanie ustawy w komisjach odbyło się 9 marca 2016, po czym skierowano projekt do pracy w komisjach. Sprawozdanie Komisji Polityki Senioralnej i Komisji Zdrowa zostało przedstawione w Sejmie 16 marca 2016 roku.

Komisje wnioskowały o przyjęcie ustawy, jednak po drugim czytaniu (17 marca 2016), projekt został ponownie przekazany do pracy w komisjach. Kluby Nowoczesna i PSL przedstawiły bowiem w sumie 9 poprawek do ustawy. Oba kluby wnioskowały o rozszerzenie listy lekarzy mogących przepisać darmowe leki o lekarz specjalistów oraz lekarz pracujących w szpitalnym oddziale ratunkowym. Dodatkowo, klub PSL wnioskował o m.in. o zwiększenie limitu wydatków budżetu państwa na realizację ustawy do 26,6 mln zł.

Ostatecznie 18 marca 2016 roku Sejm przyjął ustawę bez poprawek. Za przyjęciem ustawy było 297 posłów, w tym wszyscy głosujący posłowie PiS (229). Przeciw ustawie było 3 posłów, a 139 wstrzymało się od głosu (w tym 124 posłów PO). Prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę 4 maja 2016 roku, a weszła ona w życie 30 dni po jej ogłoszeniu, t.j. 12 czerwca 2016 roku.

Pierwszy wykaz leków refundowanych przez NFZ, obejmujący również leki darmowe dla osób powyżej 75 roku życia obowiązywał od 1 września 2016 roku. Bezpłatne są te leki, które na podstawie obecnie obowiązującego wykazu leków refundowanych, są wydawane pacjentom za odpłatnością 30% lub 50%. W wykazie refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych obowiązującym od 1 września 2017 r. lista bezpłatnych leków dla seniorów zawiera 1530 pozycji (692 preparatów) obejmujących 113 substancji czynnych.

Ochrona polskiej ziemi to jeden z kluczowych postulatów Prawa i Sprawiedliwości skierowany do rolników, a także szeroko pojętego elektoratu wiejskiego, zawarty w exposé. Mowa jest o nim zarówno w  programie partii z 2014 r., jak również w materiałach po konwencji programowej Zjednoczonej Prawicy z 2015 r. Była to jedna z obietnic wyborczych obecnego Prezydenta RP Andrzeja Dudy.

Kilka dni po wygłoszeniu exposé przez premier Beatę Szydło, minister rolnictwa Krzysztof Jurgiel w wywiadzie dla Rzeczpospolitej przedstawił propozycje planowanych zmian. 1 grudnia 2015 r. do  Sejmu wpłynął poselski projekt nowelizacji ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Jego zasadniczym punktem jest przesunięcie daty wejścia w życie uchwalonych przepisów z 1 stycznia na 1 maja 2016 r. Jak zauważają w nim autorzy (będący posłami PiS), niektóre z przepisów tej ustawy wymagają doprecyzowania i uzupełnienia w  celu racjonalnego i skutecznego realizowania przez Agencję Nieruchomości Rolnych nałożonych na nią zadań. Przesunięcie terminu wejścia w życie zmienianej ustawy ma mieć na celu także lepsze przygotowanie się do jej stosowania przez inne wskazane przez nią podmioty. Podczas I czytania projektu ustawy do tego stanowiska przychylił się przedstawiciel Ministerstwa Rolnictwa, zapowiadając uchwalenie nowych rozwiązań przed dniem 1 maja 2016 r. Ustawa została uchwalona przez Sejm 16 grudnia 2015 r. i podpisana przez Prezydenta RP pięć dni później.

Rada Ministrów przyjęła 23 lutego 2016r. projekt ustawy o  wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw. Oprócz zasadniczego wstrzymania na okres pięciu lat sprzedaży nieruchomości ZWRSP, w  zamian ustanowienia za podstawową formę gospodarowania dzierżawę, projekt zakłada inne, kompleksowe zmiany dotyczące ochrony polskiej ziemi. Do najważniejszych należy:

• nabywanie nieruchomości rolnych co do zasady tylko przez rolników indywidualnych
• wprowadzenie nowej definicji rolnika indywidualnego, którym będzie osoba fizyczna mająca kwalifikacje rolnicze, od co najmniej 5 lat zamieszkująca w  danej gminie i osobiście pracująca w gospodarstwie, a przy jego wielkości przekraczającej 20 ha – uzyskująca z niego dochód nie niższy niż 1/5 wszystkich jego rocznych dochodów
• ustalenie maksymalnej powierzchni nieruchomości rolnych nabytych łącznie kiedykolwiek z Zasobu w wysokości 300 ha
• ustanowienie zakazu zbycia nabytych z    Zasobu nieruchomości przez okres 10 lat, bez zgody ANR
  
  Projekt ten 26 lutego został skierowany do I czytania do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. 31 marca odbyło się pierwsze czytanie w Komisjach.
  
  Rządowy projekt ustawy o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw został skierowany do Sejmu 4 marca 2016 roku. Po III czytaniach na posiedzeniach Sejmu i przyjętych poprawkach ustawę przekazano do podpisu Prezydentowi, który zatwierdził ją 26 kwietnia 2016 r.
  Ustawa o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw uchwalona została na pos. nr 16 dnia 14-04-2016.

“Projektowana ustawa ma zmierzać do  wzmocnienia ochrony ziemi rolniczej w Polsce przed jej spekulacyjnym nabywaniem przez osoby, które nie gwarantują zgodnego z interesem społecznym wykorzystania nabytej ziemi na cele rolnicze” – napisano w komunikacie resortu rolnictwa.

Weszła ona w życie 30  kwietnia 2016 r. Jednocześnie uchylając przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego uchwalone przez Sejm 5  sierpnia 2015 r.

Z badań przeprowadzonych przez Komisję Europejską wynika, że istniejąca w Polsce luka VAT wynosi 24 procent i jest jedną z największych w całej Unii Europejskiej. Różnica pomiędzy przewidywanymi dochodami z podatku VAT a kwotą rzeczywiście osiągniętą kosztowała budżet państwa w roku 2014 ponad 9 mld złotych. Istnienie problemu wyłudzania podatku VAT potwierdza także Narodowa Izba Kontroli w swoim raporcie.

Obecnym celem Ministerstwa Finansów jest zmniejszenie luki VAT do poziomu średniej unijnej – 15%.

Dotychczasowe podjęte działania przez MF:

• w czerwcu 2016 roku powołana została spółka Aplikacje Krytyczne, której zadaniem jest stworzenie Centralnego Rejestru Faktur.

• Obniżony próg transakcji gotówkowych z poziomu 15 000 euro do poziomu 15 000 zł, wprowadzony w życie od 1 stycznia 2017 ustawą z 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, co zdaniem Ministerstwa Finansów, przyczyni się do zwiększenia dochodów budżetu państwa oraz ograniczenia fikcyjnych transakcji w tym wyłudzeń VAT i „prania brudnych pieniędzy”

• od 1 lipca 2016 r.  największe przedsiębiorstwa działające w Polsce są zobowiązane do comiesięcznego przekazywania administracji podatkowej danych dotyczących podatku VAT w formie Jednolitego Pliku Kontrolnego (JPK). Celem tej zmiany jest skrócenie czasu kontroli, zmniejszenie jej uciążliwości oraz obniżenie kosztów. Od 1 stycznia 2017 obowiązkowi składania JPK podlegają kolejne grupy podatników – średni i mali przedsiębiorcy.
• Od 1 marca 2017 r. funkcjonuje Krajowa Administracja Skarbowa (KAS). KAS jest podporządkowana ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, a jej szefem jest wiceminister finansów.

    Nową, skonsolidowaną KAS tworzą następujące jednostki organizacyjne:

1. izby administracji skarbowej (16)
2. urzędy skarbowe (400)
3. urzędy celno-skarbowe (16, wraz z delegaturami – 45 i oddziałami celnymi – 143).

Głównym zadaniem Krajowej Administracji Skarbowej jest pobór należności podatkowych i celnych oraz kontrola prawidłowości realizacji obowiązków związanych z daninami publicznymi. Pełny katalog zadań KAS zawiera przepis art. 2 ustawy o KAS.

W odniesieniu do administracji skarbowej funkcjonującej do 28 lutego 2017 r. skonsolidowany KAS większy nacisk kładzie m.in. na:

• obsługę dużych podatników

W centrali KAS działa Departament Obsługi Klientów oraz Kluczowych Podmiotów. Wytycza on kierunki w standardach obsługi klientów oraz dba o zachowanie profesjonalnej obsługi klientów kluczowych i dużych podatników.

• jednolitą informację podatkową i celną

Ogólnopolska Krajowa Informacja Skarbowa, zapewnia jednolite indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego oraz informację podatkową i celną,

• zapobieganie przestępczości (m.in. wyłudzeniom VAT)

W centrali KAS oraz w jednostkach terenowych istnieją piony kontroli i zwalczania przestępczości ekonomicznej, które odpowiadają za likwidację istniejącej szarej strefy i minimalizację wykroczeń i nieprawidłowości.

Jak podało Ministerstwo Finansów, w okresie styczeń – wrzesień 2017 r. dochody budżetu państwa były wyższe o 23,7 mld zł w porównaniu z tym samym okresem roku ubiegłego. Wzrost dochodów podatkowych utrzymuje się w dalszym ciągu na wysokim poziomie, tj. 15,2% r/r.

Wzrost dochodów w stosunku do trzech pierwszych kwartałów 2016 r. odnotowano we wszystkich głównych podatkach:
dochody z podatku VAT były wyższe o 23,3% r/r (tj. ok. 22,4 mld zł),
dochody z podatku akcyzowego i podatku od gier były wyższe o 3,9% r/r (tj. ok. 1,9 mld zł),
dochody z podatku PIT były wyższe o 8,3% r/r (tj. ok. 2,9 mld zł),
dochody z podatku CIT były wyższe o 12,6% r/r (tj. ok. 2,5 mld zł).

Według szacunków Ministerstwa Finansów, w całym 2016 r. dochody budżetu państwa z VAT wyniosły 126,6 mld zł, co oznacza wzrost o 2,8% w stosunku do dochodów uzyskanych w 2015 r.

Zmiany w dziedzinie funkcjonowania kluczowych instytucji rozwojowych zostały ujęte w Planie na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, przyjętym uchwałą Rady Ministrów 16 lutego 2016. Plan zakłada “stworzenie, w oparciu o funkcjonujące instytucje wspierania rozwoju (…) zintegrowanej struktury instytucji rozwoju w ramach Grupy Polskiego Funduszu

Rozwoju S.A. nadzorowanej przez Ministra Rozwoju”. Oznacza to, iż MR ma koordynować działania takich podmiotów jak PARP czy Polskie Inwestycje Rozwojowe SA. W strukturę Grupy Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. ma zostać włączony także Bank Gospodarstwa Krajowego. Według zapowiedzi Ministerstwa Rozwoju, zakończenie głównego etapu budowy Grupy PFR planowane jest do końca 2016 r. Minister Rozwoju jest zobowiązany do przedstawienia pierwszej informacji o realizacji działań Planu do 31 marca 2017 roku.

W celu wdrożenia powyższych założeń w życie podjęto do tej pory następujące działania:

1. zmiana nadzoru nad BGK

10 czerwca 2016 Sejm przyjął ustawę o zmianie ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych oraz niektórych innych ustaw, w tym ustawy z dnia 14 marca 2003r. o Banku Gospodarstwa Krajowego (Dz.U. 2003 Nr 65 poz. 594). Na mocy tego dokumentu, nadzór nad BGK został przyznany ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, którym jest obecnie Minister ds. Rozwoju.

1. utworzenie Polskiego Funduszu Rozwoju S.A.

W kwietniu 2016r. w KRS zarejestrowano zmianę nazwy spółki Polskie Inwestycje Rozwojowe SA, która została przemianowana na Polski Fundusz Rozwoju SA (nie jak planowano na „Inwestycje Polskie”). Zmianę nazwy poprzedziła decyzja Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy spółki PIR SA odnosząca się do zmiany statusu spółki, na mocy której nadano przedsiębiorstwu nowy cel strategiczny w postaci wspierania rozwoju społeczno-ekonomicznego Polski. W rezultacie planowanych zmian PFR ma koordynować działania innych instytucji min. Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości i Banku Gospodarstwa Krajowego.

Poza omówionymi powyżej modyfikacjami nie wprowadzono do tej pory bezpośrednich zmian w funkcjonowaniu działalności poręczeniowej BGK. Funkcjonuje ona wciąż w oparciu o art. 34a ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2015 r. poz. 1052 i poz. 1854) oraz dwa programy rządowe:

–Program Wspierania Przedsiębiorczości, który wszedł w życie 19.05.2009 (ostatnią zmianę zwiększającą fundusz statutowy wprowadzono 12.06.2015).

– Program Wsparcia Prywatyzacji, opracowany w 2009r.

Temat tzw. umów śmieciowych (umów cywilnoprawnych zawieranych pomiędzy pracodawcą, a pracownikami) stał się ważnym zagadnieniem kampanii wyborczej w 2015 r. poruszanym przez wszystkie partie. Likwidację samych umów śmieciowych jako takich postulowało Prawo i Sprawiedliwość. Pozostałe ugrupowania sugerowały zmiany polegające głównie na zmianie opodatkowania takowych umów. W swoim expose premier Beata Szydło zapowiedziała zgodnie z hasłami kampanii, całkowitą likwidację umów śmieciowych. Takie same postulaty wysuwała w maju 2016 r., mówiąc, że umowy śmieciowe stanowią patologię rynku pracy. Jednak jedynymi zmianami związanymi z tymi umowami jest wprowadzenie minimalnej stawki godzinowej dla umów zlecenia, Jej wysokość jest waloryzowana o wskaźnik wzrostu minimalnego wynagrodzenia. W 2017 r. wynosi ona 13 zł brutto. Od stycznia 2018 roku wzrośnie do poziomu 13,70 zł.

W dniu 9 czerwca 2017 r. przewodniczący Rady Ochrony Pracy Janusz Śniadek zapowiedział, że po wakacjach do Sejmu trafi projekt ustawy w sprawie rozszerzenia kompetencji Państwowej Inspekcji Pracy, zgodnie z którym PIP będzie mogła wydać nakaz przekształcenia tzw. umowy śmieciowej w umowę o pracę. Projekt nie został jeszcze złożony

Pod tą obietnicą kryje się rządowy program “Rodzina 500 plus”, który ma za zadanie wspomóc rodziców w wychowywaniu dzieci poprzez wydawanie świadczeń wychowawczych w wysokości 500 złotych miesięcznie na każde drugie i kolejne dziecko. W przypadku rodzin najuboższych lub z dziećmi niepełnosprawnymi pieniądze są wypłacane także na pierwsze bądź jedyne dziecko. Świadczenia te mają częściowo pokryć koszta związane z wychowywaniem dzieci. Pośrednim skutkiem programu ma być zwiększenie dzietności w Polsce.

Program “Rodzina 500 plus” powstał na podstawie Ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci z 11 lutego 2016 roku i zaczął być realizowany 1 kwietnia 2016 roku, czyli po 100 dniach rządu Beaty Szydło.

Propozycja wprowadzenia takiego świadczenia oprócz exposé, pojawiła się w programie Prawa i Sprawiedliwości z 2014 r., następnie podczas wyborów samorządowych w 2014 r. i prezydenckich w 2015 r., jak również podczas  Konwencji Programowej “Myśląc Polska”.

Przyczyny wprowadzenia programu

Zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci konieczność wprowadzenia programu była dyktowana następującymi czynnikami:

Poprawa warunków finansowych rodzin z dziećmi – Według danych GUS przeciętny miesięczny dochód rozporządzalny na jedną osobę u rodzin z dziećmi na utrzymaniu wynosił w 2014 roku 1225 złotych. Jednak u rodzin z 29 trójką lub więcej dzieci taki dochód wynosił już tylko 807 złotych. W kolejnym roku było to już 839 złotych, jednak nadal stanowiło to dochód mniejszy o 39,4% niż średnia krajowa wynosząca 1386 złotych.

Niski współczynnik dzietności – Poprzez współczynnik dzietności rozumie się liczbę dzieci przypadających na jedną kobietę w wieku rozrodczym (15-49 lat). Obecnie liczba urodzeń wynosi około 370 tys. przy współczynniku dzietności na poziomie 1,29 urodzeń. Jest to jeden z najniższych współczynników dzietności w Unii Europejskiej: mniej dzieci rodzi się w Hiszpanii (1,27) i Portugalii (1,21).

Według prognozy GUS współczynnik dzietności będzie nieco wzrastać i wyniesie w 2050 roku od 1,375 do 1,679. Będzie to jednak nadal mniej niż współczynnik gwarantujący zastępowalność pokoleń, który wynosi około 2,1. Takie utrzymywanie się niskiej dzietności będzie miało daleko idące konsekwencje na rynku pracy: przewiduje się, że w 2050 roku liczba ludności w wieku produkcyjnym będzie wynosiła 19 mln (po uwzględnieniu wieku emerytalnego 67 lat), co będzie stanowiło jedynie 56% populacji.

Zagrożenie ubóstwem Według GUS najbardziej narażone na ubóstwo są rodziny wielodzietne (z 3 i więcej dzieci). W 2014 roku 11,2% rodzin z trójką dzieci żyło poniżej granicy ubóstwa. U rodzin z 4 dzieci i więcej poziom ten wyniósł już 26,9%. Dla porównania wskaźnik ten w gospodarstwach domowych bez dzieci na utrzymaniu wyniósł 1,8%.

Realizacja obietnicy

Rządowy projekt ustawy wpłynął do Sejmu 1 lutego 2016 r. Pierwsze czytanie na sali plenarnej odbyło się 9 lutego, a trzecie czytanie (i zarazem przegłosowanie projektu ustawy) – 11 lutego. Następnego dnia Senat przyjął projekt ustawy bez poprawek. Prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę 17 lutego 2016 roku, a weszła ona w życie 1 kwietnia 2016.

Od tego samego dnia można zgłaszać wniosek o przyznanie takiego świadczenia. Osoby, które zgłosiły wniosek do dnia 1 lipca, otrzymały pieniądze należne za okres od 1 kwietnia. Osoby, które zgłosiły się do programu po 1 lipca otrzymają świadczenie od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wnioski można składać w gminie, za pośrednictwem Poczty Polskiej oraz przez Internet.

Komu przysługuje świadczenie?

Prawo do pobierania miesięcznego świadczenia w wysokości 500 złotych przysługuje rodzicom/opiekunom prawnym na każde drugie i kolejne dziecko.

U rodzin, w których miesięczny dochód na jednego członka rodziny jest niższy niż 800 złotych, świadczenie może być wypłacane także na pierwsze lub jedyne dziecko. W przypadku rodzin z dzieckiem niepełnosprawnym, świadczenie na pierwsze dziecko jest wypłacane gdy miesięczny dochód na jednego członka rodziny jest mniejszy niż 1200 złotych. W przypadku rodzin, w których jedno dziecko jest pełnoletnie i na utrzymaniu rodziców (do 25. roku życia) a drugie jest niepełnoletnie, to świadczenie na to drugie może być wypłacane, o ile spełnione zostanie kryterium dochodowe wynoszące mniej niż 800 złotych miesięcznie. Świadczenie wypłacane jest niezależnie od tego czy dziecko jest biologiczne czy adoptowane.

Świadczenie nie przysługuje gdy:

– dziecko jest w związku małżeńskim

– pełnoletnie dziecko pobiera świadczenie na swoje dziecko

– dziecko zostało umieszczone w placówce zastępczej

– członkowi rodziny przebywającemu za granicą przysługuje takie samo świadczenie

Wyniki:

Według opublikowanych 26 września 2017 r. przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej danych, wsparciem z rządowego programu „Rodzina 500+” w sierpniu 2017 r. objęto już ponad 3,996 mln dzieci do 18 lat. Od początku 2017 r. do rodzin trafiło ponad 15,9 mld złotych.

W całej Polsce programem „Rodzina 500+” jest objętych prawie 57,3 proc. wszystkich dzieci do 18 lat.

Wsparcie w ramach świadczenia wychowawczego trafia do 2,62 mln rodzin, w tym ok. 384 tys. to rodziny wielodzietne.

Świadczenie otrzymuje ponad 723 tys. rodzin z jednym dzieckiem do 18 r. życia. Rodzin pobierających świadczenia z dwójką dzieci jest ponad 1,513 mln, z trojgiem dzieci – 307 tys., z czworgiem – 57 tys., z pięciorgiem 14 tys., z sześciorgiem 6 tys.

Wśród ogółu rodzin otrzymujących świadczenie wychowawcze na pierwsze dziecko wsparciem jest objętych 112 tys. rodzin wychowujących dziecko niepełnosprawne.

Prawie 60 proc. rodzin otrzymuje świadczenie wychowawcze po uwzględnieniu kryterium dochodowego na pierwsze lub jedyne dziecko – to ponad 1,561 mln, rodzin z jednym dzieckiem jest 723 tys.

Od początku trwania programu do rodzin trafiło ponad 33,2 mld zł, w tym w ramach świadczenia wychowawczego 32,8 mld zł, a w ramach 500+ w pieczy zastępczej – 402 mln zł.

Kwota wolna od podatku jest jedną z  kluczowych zmian gospodarczych, które proponował kandydat na Prezydenta RP Andrzej Duda podczas kampanii prezydenckiej oraz Prawo i Sprawiedliwość przed wyborami parlamentarnymi w  minionym roku. Premier Beata Szydło obiecała w swoim exposé, że kwota wolna od podatku zostanie podniesiona w ciągu pierwszych 100 dni jej rządów. Prawo i Sprawiedliwość nie wspomina w udostępnionym na swojej stronie internetowej programie z 2014 r. o  podniesieniu kwoty wolnej od podatku, ale taka propozycja pojawia się w materiałach konferencyjnych z Konwencji Programowej “Myśląc Polska” z 2015 roku, a także we wcześniejszej prezentacji Umowy Programowej Andrzeja Dudy z wyborcami z dnia 28 lutego 2015 r. Kwota wolna od podatku to dochód, który nie powoduje konieczności zapłaty danego podatku. Oznacza to, że pewną maksymalną wysokość podstawy opodatkowania, dla  której należność podatkowa będzie kwotą zerową i podatnik nie będzie obciążony obowiązkiem zapłaty podatku. Kwotę wolną od podatku ustala się na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od 2009 r. kwota dochodu wolnego od podatku wynosi 3091 złotych.

Premier Beata Szydło tak jak Prawo i  Sprawiedliwość na Konwencji Programowej w lipcu 2015 r. zadeklarowała, że kwota wolna  od podatku zostanie podniesiona do 8 tysięcy złotych. Przedstawiciele PiS argumentują, że kwota wolna od podatku na poziomie 3091 złotych jest zbyt niska, ponieważ prowadzi do obowiązku płacenia podatku również przez osoby o bardzo niskich dochodach. Na Konwencji podkreślono, że  w Polsce obowiązuje najniższa kwota wolna od podatku spośród wszystkich państw Unii Europejskiej.

31 października 2016 r. do Sejmu wpłynął projekt ustawy autorstwa posłów PiS. Projekt przewiduje zachowanie kwoty wolnej od podatku na obecnym poziomie, tj. 3091 zł. Zgodnie z projektem podwyższenie kwoty wolnej od podatku do 8000 zł planuje się na dzień 1 stycznia 2018 r. 4 listopada miało miejsce I czytanie projektu.

Zaproponowane rozwiązanie stoi w sprzeczności z deklaracjami składanymi zarówno przez Premier Beatę Szydło, jak i Prezydenta Andrzeja Dudę. Zgodnie z nimi podniesienie kwoty wolnej od podatku miało nastąpić w możliwie krótkim terminie od objęcia pełnionych przez nich funkcji. Premier Beata Szydło deklarowała, że nastąpi to w ciągu 100 dni rządów. Trzeba podkreślić, że prezydencki projekt ustawy wpłynął do Sejmu 30 listopada 2015 r, jednak od 2 grudnia 2015 roku pozostaje w Komisji Finansów Publicznych. Zakładał on wprowadzenie kwoty wolnej od podatku na poziomie 8000 zł już od 1 stycznia 2016 r.

Wysokość kwoty wolnej od podatku była również przedmiotem innych projektów składanych w ramach bieżącej kadencji Sejmu. Projekt autorstwa posłów Platformy Obywatelskiej został odrzucony 25 lutego 2016 r. podczas pierwszego czytania.

18 marca 2016 r. do Komisji Finansów Publicznych został przesłany projekt autorstwa polityków Nowoczesnej Ryszarda Petru.

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłów zrzeszonych w Ruchu Kukiz’15 zawierał propozycje zrównania kwoty wolnej od podatku dla posłów i zwykłych obywateli. Po pierwszym czytaniu 8 czerwca został skierowany do Komisji Regulaminowej, Spraw Poselskich i Immunitetowych.

Dopiero 31 października 2016 r. do Sejmu wpłynął kolejny projekt dotyczący zmian kwoty wolnej od podatku, poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk 969). 4 listopada 2016 r. odbyło się I czytanie, po którym skierowanie pro- jekt do prac w komisjach. 15 listopada 2016 r. miały miejsce II i III czytanie. Za ustawą głosowało 227 osób, 210 przeciw a 4 wstrzymały się. Ustawę uchwalono w Sejmie. 29 listopada 2016 r. Senat zgłosił poprawki, które Sejm ostatecznie przyjął. Prezydent podpisał ustawę 29 listopada 2016 r. Znajduje się ona w Dzienniku Ustaw pod nr 1926. Weszła w życie 1 stycznia 2017 (z wyjątkiem art 4. ust 2 i 3). W myśl nowej ustawy, kwota wolna od podatku wynosi 6 600 zł.

4 października 2017 r. do Sejmu wpłynął rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Zgodnie z projektem, począwszy od 2018 r., kwota wolna od podatku będzie podwyższona do 8000 zł, co oznacza że podatnicy, których roczna podstawa obliczenia podatku nie przekracza 8 000 zł, nie zapłacą podatku dochodowego.

27 października odbyło się III czytanie projektu. Za jego przyjęciem zagłosowało 240 posłów, przeciwnych było 189. Senat nie wniósł poprawek. Ustawa oczekuje obecnie na podpis prezydenta.

Obietnica ustanowienia minimalnej stawki godzinowej zostało ogłoszona przez Beatę Szydło w trakcie parlamentarnej kampanii wyborczej – 12 września 2015 r. Pomimo,że była to jedna ze sztandarowych obietnic kampanijnych Prawa i Sprawiedliwości, nie znalazła się w programie partii z 2014 roku. Nie było również o niej mowy w lipcu 2015 r. podczas  Konwencji Programowej PiS “Myśląc Polska”.

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę i niektórych innych ustaw wpłynął do Sejmu 6. czerwca 2016 roku. Po przejściu  procesu legislacyjnego w parlamencie ustawa trafiła na biurko Prezydenta RP 25 sierpnia 2016 roku, który złożył pod nią podpis 5 września 2016 roku. Ustawa weszła w życie 1 stycznia 2017 roku.

Głównym założeniem ustawy jest objęcie umowy zlecenia oraz umowy o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu, z pewnymi wyłączeniami, minimalną stawką za godzinę pracy w wysokości 12 zł brutto. W ustawie przewidziana jest również coroczna waloryzacja, której wysokość zależna jest od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z tego też względu ostateczna wysokość minimalnej stawka za godzinę pracy wyniosła w 2017 r. 13 zł brutto.

Założenia te wprowadziły zmiany w poprzednich przepisach dotyczących minimalnego wynagrodzenia, w których wysokość minimalnego wynagrodzenia zawarte było jedynie w stawce miesięcznej wynoszącej w roku 2016 1850 zł brutto, a na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9. września 2016 2000 zł brutto w roku 2017. Ponadto ówczesne przepisy dotyczyły jedynie osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę co również zmienia ustawa z dnia 22 lipca 2016 r.

W Programie Rolnym PiS z 2014 roku w przypadku ubezpieczeń od upraw rolnych zwraca się uwagę na potrzebę rozpoczęcia prac nad instrumentami pomagającymi rolnikowi ze szczególnym uwzględnieniem ubezpieczeń rolniczych. W ramach wsparcia dla systemu ubezpieczeń gospodarczych w rolnictwie opisano w nim potrzebę udoskonalenia systemu ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Po wyborach, kwestię ubezpieczeń rolniczych podniosła w swoim expose premier Beata Szydło, obiecując w ciągu pierwszych stu dni rządu uchwalenie stosownej ustawy.

Realizacja obietnicy

15 marca 2016 roku Rada Ministrów poinformowała o przyjęciu projektu ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Zdaniem rządu, nadrzędnym celem nowelizowanej ustawy miała być powszechność ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich.

Osiągnięcie tego celu mają zapewnić regulacje umożliwiające producentom rolnym szerszy dostęp do ubezpieczeń upraw rolnych z dopłatą budżetową do składki ubezpieczenia, a także rozwiązania służące upowszechnieniu ubezpieczeń pakietowych, tj. obejmujących wszystkie rodzaje ryzyk występujących w rolnictwie – z zachowaniem możliwości wyboru przez rolnika jednego rodzaju ryzyka do ubezpieczenia.

Zgodnie z proponowanymi zapisami, dopłata z budżetu państwa do składki ubezpieczeniowej wyniesie do 65 proc. składki. Dopłata w tej wysokości będzie przysługiwała do ubezpieczenia upraw rolnych, gdy producent rolny zawrze umowę zawierającą pakiet rodzajów ryzyka – w przypadku określenia przez zakład ubezpieczeń stawki taryfowej nie przekraczającej 9 proc. sumy ubezpieczenia. Dla upraw prowadzonych na użytkach rolnych klasy V i VI stawka taryfowa będzie mogła być zwiększona odpowiednio do: 12 proc. i 15 proc. sumy ubezpieczenia tych upraw. W przypadku umowy ubezpieczenia od pojedynczego rodzaju ryzyka lub łącznie od kilku wybranych rodzajów ryzyk – gdy dojdzie do przekroczenia stawek: 9, 12, 15 proc. – dopłata z budżetu nie będzie przysługiwać.

W przypadku ubezpieczenia zwierząt gospodarskich utrzymana zostaje stawka 0,5 proc. sumy ubezpieczenia, uprawniającej do dopłaty budżetowej. Jeśli dojdzie do przekroczenia tej stawki, dopłata budżetowa do 65 proc. nie będzie przysługiwać.

Nowe przepisy, zdaniem autorów projektu, powinny zachęcić producentów rolnych do ubezpieczania upraw rolnych i zwierząt gospodarskich.
Po jego przyjęciu przez Radę Ministrów, rządowy projekt wpłynął do Sejmu 26 kwietnia 2016 roku. Trzy dni później skierowano go do prac w komisji sejmowej. Po przeprowadzeniu pierwszego czytania w dniu 9 czerwca 2016 roku i rozpatrzeniu tego projektu ustawy na posiedzeniu w dniu 13 września 2016 r., Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniosła o uchwalenie rzeczonego projektu ustawy przez Sejm RP. 15 listopada 2016 r. Sejm zagłosował za przyjęciem ustawy w III czytaniu. Opowiedziało się za tym 408 posłów. Po przyjęciu senackiej poprawki do ustawy, Sejm skierował ustawę do prezydenta Andrzeja Dudy, który podpisał ją 21 grudnia 2016 r. Ustawa weszła w życie 1 stycznia 2017 r.

Kwestia zniesienia obowiązku szkolnego dla sześciolatków stanowiła wiodący temat zarówno w czasie wyborów prezydenckich jak i parlamentarnych. Została ona zawarta jako jeden z punktów Programu PiS z 2014 roku oraz została poruszona podczas Konwencji Programowej “Myśląc Polska” w 2015 roku.

Aktem prawnym, który rozpoczynał proces wprowadzania obowiązkowego posyłania sześciolatków do szkół była ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw. Wprowadziła ona trwający trzy lata okres pilotażowy, zgodnie z którym do roku szkolnego 2011/2012 decyzja o  posłaniu sześciolatka do szkoły należała rodzicowi i dyrekcji szkoły. Z kolei ustawa z    dnia 27 stycznia 2012 r. zmieniająca ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o  zmianie niektórych innych ustaw możliwość decydowania przez rodziców przedłużyła do roku szkolnego 2013/2014. Jeżeli dziecko nie rozpoczynało spełniania obowiązku szkolnego miało kontynuować przygotowanie przedszkolne. Zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz  ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw w 2014 r. obowiązkiem szkolnym objęte  zostały sześciolatki urodzone w pierwszej połowie 2008 r. Reszta sześciolatków z tego rocznika miała z kolei trafić do szkół w 2015  r. Ustawa została podpisana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego 11 października 2013 r.

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw, który znosi obowiązek szkolny sześciolatków, wpłynął do Sejmu 9  grudnia 2015 r. 29 grudnia 2015 r. ustawa została uchwalona, a Prezydent podpisał ją 7 stycznia 2016 r. Główna z ustanowionych zmian – ustanowienie wieku szkolnego w wieku lat siedmiu – weszła w życie 1. września 2016 roku.

Kluczowa zmiana realizująca omawianą obietnicę dotyczy artykułu 15 ust. 2, który mówi o obowiązku szkolnym dziecka rozpoczynającym się w początkiem roku kalendarzowego, w którym dziecko kończy 7 lat. Zmianie uległ również art. 16 ust.1 stanowiący o możliwości wnioskowania przez rodziców o rozpoczęciu nauki w szkole podstawowej dziecka, które w danym roku kalendarzowym kończy 6 lat. Ustawa wprowadza również możliwość kontynuowania nauki w 1 klasie na    następny rok dla dzieci urodzonych w 2009 r., które poszły do 1 klasy w roku szkolnym 2015/2016, a więc w wieku 6 lat, oraz możliwość kontynuowania nauki w 2 klasie dla dzieci urodzonych w I połowie 2008 r., które w roku szkolnym 2015/2016 uczęszczają do klasy 2.

Godziny karciane to instytucja zapisana w Karcie nauczyciela w art. 42 ust. 2 pkt 2. Zgodnie z jej założeniami nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum miał obowiązek prowadzenia dwóch godzin, a nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej jednej godziny zajęć w ramach swojego czasu pracy, wykonując zajęcia i czynności inne niż dydaktyczne, wynikające z zadań statutowych szkoły, przy czym miały one uwzględniać potrzeby i zainteresowania uczniów. W szkołach podstawowych i gimnazjalnych nauczyciel w ramach tych dwóch godzin zobowiązany został do prowadzenia zajęć opieki świetlicowej lub zajęć w zakresie godzin przeznaczonych w ramowych planach nauczania, podczas gdy w szkołach ponadgimnazjalnych jedynie zajęć w ramowych planach nauczania.

Likwidacja godzin karcianych była postulowana przez Prawo i Sprawiedliwość już w programie z 2014 roku, gdzie pod hasłem Szkoła bez biurokracji pojawiała się jako jedna z zapowiedzi: ograniczymy do niezbędnego minimum dokumentację prowadzoną przez dyrektora szkoły i nauczycieli, zlikwidujemy tzw. godziny karciane (s. 133). Deklaracja taka padła także podczas Konwencji Programowej „Myśląc Polska”, odbywającej się w dniach 3-5 lipca 2015 r., z ust Elżbiety Witek (s. 127)

Wnioskodawcą projektu zmiany ustawy – Karta nauczyciela była Minister Edukacji Narodowej. W Rządowym Centrum Legislacji dokument ten powstał 8 stycznia 2016 roku i został skierowany do konsultacji publicznych ze związkami zawodowymi oraz podmiotami zainteresowanymi daną nowelizacją. Projekt został również przesłany do Komitetu Stałego Rady Ministrów oraz do Komisji prawniczej. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy i skierowała go do Sejmu 16 lutego 2016 roku Do Sejmu projekt wpłynął 23 lutego i został uchwalony 18 marca. Za projektem głosowali posłowie PiSu, Kukiz’15, Nowoczesnej i PSL, przeciw byli jedynie parlamentarzyści PO. 21 marca 2016 roku nowelizacja Karty nauczyciela została przekazana Prezydentowi do podpisu. Zmienia ona omawiany art. 42 ust. 2 pkt 2 poprzez usunięcie podpunktów a i b traktujących o liczbie godzin, które obowiązkowo muszą przepracować nauczyciele na różnych poziomach szkolnictwa. Obecnie nauczyciel będzie nadal zobowiązany do wykonywania innych zajęć i czynności zapisanych w statucie szkoły, jednak nie ma on obowiązku przeprowadzać tych zajęć w wymiarze, który przewidywała poprzednia wersja ustawy. Zmiana weszła w życie wraz z rozpoczęciem nowego roku szkolnego 1 września 2016 r.

W warstwie deklaratywnej zmiany w Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym zapowiadane były przez Prawo i Sprawiedliwość już w programie partii z 2014 roku w podrozdziale „Polityka rodzinna”, gdzie obiecywano: Skończymy z nasilającą się praktyką zabierania dzieci z domów z powodu ubóstwa rodziców. Wprowadzimy ograniczenia prawne, by takie działania były wykluczone. (str. 111). Również w czasie Konferencji Programowej „Myśląc Polska”, która miała miejsce w dniach 3-5 lipca 2015 roku, Elżbieta Rafalska w części dotyczącej obrony autonomii i integralności rodzin w dokładnym brzmieniu powtórzyła postulat przedstawiony w programie partii.

Wnioskodawcą projektu zmiany Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego był Minister Sprawiedliwości. W myśl proponowanych rozwiązań, zmieniony miał zostać art. 112(3) Kodeksu, traktujący o możliwości umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej. Znowelizowany art. . 112(3) KRO w nowej wersji brzmi:

“ § 1. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki przewidziane w art. 109 § 2 pkt 1–4 oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia jego życia lub zdrowia.

2. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.”.

Dodaje on wyżej opisany dodatkowy wymóg nieskutecznego stosowania środków przewidzianych w art. 109 § 2 pkt 1-4 KRO przed umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, a więc:

“§  2. Sąd opiekuńczy może w szczególności:

1) zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń;

2) określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun;

3) poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego;

4) skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi”

W związku z tym przed ostatecznym odebraniem dziecka potrzebne jest zarządzenie sądu opiekuńczego, nakazujące wykonanie jednej z czynności wymienionych powyżej. Tylko jeśli  wykonanie tej czynności nie przyniesie oczekiwanych skutków, a również pozostałe przesłanki zostaną spełnione, sąd może orzec o umieszczeniu dziecka w pieczy zastępczej. Nowelizacja dodaje do art. 112(3) również §2, który wprost stwierdza, że umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej bez zgody rodziców jest niedopuszczalne.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy 21 grudnia 2015 r.Tydzień później trafił on do Sejmu. W głosowaniu nr 37, które odbyło się dnia 11 lutego 2016 r., wzięło udział 436 posłów: 409 z nich głosowało za przyjęciem projektu ustawy, dwóch przeciw, natomiast 25 wstrzymało się od głosu. Przeciw zagłosowali jedynie posłowie klubu Kukiz’15 – Piotr Liroy-Marzec i Jacek Wilk. Prezydent podpisał ustawę 23 marca.

Ministerstwo Rozwoju powstało na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 7 grudnia 2015 w sprawie utworzenia Ministerstwa Rozwoju oraz zniesienia Ministerstwa Gospodarki. Na mocy rozporządzenia utworzono nowy resort, Ministerstwo Rozwoju, w drodze przekształcenia dotychczasowego Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju oraz likwidacji dotychczasowego Ministerstwa Gospodarki.

Ministerstwo Rozwoju jest odpowiedzialne za realizację strategii rozwoju społeczno-gospodarczego; politykę gospodarczą; zarządzanie systemem wdrażania Funduszy Europejskich. Głównym zadaniem ministerstwa jest jednak realizacja Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju (tzw. Planu Morawieckiego), który został zapowiedziany w lutym 2016 roku, a po konsultacjach społecznych został przedstawiony w lipcu 2016 roku. Strategia  została oficjalnie przyjęta Uchwałą Nr 8 Rady Ministrów z dnia 14 lutego 2017 r.

Jest to bardzo szeroki plan wzmocnienia polskiej gospodarki poprzez zwiększenie innowacyjności, rozwój inwestycji polskich przedsiębiorstw, zrównoważenie rozwoju w poszczególnych częściach kraju, oraz wprowadzenie silnych instytucji państwowych. Głównym celem Strategii jest „tworzenie warunków dla wzrostu dochodów mieszkańców Polski przy jednoczesnym wzroście spójności w wymiarze społecznym, ekonomicznym i terytorialnym”.

Wśród głównych celów Strategii, przyjętych do 2020 r., Ministerstwo Rozwoju wskazuje:

1. Reindustrializację – oznaczającą wzrost produkcji przemysłowej większy od wzrostu PKB
2. Rozwój innowacyjnych firm – co oznacza, że będzie działało ponad 22 000 dużych i średnich firm, a udział wydatków na badania i rozwój wzrośnie z 0,8% do 2% PKB
3. Wzrost inwestycji do poziomu ponad 25% PKB
4. Wzrost polskich bezpośrednich inwestycji zagranicznych o 70%
5. Spadek wskaźnika zagrożenia ubóstwem relatywnym poniżej 15,5% oraz wzrost PKB per capita do poziomu 79% średniej unijnej.

W Strategii, jako jeden z filarów mających mieć wpływ na inwestycje jest zmiana zarządzania podmiotami Skarbu Państwa.

Ministerstwo Skarbu Państwa miało być zlikwidowane do końca 2016 roku. Uchwałę w tej sprawie rząd przyjął 26 lipca 2016 roku. Przygotowaniami do formalnej likwidacji ministerstwa zajął się  minister Dawid Jackiewicz.

15 września 2016 roku, premier Szydło ogłosiła, że pierwszy etap likwidacji ministerstwa został zakończony, w związku z tym odwołała Dawida Jackiewicza z funkcji ministra skarbu państwa. Dalszym etapem wygaszania ministerstwa zajmuje się przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów Henryk Kowalczyk.

Jednocześnie premier poinformowała, że zgodnie z założeniem rządowej uchwały, kompetencje likwidowanego ministerstwa zostaną do końca pierwszego kwartału 2017 r. przekazane nowemu podmiotowi, który będzie nadzorował spółki Skarbu Państwa, tak aby nadzór ten był sprawniejszy i bardziej przejrzysty niż w poprzednich latach. Nowy system zarządzania był przygotowywany w Komitecie Ekonomicznym przy Radzie Ministrów pod nadzorem ministra Kowalczyka i ministra rozwoju Mateusza Morawieckiego. Zarząd nadzorczy nad spółkami Skarbu Państwa miał działać przy KPRM, a zarząd merytoryczny – przy poszczególnych ministrach branżowych (przede wszystkim przy resortach energii, rozwoju, gospodarki morskiej i żeglugi śródlądowej oraz infrastruktury i budownictwa).

31 marca 2017 r. Henryk Kowalczyk poinformował o pomyślnym zakończeniu procesu likwidacji Ministerstwa Skarbu Państwa.

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który dotyczył obniżenia stawki podatku dochodowego  z 19% do 15% wpłynął do Sejmu 24 czerwca 2016 r.

Projekt przewiduje obniżenie stawki podatku dochodowego od osób prawnych z 19% do 15% dla małych podatników tj. podatników, u których wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro.

22 lipca 2016 r. Sejm zagłosował za przyjęciem ustawy w III czytaniu. Zmiany poparło 439 posłów, przeciw było 3, nie głosowało 18 posłów.  4 sierpnia Senat wniósł do niej poprawki, z którymi zgodził się Sejm na posiedzeniu 5 września. 22 września prezydent Duda podpisał ustawę.

Ustawa z dnia 5 września 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obniżyła od 1 stycznia 2017 r. stawkę CIT dla grupy małych podatników oraz podatników rozpoczynających działalność (w roku rozpoczęcia) do 15%.

Warto zaznaczyć, że zostały też wprowadzone ograniczenia niższej stawki dla tych firm, które powstały w wyniku restrukturyzacji, a także nowo utworzonych firm jeszcze przed wejściem przepisów w życie, a już po ich opublikowaniu.

Zgodnie z informacjami z 31 października 2016 r., pozyskanymi przez portal money.pl, dowiadujemy się, że na pytanie zadane Ministerstwu Finansów przez ww. portal na temat obietnicy podwójnego odpisu inwestycyjnego, odpowiedziano: „Exposé stanowi ramowy plan prac rządu na najbliższe 4 lata. Część z zapowiedzi zmian podatkowych z exposé została już zrealizowana – przykładem jest priorytet w postaci wprowadzenia 15% stawki podatku CIT dla małych podatników i podatników rozpoczynających prowadzenie działalności. Kolejne zapowiedzi będą realizowane”. (cytat również ze źródła).
Zgodnie z tą informacją oraz brakiem innych przesłanek na temat spełnienia obietnicy, uznajemy, że obietnica nie została jeszcze zrealizowana.

Obietnica powołania Narodowego Forum Przedsiębiorców padła już w trakcie kampanii wyborczej, konkretnie 7 października 2015 r. Jej współautorem był poprzedni minister finansów – Paweł Szałamacha, który wzorował się na rozwiązaniach finlandzkich w kwestii kontaktu świata biznesu i polityki. Później, 21 października premier Szydło podczas wizyty w Poznaniu spotkała się m.in. z naukowcami i biznesmenami. Poruszono wtedy również temat Narodowego Forum Przedsiębiorców. Obietnica dotycząca NFP została powtórzona w expose premier Beaty Szydło 18 listopada. Od tamtego czasu nie można odnaleźć żadnych informacji nt. procesu tworzenia takiej instytucji jak NFP. Na temat obietnicy wypowiadały się również podmioty nią zainteresowane Małgorzaty Starczewskiej-Krzysztoszek z Konfederacji Pracodawców Prywatnych “Lewiatan” stwierdziła, że jej organizacja deklaruje wzięcie udziału w Forum.

7 września 2017 r. na XXVII Forum Ekonomicznym w Krynicy premier Beata Szydło ponownie zapowiedziała “powołanie rady doradczej, która byłaby zapleczem dla rządu, złożonej z przedsiębiorców”. Podkreśliła, że chodzi o to, by w radzie zasiadali praktycy.

W swoim expose Premier Beata Szydło wspomniała o projekcie biliona zł na rozwój. 16 lutego 2016 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia “Planu na rzecz odpowiedzialnego rozwoju” przedłożonego przez Ministra Rozwoju Mateusza Morawieckiego. Plan ten zakłada ponad bilion zł na inwestycje w ciągu najbliższych lat. 10 czerwca 2016 r. Sejm uchwalił nowelizację ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych oraz niektórych innych ustaw. Ma to ułatwić wprowadzenie “Planu na rzecz odpowiedzialnego rozwoju” w życie.

Na podstawie Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, a także prac prowadzonych przez grupy robocze Ministerstwa Rozwoju, z wykorzystaniem materiałów uzupełniających przygotowanych przez poszczególne ministerstwa oraz pomysłów zgłaszanych przez obywateli i środowiska opiniotwórcze, opracowane zostały Założenia Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

Strategia określa nowy model rozwoju – suwerenną wizję strategiczną, zasady, cele i priorytety rozwoju kraju w wymiarze gospodarczym, społecznym i przestrzennym do 2020 r. oraz w perspektywie do 2030 r. Dla tych dwóch dat, wyznaczających etapy realizacji Strategii, zostały określone wartości wskaźników. Obrazują one pożądane efekty realizacji przyjętych w dokumencie celów. Dodatkowo, dla niektórych działań współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej, uwzględniony został rok 2023, jako końcowa data finansowania dostępnego w ramach wieloletniej perspektywy finansowej UE dla okresu programowania 2014-2020, zgodnie z obowiązującą regułą n+3.

Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju została oficjalnie przyjęta Uchwałą Nr 8 Rady Ministrów z dnia 14 lutego 2017 r.

Wśród głównych celów Strategii, przyjętych do 2020 r., Ministerstwo Rozwoju wskazuje:

1. Reindustrializację – oznaczającą wzrost produkcji przemysłowej większy od wzrostu PKB
2. Rozwój innowacyjnych firm – co oznacza, że będzie działało ponad 22 000 dużych i średnich firm, a udział wydatków na badania i rozwój wzrośnie z 0,8% do 2% PKB
3. Wzrost inwestycji do poziomu ponad 25% PKB
4. Wzrost polskich bezpośrednich inwestycji zagranicznych o 70%
5. Spadek wskaźnika zagrożenia ubóstwem relatywnym poniżej 15,5% oraz wzrost PKB per capita do poziomu 79% średniej unijnej.

Realizacja wszystkich celów rozwojowych Strategii będzie wymagała zaangażowania środków publicznych (krajowych i zagranicznych) oraz prywatnych, szacowanych do 2020 r. na około 1,5 bln zł po stronie sektora publicznego oraz ponad 0,6 bln zł w ramach inwestycji prywatnych.

W Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju są wymienione następujące działania mające formę zachęt inwestycyjnych:

-Stworzenie ram działania dla struktur administracyjnych w zakresie wspierania i obsługi inwestorów:

– stworzenie systemu oceny inwestycji,

– podejmowanie działań promocyjnych i aktywnego poszukiwania inwestorów,

– integracja instytucji prorozwojowych, usprawnienie polityki gospodarczej w obszarze inwestycji, sprawne wykorzystywanie dostępnych źródeł ich finansowania.

Nie zostały w niej jednak wprost określone zmiany w systemie amortyzacji inwestycji, zespołowi Demagoga nie udało się również znaleźć innych działań mających na celu realizację tej obietnicy.

Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, każdy przedsiębiorca będzie mógł jednorazowo, corocznie rozliczyć nakłady inwestycyjne o wartości od 10 tys. zł do 100 tys. zł. Amortyzacji podlegają fabrycznie nowe maszyny i urządzenia, przy czym wartość każdego środka trwałego musi być wyższa niż 3,5 tys. zł. Ustawa nie zmieniła wcześniej obowiązujących przepisów o jednorazowej amortyzacji do kwoty 215 tys. zł (w 2017 r.), więc podatnik będzie miał możliwość skorzystania z wybranej przez siebie opcji. Jest to o tyle istotne, że z poprzednie przepisy mocno ograniczały wielu przedsiębiorcom możliwość korzystania z amortyzacji. Mimo, iż ustawa z dnia 7 lipca 2017 r. zaczęła obowiązywać 12 sierpnia 2017 r. jej przepisy mają zastosowanie do środków trwałych zakupionych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Przedszkole publiczne zapewnia bezpłatne nauczanie, wychowanie i opiekę w czasie ustalonym przez organ prowadzący, nie krótszym niż 5 godzin dziennie. Od 1 września 2013 r. rada gminy określa wysokość opłat za korzystanie z wychowania przedszkolnego w publicznych przedszkolach prowadzonych przez gminę w czasie przekraczającym czas bezpłatnego nauczania (5 godzin dziennie), wychowania i opieki, z zastrzeżeniem, że wysokość opłaty nie może być wyższa niż 1 zł za godzinę zajęć.

Natomiast organizacja wychowania przedszkolnego jest zadaniem własnym gminy. Rada gminy ustala sieć prowadzonych przez gminę publicznych przedszkoli.

Według ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego oraz niektórych innych ustaw, przy podziale części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego uwzględniane będą dzieci w wieku 6 lat i powyżej, objętych wychowaniem przedszkolnym w przedszkolach, oddziałach przedszkolnych w szkołach podstawowych i innych formach wychowania przedszkolnego. Oznacza to, iż publiczne  przedszkola od 1 stycznia 2017 r. nie mogą pobierać od rodziców opłat za wychowanie przedszkolne dzieci w wieku 6 lat i starszych.

W Polsce od 1 lutego 2016 roku obowiązuje tzw. podatek bankowy (podatek od niektórych instytucji finansowych) nałożony na banki, SKOK-i, firmy ubezpieczeniowe i pożyczkowe. Przedmiotem opodatkowania podatkiem są aktywa wymienionych podmiotów. Według ustawy ten podatek wynosi 0,0366% podstawy opodatkowania miesięcznie.

Podatek od sprzedaży detalicznej zwany potocznie podatkiem od supermarketów, wprowadzony został w Polsce ustawą z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej, która weszła w życie 1 września.

19 września 2016 r. Komisja Europejska wszczęła szczegółowe postępowanie wyjaśniające w sprawie polskiego podatku od sprzedaży detalicznej. Komisja obawiała się, że progresywne stawki oparte na wielkości przychodów przyznają przedsiębiorstwom o niskich przychodach selektywną przewagę nad ich konkurentami, z naruszeniem unijnych zasad pomocy państwa. Komisja Europejska wydała również nakaz zobowiązujący Polskę do zawieszenia stosowania tego podatku do czasu zakończenia jego analizy przez Komisję. W związku z tym, Rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku od sprzedaży detalicznej zarządzono zaniechanie poboru podatku od przychodów osiągniętych od 1 września 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.

Zawieszenie podatku przedłużono następnie do 31 grudnia 2017 r. w ramach przepisów ustawy z dnia 15 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej.

30 czerwca 2017 r. Komisja Europejska uznała, że polski podatek w sektorze sprzedaży detalicznej narusza unijne zasady pomocy państwa. Stwierdzono, że dzięki progresywnym stawkom opartym na wielkości przychodów przedsiębiorstwa o niskich obrotach mają przewagę nad konkurenta.

Szczegółowe dochodzenie Komisji wykazało, że progresywny charakter stawek podatkowych w nieuzasadniony sposób działałaby na korzyść niektórych przedsiębiorstw, kosztem innych – w zależności od ich obrotów i wielkości. W takim systemie opartym na progresywnych stawkach podatkowych mniejsze przedsiębiorstwa albo w ogóle nie płaciłyby podatku od sprzedaży detalicznej (jeżeli ich obroty nie przekraczają 17 mln zł.), albo płaciłyby niższą średnią stawkę niż ich więksi konkurenci. Dawałoby to przedsiębiorstwom o niższych obrotach nieuczciwą przewagę ekonomiczną.

W komunikacie Komisja zaznaczyła również, że:

“Polska nie wykazała, że progresywne stawki podatkowe są uzasadnione celem podatku od sprzedaży detalicznej w zakresie zwiększenia dochodów, ani że przedsiębiorstwa objęte wyższą stawką miałyby większą zdolność do zapłaty.

Podjęta dziś decyzja nakłada na Polskę obowiązek zlikwidowania nieuczciwej dyskryminacji przedsiębiorstw wynikającej z przepisów o podatku od sprzedaży detalicznej i przywrócenia równego traktowania na rynku”.

Obecnie na podpis prezydenta Dudy czeka kolejna ustawa przedłużająca okres zawieszenia poboru podatku na rok 2018.

Oznacza to że, z dwóch wymienionych przez premier Szydło podatków, płacony jest obecnie tylko tzw. podatek bankowy.

W swoim expose premier Beata Szydło opowiedziała się za wykorzystaniem LTRO, stwierdzając iż pozwoli to na zmniejszenie luki kredytowej ograniczającej wejście na rynek małych i dużych przedsiębiorstw. Zaznaczyła jednak, że zastosowanie tej metody wymagałoby współpracy z bankiem narodowym.

Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, realizowana przez Ministra Morawieckiego (tzw. Plan Morawieckiego) przewiduje preferencyjne kredyty dla przedsiębiorstw które wprowadzają innowacyjne rozwiązania do gospodarki.

Jak czytamy w Strategii: “Szczególną rolę w tym zakresie będzie pełnił Polski Fundusz Rozwoju (PFR)który będzie inwestował w zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy Polski poprzez uzupełnienie zaangażowania sektora prywatnego w zaspokajaniu potrzeb polskich przedsiębiorstw oraz wsparcie priorytetowych segmentów gospodarki.  Polski Fundusz Rozwoju stanowić będzie platformę usług finansowych i doradczych, służących realizacji strategicznych celów społeczno-gospodarczych w ramach polityki rozwoju Polski. Uzupełni on zestaw narzędzi wsparcia wzorem instytucji rozwojowych istniejących na dojrzałych rynkach (Niemiec, Francji, Włoch, Kanady, Korei Południowej)”.

Strategia ta nie przewiduje jednak wsparcia Narodowego Banku Polskiego w realizacji Strategii. W dokumencie nie ma również wzmianki o ewentualnym utworzeniu programu LTRO na ten cel.

O braku konieczności utworzenia LTRO mówił również dziennikarzom Minister Mateusz Morawiecki po konferencji przedstawiającej plan na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

Ponieważ na stronie Narodowego Banku Polskiego również nie ma przesłanek mówiących o spełnieniu tej obietnicy, uznajemy ją za działania dotychczas niepodjęte.

11 grudnia 2015 roku do terminalu LNG w Świnoujściu przypłynął pierwszy statek z transportem skroplonego gazu ziemnego, którego dostawcą jest Qatargas Operating Company Limited. Dostawa ta odbyła się w ramach testów, kolejna dostawa na rozruch terminalu miała miejsce w lutym 2016 roku. 27 kwietnia 2016 roku Wojewoda Zachodniopomorski wydał pozwolenie na użytkowanie dla Terminalu LNG w Świnoujściu, a następnie w maju 2016 roku został odebrany od wykonawcy. Statek z pierwszymi komercyjnymi dostawami skroplonego gazu ziemnego przypłynął do gazoportu w Świnoujściu 17 czerwca 2016 roku.

W strategii GAZ-SYSTEM S.A. do 2025 roku, która została opublikowana w maju 2016 roku, pojawiły się dwa warianty odbioru gazu z kierunku północno – zachodniego 17,5-20 mld m3/rok:

1. 1. wariant podstawowy zakładający rozbudowę systemu przesyłowego w północno – zachodniej Polsce umożliwiająca rozpływ gazu z wymienionych kierunków, gdzie magazyn gazu prawdopodobnie znajdowałby się w okolicy miejscowości Damasławek oraz powstanie połączenia z Danią

• wariant alternatywny zakładający rozbudowa systemu przesyłowego umożliwiająca przesył gazu w kierunku południowo – wschodnim (eksport na Ukrainę), magazyn znajdowałby się w okolicy miejscowości Białogarda oraz miałby powstać gazowiec FSRU w regionie Zatoki Gdańskiej.

W kwietniu 2017 r. spółka GAZ-SYSTEM poinformowała, że podjęła decyzję o rozbudowie Terminalu LNG im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Po zakończeniu prac jego moce regazyfikacyjne wzrosną z obecnych 5 mld m3 do 7,5 mld m3 gazu ziemnego rocznie.

Planowana rozbudowa terminalu LNG w Świnoujściu obejmuje zwiększenie istniejącego układu regazyfikatorów SCV o kolejne jednostki. Prace przygotowawcze GAZ-SYSTEMu wraz ze spółką zależną Polskie LNG obejmowały uruchomienie postępowania przetargowego na wykonanie wstępnych prac projektowych (FEED) oraz uzyskanie pozwolenia na budowę, którego elementem jest otrzymanie decyzji środowiskowej.

We wrześniu br. zarząd GAZ-SYSTEM wydał rekomendacje spółce Polskie LNG dotyczące rozpoczęcia prac projektowych i przygotowawczych rozbudowy Terminalu LNG im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Świnoujściu. W ramach projektu zbudowane zostanie dodatkowe stanowisko załadunkowo-rozładunkowe dla statków oraz stanowisko załadunku bunkierek LNG. Decyzja została podjęta na podstawie wyników studium wykonalności, które zostało odebrane przez GAZ-SYSTEM pod koniec sierpnia br.

Efektem rozbudowy będzie możliwość załadunku i rozładunku zbiornikowców małej i średniej skali, przeładunek LNG typu „transshipment” – ze statku przy nabrzeżu rozładunkowym na statek przy nabrzeżu przeładunkowym, załadunek jednostek bunkrujących LNG oraz bunkrowanie LNG. Zakończenie rozbudowy Terminalu o drugie nabrzeże planowane jest w 2021 roku.

9 listopada 2017 r. w Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie przedstawiciele spółki Polskie LNG podpisali dwa ważne dla rozwoju Terminalu LNG im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego dokumenty – list intencyjny z Morskim Oddziałem Straży Granicznej w zakresie lokalizacji stanowisk dla jednostek pływających oraz porozumienie z Zarządem Morskich Portów Szczecin i Świnoujście (ZMPSiŚ) odnośnie rozbudowy Terminalu o kolejne nabrzeże.

Szacowana kwota, która ma wpłynąć do Skarbu Państwa z racji poboru dywidend każdego roku wskazywana jest w dokumencie “Kierunki prywatyzacji majątku Skarbu Państwa”. Dokument ten opracowywany i publikowany jest przez Ministerstwo Skarbu Państwa oraz stanowi on część uzasadnienia do ustawy budżetowej na kolejny rok.

Na rok 2015 szacowano, iż dochody z dywidend uzyskanych ze spółek nadzorowanych przez Ministra Skarbu Państwa wyniosą również 4,5 mld zł., co, zgodnie z analizą NIK z wykonania budżetu państwa w 2015 r., zostało zrealizowane, gdyż dochód z dywidend wyniósł 4 593,8 mln zł.

Na rok 2016 oszacowano, że dochody z dywidend uzyskanych ze spółek nadzorowanych przez Ministra Skarbu Państwa wyniosą 4,5 mld zł.

Ustawa budżetowa na 2016 rok zakładała wpływy z dywidend i wypłat z zysku na poziomie 4 799 670 tys. zł. Plan nie został zrealizowany i dochody z dywidend i wypłat z zysków wyniosły 2.814.682 tys. zł  (w tym 2 420 449 tys. zł z samych dywidend).

Wpływy z tytułu dywidend i wypłat z zysku do budżetu państwa na 2017 r. zaplanowane zostały na 2 440 637 tys. zł.