Zapowiedzi te są realizowane poprzez wdrażanie programu “Mieszkanie Plus”, którego szczegóły zostały ogłoszone 12 października w Katowicach na wspólnej konferencji premier Beaty Szydło, ministra rozwoju i finansów Mateusza Morawieckiego i ministra infrastruktury i budownictwa Andrzeja Adamczyka (główne założenia programu zostały zaprezentowane wcześniej, już 3 czerwca). Program ma stanowić kompleksową odpowiedź na potrzeby młodych osób, które brak odpowiedniej polityki mieszkaniowej wskazują jako jeden z powodów, dla których nie decydują się na powiększenie rodziny, a także umożliwić zdobycie własnego mieszkania ponad 40% Polaków, którzy nie spełniają warunków, by uzyskać kredyt i kupić swoje lokum.

Program “Mieszkanie Plus” będzie opierał się na 3 filarach: -wsparciu budownictwa społecznego, -mieszkaniach budowanych na gruntach skarbu państwa (Narodowy Fundusz Mieszkaniowy), -wsparciu oszczędzania na cele mieszkaniowe w ramach Indywidualnych Kont Mieszkaniowych. Narodowy Fundusz Mieszkaniowy nie będzie korzystał ze środków budżetowych, podstawą będzie zasób gruntów skarbu państwa, na których będą realizowane inwestycje mieszkaniowe. Zostanie on powołany ustawą jako podmiot działający na zasadach rynkowych. W ramach Funduszu powstaną mieszkania na wynajem o dostępnym czynszu i z możliwością dojścia do własności (korzystający z programu będą mogli tylko wynajmować mieszkania lub wynajmować je z opcją docelowego przeniesienia własności). Czynsz w tych mieszkaniach ma wynosić – w zależności od lokalizacji – około 10,20 złotych za metr kwadratowy.

Uzupełnieniem programu będzie zwiększenie wsparcia rządu dla społecznego budownictwa czynszowego. Wsparcie to będzie możliwe dzięki wykorzystaniu kilku instrumentów prawnych i finansowych: -zwiększeniu efektów budownictwa w segmencie mieszkań komunalnych (samorządy będą mogły wnioskować o dofinansowanie w wysokości 35 – 55% kosztów ich budowy), – poprawie zasad programu preferencyjnego kredytowania BGK (samorządy, spółki gminne i towarzystwa budownictwa społecznego mogą także ubiegać się o preferencyjne kredyty na długi okres spłaty), -wprowadzeniu nowego instrumentu finansowego (mieszkania na wynajem) – dofinansowaniu 20% kosztów budowy. Oszczędzanie na cele mieszkaniowe – Indywidualne Konto Mieszkaniowe – w ramach programu stworzony będzie system oszczędzania na cele mieszkaniowe (zakup, wkład własny, remont). Uczestnicy tego systemu będą mogli w bankach założyć rachunki bankowe z premią za systematyczne oszczędzanie. Umożliwi to poprawę dostępności mieszkań, bo oszczędzać będzie można na różne cele mieszkaniowe: nie tylko na zakup czy budowę, ale także np. wkład własny przy zakupie nieruchomości na kredyt lub na wkład mieszkaniowy w spółdzielni czy tbs.

Program “Mieszkanie Plus” jest programem powszechnym – może w nim wziąć udział każdy, niezależnie od wieku, miejsca zamieszkania i sytuacji rodzinnej – mogą być to rodziny, osoby chcące założyć rodziny i osoby samotne. Pilotaż programu “Mieszkanie Plus”, który został zainaugurowany w październiku, obejmie 17 miast: Katowice, Tychy, Trzebinie, Skawiny, Gliwice, Wałbrzych, Chorzów, Poznań, Kobyłki, Nowe Dęby, Stalowa Wola , Radom, Września, Biała Podlaska, Pelplina, Starogard Gdański , Dębica.

26 lipca 2016 r. podczas konferencji prasowej, która odbyła się po posiedzeniu Rady Ministrów, minister Konstanty Radziwiłł przedstawił założenia reformy systemu opieki zdrowotnej “Narodowa Strategia Zdrowia” wraz z planowanym harmonogramem wprowadzania zmian. Proponowana strategia zmian w systemie ochrony zdrowia w Polsce składa się z pięciu priorytetów.

Priorytet I: Budowa sprawnego systemu zarządzania powszechnie dostępnej służby zdrowia – Likwidacja NFZ i powszechny dostęp do świadczeń – likwidacja NFZ i przekazanie części jego kompetencji Ministerstwu Zdrowia oraz wprowadzenie zasady powszechnego zabezpieczenia prawa do świadczeń dla wszystkich potrzebujących rezydentów – Reforma zarządzania służbą zdrowia na poziomie regionalnym – Wojewódzkie oddziały NFZ zastąpione mają zostać Wojewódzkimi Urzędami Zdrowia (WUZ) – Przeniesienie środków na służbę zdrowia do budżetu – powołanie Państwowego Funduszu Celowego “Zdrowie” (PFC “Zdrowie”), który ma funkcjonować jako państwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Plan finansowy PFC „Zdrowie” ma być załącznikiem do ustawy budżetowej.

Priorytet II: Sieć szpitali

-Nowy system kontraktowania szpitali – odejście od finansowania pojedynczych hospitalizacji i procedur, w zamian za co szpitale mają otrzymywać wynagrodzenia w formie ryczałtu wyliczonego na rok

-Połączenie działalności szpitala z opieką ambulatoryjną – połączenie zakresów świadczeń udzielanych w trybie hospitalizacji oraz ich odpowiedników udzielanych w trybie ambulatoryjnym, tym samym organizowanie przez szpital poradnię specjalistyczną w zakresie, w którym posiada oddział szpitalny

-Budowa trzech stopni działalności szpitali – wyodrębnienie trzech podstawowych poziomów zabezpieczenia zdrowotnego: lokalny, regionalny, wojewódzki oraz trzy poziomy specjalistyczne: specjalistyczny-pediatria, specjalistyczny-onkologia i instytuty.

Priorytet III: Zwiększenie nakładów na służbę zdrowia

– Mapa zwiększania nakładów na służbę zdrowia do 6% PKB w 2025 roku – stopniowe zwiększanie środków publicznych na zdrowie poczynając od 2018 r. do poziomu 6% PKB w roku 2025 (wielkość PKB z roku poprzedniego)

Priorytet IV: Nowa Podstawowa Opieka Zdrowotna

– Budowa zespołu podstawowej opieki zdrowotnej – utworzenie zespołu POZ złożonego z lekarza, pielęgniarki, pielęgniarki szkolnej i położnej – Koordynacja opieki poprzez POZ Finansowanie nowej POZ i budżet powierzony

Priorytet V: Urząd Zdrowia Publicznego

Integracja systemu zdrowia publicznego – powstanie Urzędu Zdrowia Publicznego Zwiększenie efektywności działań prozdrowotnych i promocja zdrowia

Na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia pojawiła się informacja, iż aktualnie trwają prace nad ustawą likwidującą NFZ, a zmiana systemowa w tym zakresie ma nastąpić 1 stycznia 2018.

23 września 2016 roku do konsultacji został przekazany projekt założeń do projektu ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej. 27 września 2016 roku do konsultacji społecznych przedstawiony został przez ministra Radzwiłła projekt ustawy tworzącej tzw. sieć szpitali.

Prawo dzieci i młodzieży do świadczeń zdrowotnych, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Szczegółowe regulacje dotyczące gwarantowanych przez państwo świadczeń dla dzieci i młodzieży zawarte są w następujących aktach wykonawczych: rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą.

Ministerstwo Zdrowia realizuje program „Monitorowania stanu zdrowia jamy ustnej populacji polskiej w latach 2016 – 2020”. Na każdy rok realizacji programu zaplanowano wydatki na poziomie 600 000 złotych. Jednym z celów programu jest określenie stanu, tendencji i uwarunkowań próchnicy u dzieci i młodzieży oraz chorób przyzębia u osób dorosłych. Dodatkowymi efektami programu jest między innymi:

– wzrost odsetka dzieci objętych edukacją prozdrowotną i profilaktyką próchnicy na terenie przedszkola, szkoły,

– zwiększenie odsetka dzieci objętych kontrolnymi badaniami stomatologicznymi,

-zwiększenie odsetka dzieci objętych leczeniem i zapobieganiem profesjonalnym próchnicy,

-obniżenie różnic w dostępie do edukacji prozdrowotnej, zapobiegania i leczenia próchnicy zależnych od lokalizacji i regionu.

Każdego roku badaniami objęta zostanie określona w dokumencie grupa wiekowa dzieci i młodzieży, jednakże wspomniany program nie odnosi się do tworzenia gabinetów stomatologicznych przy szkołach. Informację o stanie prac nadr ealizacją powyższej obietnicy można znaleźć w odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Piotra Warczyńskiego na interpelację nr 2299 posła Grzegorza Furgo z 5 kwietnia 2016 roku. Kierownictwo Ministerstwa Zdrowia w dniu 3 grudnia 2015 r. określiło priorytet ”Wzmocnienie pozycji lekarza rodzinnego”. W celu realizacji tego priorytetu Minister Zdrowia na mocy zarządzenia z 23 marca 2016 roku powołał „Zespół do opracowania strategii rozwiązań systemowych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej”, którego zadaniem jest przygotowanie strategii rozwiązań systemowych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, która posłuży do przygotowania projektu założeń projektu ustawy o podstawowej opiece zdrowotnej. Kierunki zmian, w tym również kwestie organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami oraz sposobu jej finansowania ze środków publicznych, będzie określała nowa ustawa.

Odnośnie opieki stomatologicznej Minister Zdrowia na mocy zarządzenia z 2 czerwca 2016 r. powołał „Zespół do spraw opracowania rozwiązań na rzecz poprawy stanu zdrowia jamy ustnej u dzieci”, którego zadaniem będzie opracowanie m. in. koncepcji stomatologicznej opieki zdrowotnej nad dziećmi oraz koncepcji jej wdrożenia. Zgodnie z zarządzeniem, zespół powinien zakończyć prace do 31 lipca 2016. W odpowiedzi z 2 września 2016 na interpelację nr 5167 posła Tomasza Piotra Nowaka, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia Piotr Gryza zaznaczył, że decyzją Prezesa NFZ od 1 lipca br. zwiększono wycenę świadczeń stomatologicznych udzielanych dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia przez wprowadzenie współczynnika korygującego o wartości 1,2 dla rozliczania tych świadczeń. Oznacza to wzrost o 20% wartości świadczeń stomatologicznych udzielanych dzieciom. Głównym celem tej zmiany był wzrost dostępności dla dzieci i młodzieży do świadczeń ogólnostomatologicznych oraz stworzenie warunków dla skutecznego prowadzenia profilaktyki stomatologicznej dla najmłodszych pacjentów. W resorcie trwać miała również również analiza wyników zakończonej pracy Zespołu powołanego w czerwcu 2016 oraz opracowanie wniosków końcowych.

Od 1 września 2016 r. w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty obowiązuje artykuł 67 ust. 1 pkt 4, mówiący o tym, że do realizacji zadań statutowych szkoła publiczna powinna zapewnić uczniom dostęp do “gabinetu profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej spełniającego szczegółowe wymagania, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej(Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.26), oraz wyposażonego w sprzęt, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581, z późn. zm.27)) w części dotyczącej warunków realizacji świadczeń gwarantowanych pielęgniarki lub higienistki szkolnej”. O świadczeniach pielęgniarki szkolnej mówi oddział 3.4 zarządzenia Prezesa NFZ Nr 50/2016/DSOZ z dnia 27 czerwca 2016 r. w sprawie warunków zawarcia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej.

25 października 2016 r. Rada Ministrów przyjęła “Projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw. (UD134)” Projekt zakłada m.in. podwyższenie najniższych emerytur, rent rodzinnych i rent z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z 882,56 zł do 1000 zł tj. o 117,44 zł. (dotyczy osób, które nabyły prawo do gwarantowanego świadczenia emerytalnego tj: spełniły wymóg długości okresu składkowego). Została wprowadzona również minimalna gwarantowana podwyżka waloryzacji na poziomie 10 zł. Minimalną kwotą 10 zł zostaną objęci wszyscy emeryci i renciści, których świadczenia nie przewyższają 1369 zł.

Ponadto projekt przewiduje:
– wszystkie emerytury i renty (FUS, KRUS, “świadczenia mundurowe”) zostaną podniesione o 0.73%. Podniesienie rent socjalnych z 741,35 zł do 840 zł, tj. o 98,65 zł.

– najniższe renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wzrosną z 676,75 zł do 750 zł, tj. o 73,25 zł.

-wprowadzony zostanie mechanizm waloryzacji świadczeń z KRUS. Świadczenia zostaną podniesione analogicznie jak w systemie pracowniczym nie mniej niż o kwotę 10 zł.

Obecnie nad projektem trwają prace w parlamencie. Zmiany mają obowiązywać od 1 marca 2017 roku. W związku z powyższym obietnica jest w trakcie realizacji.

Reforma edukacji była jednym z głównych zadań jakie postawiła Premier Beata Szydło przed swoim Rządem w expose. Cały ciężar przygotowania i promowania tej reformy spadł na Ministerstwo Edukacji Narodowej i przewodzącą mu Minister Annę Zalewską. Reforma edukacji proponowana przez Rząd opierać ma się w głównej mierze na reorganizacji etapów nauczania i likwidacji gimnazjów. Pierwszym uczynionym krokiem w stronę reformy było cofnięcie obowiązku szkolnego dla sześciolatków, o którym można przeczytać więcej w poprzednim naszym raporcie. Po tym kroku rozpoczęła się ogólnopolska debata o edukacji nazwaną „Uczeń. Rodzic. Nauczyciel – Dobra Zmiana” obejmująca 17 debat wojewódzkich, 7 debat ogólnopolskich oraz konsultacje eksperckie. Konsultacje te zakończyły się 27 czerwca 2016 roku. 16 września 2016 roku został zaprezentowany projekt ustawy Prawo Oświatowe oraz Ustawa – przepisy wprowadzające ustawę – prawo oświatowe, w których możemy znaleźć w artykule 119 drugiego wymienionego dokumentu omawiane przekształcenie szkół podstawowych z sześcioletnich na ośmioletnie, a w 131 artykule reformę liceum z trzyletniego na czteroletnie. Przed projektami jeszcze długa droga legislacyjna, z której pierwszy etap mają już za sobą czyli rozpatrzenie przez Stały Komitet Rady Ministrów. Następnym etapem będzie 8 listopada rozpatrzenie przez Radę Ministrów, jeżeli projekty otrzymają pozytywną opinię jeszcze w listopadzie zostaną przekazane do Sejmu.

Ministerstwo planuje, aby do końca grudnia prace parlamentarne nad propozycjami zostały pomyślnie zakończone i poddane pod głosowania, a następnie przy pozytywnym wyniku przekazane Prezydentowi do podpisu. Nowe przepisy mocy prawnej mają nabrać w styczniu, a obowiązywać od nowego roku szkolnego tj. 1 września 2017 roku.

Kwestia obniżenia wieku emerytalnego stanowiła ważny punkt w czasie kampanii parlamentarnej w 2015 roku. Zapowiedź zniesienia podwyższenia wieku emerytalnego do 67. roku życia pojawiła się już w programie PiS z 2014 roku. Została powtórzona także w trakcie konwencji programowej “Myśląc Polska”, a także w trakcie kampanii wyborczej obecnego prezydenta RP Andrzeja Dudy. Ustawa o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, zrównująca wiek emerytalny kobiet i mężczyzn na poziomie 67 lat, została uchwalona przez Sejm 11 maja 2012 r. jako projekt ówczesnego koalicyjnego rządu PO-PSL i podpisana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego 1 czerwca 2012 r. Obowiązuje od początku 2013 r. Powodem podwyższenia wieku emerytalnego (wcześniej obowiązujący wiek emerytalny wynosił 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn) była przede wszystkim wydłużająca się średnia długość życia i sytuacja demograficzna, tj.przyrost liczby osób w wieku emerytalnym kosztem liczby osób w wieku produkcyjnym. Nowy wiek emerytalny dla mężczyzn miał zostać osiągnięty w 2020 roku, a dla kobiet w 2040 roku. Prawo i Sprawiedliwość było przeciwne tym zmianom: 135 posłów tej partii (ze 136) zagłosowało przeciwko nowelizacji.

Prezydencki projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw trafił do Sejmu 30 listopada 2015 roku. Projekt zakłada przywrócenie wieku emerytalnego wedle zasady: co najmniej 60 lat dla kobiet, a dla mężczyzn co najmniej 65 lat. W uzasadnieniu projektu Andrzej Duda zarzuca poprzedniemu rządowi, że wprowadził ustawę podwyższającą wiek emerytalny bez debaty publicznej, a zamiar jej wprowadzenia nie został przedstawiony wyborcom w czasie kampanii parlamentarnej w 2011 roku. Kolejnym argumentem przedstawionym w projekcie jest fakt, że wydłużanie się długości życia nie oznacza wydłużaniem się okresu życia w dobrym zdrowiu, które pozwala na pełną aktywność zawodową. W projekcie zaznaczone jest, że nowa Ustawa ma pozwolić na dobrowolność przy podejmowaniu decyzji o przejściu na emeryturę, ponieważ zależy ona od wielu indywidualnych czynników. Z tego powodu konieczny ma być powrót do poprzedniego wieku emerytalnego 60 i 65 lat, co Prezydent chciał poddać pod ocenę obywateli w referendum.

Skutkiem obniżenia wieku emerytalnego według projektodawcy będzie nadpodaż młodej siły roboczej i zmniejszenie bezrobocia wśród osób w wieku przedemerytalnym. W projekcie można przeczytać, że problemem zatrudnienia wśród młodych jest brak miejsc pracy, które są zajmowane przez osoby starsze, co zniechęca młodych ludzi do zakładania rodzin, co wpływa negatywnie na polską demografię i prowadzi do starzenia się społeczeństwa.

Łączne koszty dla budżetu państwa wynikające z obniżenia wieku emerytalnego zostały oszacowane w latach 2016-2019 na około 30 mld złotych, a łączny koszt zmian dla sektora finansowego w tym okresie – na około 40 mld złotych. I czytanie prezydenckiego projektu w Sejmie odbyło się 9 grudnia 2015 roku, po czym projekt skierowano do prac w komisjach. 12 stycznia 2016 roku odbyło się publiczne wysłuchanie projektu. Dalsze prace nad projektem utknęły w martwym punkcie aż do 25 lipca 2016 roku, kiedy to wpłynęło stanowisko rządu w sprawie obniżenia wieku emerytalnego, w którym to Rada Ministrów wydała pozytywną opinię wobec prezydenckiego projektu. Jedyne zastrzeżenia rządu dotyczyły preferencyjnych zasad przechodzenia na emeryturę przez rolników oraz w stan spoczynku sędziów i prokuratorów, po 31 grudnia 2017 r. 5 października podkomisja nadzwyczajna działająca przy Komisji Polityki Społecznej i Rodziny wydała sprawozdanie, w którym przyjęła prezydencki projekt ustawy. W projekcie wprowadzono jednak zmiany dotyczące zasad przechodzenia na wcześniejszą emeryturę przez rolników ubezpieczonych w KRUS oraz sędziów i prokuratorów. W przypadku tych grup, prawo do przechodzenia na wcześniejszą emeryturę będzie obowiązywało tylko do końca 2017 roku. Zgodnie ze sprawozdaniem podkomisji, ustawa o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, ma wejść w życie z dniem 1 października 2017 roku, chociaż w projekcie złożonym przez prezydenta, za dzień wejścia ustawy w życie podano 1 stycznia 2016 roku. Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny dotyczące projektu jest przedstawiane w Sejmie podczas 30. posiedzenia Sejmu RP, które odbywa się w dniach 15 i 16 listopada 2016 i najprawdopodobniej dzisiaj ustawa zostanie przyjęta przez Sejm.

Obietnica darmowych leków dla seniorów powyżej 75 roku życia była jednym ze sztandarowych punktów programu wyborczego w czasie kampanii parlamentarnej PiS z 2015 roku. Projekt ustawy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw został przyjęty przez rząd 9 lutego 2016 roku i złożony w Sejmie przez premier Szydło 11 lutego 2016 roku. Projekt zakładał wprowadzenie bezpłatnych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych dla osób powyżej 75. roku życia. Wykaz leków, które miały być darmowe dla seniorów, miało opracować Ministerstwo Zdrowia do 1 września 2016 roku, a lista ta ma się rozszerzać o nowe leki. Jedynym kryterium przyznania prawa do darmowych leków miał być wiek. Darmowe lekarstwa miały być wydawane na podstawie recepty wypisanej przez lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu, który zaprzestał wykonywania zawodu i wystawił receptę dla siebie albo dla małżonka, wstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa.

W uzasadnieniu projektu za przyczynę wprowadzenia darmowych leków dla osób najstarszych wymieniono względy ekonomiczne: wielu seniorów nie miało faktycznego dostępu do leków z powodów finansowych. Ustawa miała w pierwszym roku funkcjonowania kosztować 125 mln złotych, a maksymalny limit wydatków z budżetu państwa na realizację ustawy w latach 2016-2025 ustalono na 8 274 600 złotych. I czytanie ustawy w komisjach odbyło się 9 marca 2016, po czym skierowano projekt do pracy w komisjach. Sprawozdanie Komisji Polityki Senioralnej i Komisji Zdrowa zostało przedstawione w Sejmie 16 marca 2016 roku. Komisje wnioskowały o przyjęcie ustawy, jednak po drugim czytaniu (17 marca 2016), projekt został ponownie przekazany do pracy w komisjach. Kluby Nowoczesna i PSL przedstawiły bowiem w sumie 9 poprawek do ustawy. Oba kluby wnioskowały o rozszerzenie listy lekarzy mogących przepisać darmowe leki o lekarz specjalistów oraz lekarz pracujących w szpitalnym oddziale ratunkowym. Dodatkowo, klub PSL wnioskował o m.in. o zwiększenie limitu wydatków budżetu państwa na realizację ustawy do 26,6 mln zł. Ostatecznie 18 marca 2016 roku Sejm przyjął ustawę bez poprawek. Za przyjęciem ustawy było 297 posłów, w tym wszyscy głosujący posłowie PiS (229). Przeciw ustawie było 3 posłów, a 139 wstrzymało się od głosu (w tym 124 posłów PO). Prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę 4 maja 2016 roku, a weszła ona w życie 30 dni po jej ogłoszeniu, t.j. 12 czerwca 2016 roku.

Pierwszy wykaz leków refundowanych przez NFZ, obejmujący również leki darmowe dla osób powyżej 75 roku życia obowiązuje od 1 września 2016 roku. Bezpłatne są te leki, które na podstawie obecnie obowiązującego wykazu leków refundowanych, są wydawane pacjentom za odpłatnością 30% lub 50%. Obecny wykaz obejmuje 68 substancji czynnych.

Ochrona polskiej ziemi to jeden z kluczowych postulatów Prawa i Sprawiedliwości skierowany do rolników, a także szeroko pojętego elektoratu wiejskiego, zawarty w exposé. Mowa jest o nim zarówno w programie partii z 2014 r., jak również w materiałach po konwencji programowej Zjednoczonej Prawicy z 2015 r. Była to jedna z obietnic wyborczych obecnego Prezydenta RP Andrzeja Dudy. Kilka dni po wygłoszeniu exposé przez premier Beatę Szydło, minister rolnictwa Krzysztof Jurgiel w wywiadzie dla Rzeczpospolitej przedstawił propozycje planowanych zmian. 1 grudnia 2015 r. do Sejmu wpłynął poselski projekt nowelizacji ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Jego zasadniczym punktem jest przesunięcie daty wejścia w życie uchwalonych przepisów z 1 stycznia na 1 maja 2016 r. Jak zauważają w nim autorzy (będący posłami PiS), niektóre z przepisów tej ustawy wymagają doprecyzowania i uzupełnienia w celu racjonalnego i skutecznego realizowania przez Agencję Nieruchomości Rolnych nałożonych na nią zadań. Przesunięcie terminu wejścia w życie zmienianej ustawy ma mieć na celu także lepsze przygotowanie się do jej stosowania przez inne wskazane przez nią podmioty. Podczas I czytania projektu ustawy do tego stanowiska przychylił się przedstawiciel Ministerstwa Rolnictwa, zapowiadając uchwalenie nowych rozwiązań przed dniem 1 maja 2016 r. Ustawa została uchwalona przez Sejm 16 grudnia 2015 r. i podpisana przez Prezydenta RP pięć dni później.

Rada Ministrów przyjęła 23 lutego 2016r. projekt ustawy o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw. Oprócz zasadniczego wstrzymania na okres pięciu lat sprzedaży nieruchomości ZWRSP, w zamian ustanowienia za podstawową formę gospodarowania dzierżawę, projekt zakłada inne, kompleksowe zmiany dotyczące ochrony polskiej ziemi. Do najważniejszych należy: – nabywanie nieruchomości rolnych co do zasady tylko przez rolników indywidualnych – wprowadzenie nowej definicji rolnika indywidualnego, którym będzie osoba fizyczna mająca kwalifikacje rolnicze, od co najmniej 5 lat zamieszkująca w danej gminie i osobiście pracująca w gospodarstwie, a przy jego wielkości przekraczającej 20 ha – uzyskująca z niego dochód nie niższy niż 1/5 wszystkich jego rocznych dochodów – ustalenie maksymalnej powierzchni nieruchomości rolnych nabytych łącznie kiedykolwiek z Zasobu w wysokości 300 ha – ustanowienie zakazu zbycia nabytych z zasobu nieruchomości przez okres 10 lat, bez zgody ANR. Projekt ten 26 lutego został skierowany do I czytania do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. 31 marca odbyło się pierwsze czytanie w Komisjach. Rządowy projekt ustawy o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw został skierowany do Sejmu 4 marca 2016 roku. Po III czytaniach na posiedzeniach Sejmu i przyjętych poprawkach ustawę przekazano do podpisu Prezydentowi, który zatwierdził ją 26 kwietnia 2016 r. Ustawa o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw uchwalona została na pos. nr 16 dnia 14-04-2016. “Projektowana ustawa ma zmierzać do wzmocnienia ochrony ziemi rolniczej w Polsce przed jej spekulacyjnym nabywaniem przez osoby, które nie gwarantują zgodnego z interesem społecznym wykorzystania nabytej ziemi na cele rolnicze” – napisano w komunikacie resortu rolnictwa. Weszła ona w życie 30 kwietnia 2016 r.

Z badań przeprowadzonych przez Komisję Europejską wynika, że istniejąca w Polsce luka VAT wynosi 24 procent i jest jedną z największych w całej Unii Europejskiej. Różnica pomiędzy przewidywanymi dochodami z podatku VAT a kwotą rzeczywiście osiągniętą kosztowała budżet państwa w roku 2014 ponad 9 mld złotych. Istnienie problemu wyłudzania podatku VAT potwierdza także Narodowa Izba Kontroli w swoim raporcie. Obecnym celem Ministerstwa Finansów jest zmniejszenie luki VAT do poziomu średniej unijnej – 15%.

Dotychczasowe podjęte działania przez MF:

– w czerwcu 2016 roku powołana została spółka Aplikacje Krytyczne, której zadaniem jest stworzenie Centralnego Rejestru Faktur.

– w projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przewidziana jest zmiana progu transakcji gotówkowej. Ustawa przewiduje zmniejszeniu progu z obecnych 15 tys. euro na 15 tys. złotych co ma ograniczyć fikcyjne transakcje oraz “pranie pieniędzy”.

– od 1 lipca 2016 roku największe przedsiębiorstwa działające w Polsce są zobowiązane do comiesięcznego przekazywania administracji podatkowej danych dotyczących podatku VAT w formie Jednolitego Pliku Kontrolnego (JPK). Celem tej zmiany jest skrócenie czasu kontroli, zmniejszenie jej uciążliwości oraz obniżenie kosztów. Od 1 stycznia 2017 obowiązkowi składania JPK będą podlegały kolejne grupy podatników- średni i mali przedsiębiorcy.

Najnowsze dane z Ministerstwa Finansów wykazują, że w okresie I-IX 2016 wpływy z podatku VAT były o 7,7% (ok. 6,8 mld zł) wyższe niż w okresie analogicznym poprzedniego roku. Jednakże, ciężko stwierdzić czy wzrost dochodów z podatku VAT skutkował działaniami obecnego czy poprzedniego rządu. Na pierwszą rocznicę rządu premier Beaty Szydło przyznajemy obietnicy ocenę “w trakcie” i oczekujemy na efekty ostatnich i przyszłych działań Ministerstwa Finansów.

Zmiany w dziedzinie funkcjonowania kluczowych instytucji rozwojowych zostały ujęte w Planie na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, przyjętym uchwałą Rady Ministrów 16 lutego 2016. Plan zakłada “stworzenie, w oparciu o funkcjonujące instytucje wspierania rozwoju (…) zintegrowanej struktury instytucji rozwoju w ramach Grupy Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. nadzorowanej przez Ministra Rozwoju”. Oznacza to, iż MR ma koordynować działania takich podmiotów jak PARP czy Polskie Inwestycje Rozwojowe SA. W strukturę Grupy Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. ma zostać włączony także Bank Gospodarstwa Krajowego. Według zapowiedzi Ministerstwa Rozwoju, zakończenie głównego etapu budowy Grupy PFR planowane jest do końca 2016 r. Minister Rozwoju jest zobowiązany do przedstawienia pierwszej informacji o realizacji działań Planu do 31 marca 2017 roku. W celu wdrożenia powyższych założeń w życie podjęto do tej pory następujące działania:

– zmiana nadzoru nad BGK

10 czerwca 2016 Sejm przyjął ustawę o zmianie ustawy o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych oraz niektórych innych ustaw, w tym ustawy z dnia 14 marca 2003r. o Banku Gospodarstwa Krajowego (Dz.U. 2003 Nr 65 poz. 594). Na mocy tego dokumentu, nadzór nad BGK został przyznany ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, którym jest obecnie Minister ds. Rozwoju.

– utworzenie Polskiego Funduszu Rozwoju S.A.

W kwietniu 2016r. w KRS zarejestrowano zmianę nazwy spółki Polskie Inwestycje Rozwojowe SA, która została przemianowana na Polski Fundusz Rozwoju SA (nie jak planowano na “Inwestycje Polskie”). Zmianę nazwy poprzedziła decyzja Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy spółki PIR SA odnosząca się do zmiany statusu spółki, na mocy której nadano przedsiębiorstwu nowy cel strategiczny w postaci wspierania rozwoju społecznoekonomicznego Polski. W rezultacie planowanych zmian PFR ma koordynować działania innych instytucji min. Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości i Banku Gospodarstwa Krajowego. Poza omówionymi powyżej modyfikacjami nie wprowadzono do tej pory bezpośrednich zmian w funkcjonowaniu działalności poręczeniowej BGK. Funkcjonuje ona wciąż w oparciu o art. 34a ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2015 r. poz. 1052 i poz. 1854) oraz dwa programy rządowe:

-Program Wspierania Przedsiębiorczości, który wszedł w życie 19.05.2009 (ostatnią zmianę zwiększającą fundusz statutowy wprowadzono 12.06.2015).

– Program Wsparcia Prywatyzacji, opracowany w 2009r.

Temat tzw. umów śmieciowych (umów cywilnoprawnych zawieranych pomiędzy pracodawcą, a pracownikami) stał się ważnym zagadnieniem kampanii wyborczej w 2015 roku poruszanym przez wszystkie partie. Likwidację samych umów śmieciowych jako takich postulowało Prawo i Sprawiedliwość. Pozostałe ugrupowania sugerowały zmiany polegające głównie na zmianie opodatkowania takowych umów. W swoim expose premier Beata Szydło zapowiedziała zgodnie z hasłami kampanii, całkowitą likwidację umów śmieciowych. Takie same postulaty wysuwała w maju 2016 roku, mówiąc, że umowy śmieciowe stanowią patologię rynku pracy. Jednak jedynymi zmianami związanymi z tymi umowami jest wprowadzenie minimalnej stawki godzinowej dla umów zlecenia, która będzie wynosiła ponad 12 zł. W związku z brakiem innych informacji na temat spełnienia obietnicy, uznajemy, że obietnica nie została zrealizowana.

Pod tą obietnicą kryje się rządowy program “Rodzina 500 plus”, który ma za zadanie wspomóc rodziców w wychowywaniu dzieci poprzez wydawanie świadczeń wychowawczych w wysokości 500 złotych miesięcznie na każde drugie i kolejne dziecko. W przypadku rodzin najuboższych lub z dziećmi niepełnosprawnymi pieniądze są wypłacane także na pierwsze bądź jedyne dziecko. Świadczenia te mają częściowo pokryć koszta związane z wychowywaniem dzieci. Pośrednim skutkiem programu ma być zwiększenie dzietności w Polsce. Program “Rodzina 500 plus” powstał na podstawie Ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci z 11 lutego 2016 roku i zaczął być realizowany 1 kwietnia 2016 roku, czyli po 100 dniach rządu Beaty Szydło.

Propozycja wprowadzenia takiego świadczenia oprócz exposé, pojawiła się w programie Prawa i Sprawiedliwości z 2014 r., następnie podczas wyborów samorządowych w 2014 r. i prezydenckich w 2015 r., jak również podczas Konwencji Programowej “Myśląc Polska”.

Przyczyny wprowadzenia programu

Zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci konieczność wprowadzenia programu była dyktowana następującymi czynnikami:

– Poprawa warunków finansowych rodzin z dziećmi

Według danych GUS przeciętny miesięczny dochód rozporządzalny na jedną osobę u rodzin z dziećmi na utrzymaniu wynosił w 2014 roku 1225 złotych. Jednak u rodzin z trójką lub więcej dzieci taki dochód wynosił już tylko 807 złotych. W kolejnym roku było to już 839 złotych, jednak nadal stanowiło to dochód mniejszy o 39,4% niż średnia krajowa wynosząca 1386 złotych.

– Niski współczynnik dzietności

Poprzez współczynnik dzietności rozumie się liczbę dzieci przypadających na jedną kobietę w wieku rozrodczym (15-49 lat). Obecnie liczba urodzeń wynosi około 370 tys. przy współczynniku dzietności na poziomie 1,29 urodzeń. Jest to jeden z najniższych współczynników dzietności w Unii Europejskiej: mniej dzieci rodzi się w Hiszpanii (1,27) i Portugalii (1,21). Według prognozy GUS współczynnik dzietności będzie nieco wzrastać i wyniesie w 2050 roku od 1,375 do 1,679. Będzie to jednak nadal mniej niż współczynnik gwarantujący zastępowalność pokoleń, który wynosi około 2,1. Takie utrzymywanie się niskiej dzietności będzie miało daleko idące konsekwencje na rynku pracy: przewiduje się, że w 2050 roku liczba ludności w wieku produkcyjnym będzie wynosiła 19 mln (po uwzględnieniu wieku emerytalnego 67 lat), co będzie stanowiło jedynie 56% populacji.

– Zagrożenie ubóstwem

Według GUS najbardziej narażone na ubóstwo są rodziny wielodzietne (z 3 i więcej dzieci). W 2014 roku 11,2% rodzin z trójką dzieci żyło poniżej granicy ubóstwa. U rodzin z 4 dzieci i więcej poziom ten wyniósł już 26,9%. Dla porównania wskaźnik ten w gospodarstwach domowych bez dzieci na utrzymaniu wyniósł 1,8%.

Realizacja obietnicy

Rządowy projekt ustawy wpłynął do Sejmu 1 lutego 2016 r. Pierwsze czytanie na sali plenarnej odbyło się 9 lutego, a trzecie czytanie (i zarazem przegłosowanie projektu ustawy) – 11 lutego. Następnego dnia Senat przyjął projekt ustawy bez poprawek. Prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę 17 lutego 2016 roku, a weszła ona w życie 1 kwietnia 2016. Od tego samego dnia można zgłaszać wniosek o przyznanie takiego świadczenia. Osoby, które zgłosiły wniosek do dnia 1 lipca, otrzymały pieniądze należne za okres od 1 kwietnia. Osoby, które zgłosiły się do programu po 1 lipca otrzymają świadczenie od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wnioski można składać w gminie, za pośrednictwem Poczty Polskiej oraz przez Internet.

Komu przysługuje świadczenie?

Prawo do pobierania miesięcznego świadczenia w wysokości 500 złotych przysługuje rodzicom/opiekunom prawnym na każde drugie i kolejne dziecko. U rodzin, w których miesięczny dochód na jednego członka rodziny jest niższy niż 800 złotych, świadczenie może być wypłacane także na pierwsze lub jedyne dziecko. W przypadku rodzin z dzieckiem niepełnosprawnym, świadczenie na pierwsze dziecko jest wypłacane gdy miesięczny dochód na jednego członka rodziny jest mniejszy niż 1200 złotych. W przypadku rodzin, w których jedno dziecko jest pełnoletnie i na utrzymaniu rodziców (do 25. roku życia) a drugie jest niepełnoletnie, to świadczenie na to drugie może być wypłacane, o ile spełnione zostanie kryterium dochodowe wynoszące mniej niż 800 złotych miesięcznie.

Dodatkowo, gminy również otrzymują prowizję za wypłacanie świadczeń. (3% w przypadku świadczeń rodzinnych i 2% w tym roku i 1,5% od 2017 r. w przypadku świadczeń wychowawczych). Do tej pory z tytułu prowizji gminy otrzymały w sumie 4,6 mld złotych.

Świadczenie wypłacane jest niezależnie od tego czy dziecko jest biologiczne czy adoptowane.

Świadczenie nie przysługuje gdy:

– dziecko jest w związku małżeńskim

– pełnoletnie dziecko pobiera świadczenie na swoje dziecko

– dziecko zostało umieszczone w placówce zastępczej

– członkowi rodziny przebywającemu za granicą przysługuje takie samo świadczenie

Wyniki:

Zgodnie z wynikami z października 2016 roku, objętych programem zostało 3,78 mln dzieci, a do rodzin trafiło już 11,3 mld złotych. Ok. 42% świadczeń wypłacanych jest na pierwsze lub jedyne dziecko. Rocznie na każde dziecko objęte programem rodzina dostanie 6 tysięcy złotych. Ministerstwo szacuje, że dochód rodziny z dwójką dzieci wzrośnie dzięki temu o 37%, a z trójką dzieci o 55%. Cały program ma w roku 2016 kosztować 17 mld, a w przyszłym już 23 mld złotych.

Kwota wolna od podatku jest jedną z kluczowych zmian gospodarczych, które proponował kandydat na Prezydenta RP Andrzej Duda podczas kampanii prezydenckiej oraz Prawo i Sprawiedliwość przed wyborami parlamentarnymi w minionym roku. Premier Beata Szydło obiecała w swoim exposé, że kwota wolna od podatku zostanie podniesiona w ciągu pierwszych 100 dni jej rządów. Prawo i Sprawiedliwość nie wspomina w udostępnionym na swojej stronie internetowej programie z 2014 r. o podniesieniu kwoty wolnej od podatku, ale taka propozycja pojawia się w materiałach konferencyjnych z Konwencji Programowej “Myśląc Polska” z 2015 roku, a także we wcześniejszej prezentacji Umowy Programowej Andrzeja Dudy z wyborcami z dnia 28 lutego 2015. Kwota wolna od podatku to dochód, który nie powoduje konieczności zapłaty danego podatku. Oznacza to, że pewną maksymalną wysokość podstawy opodatkowania, dla której należność podatkowa będzie kwotą zerową i podatnik nie będzie obciążony obowiązkiem zapłaty podatku. Kwotę wolną od podatku ustala się na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od 2009 r. kwota dochodu wolnego od podatku wynosi 3091 złotych.

Premier Beata Szydło tak jak Prawo i Sprawiedliwość na Konwencji Programowej w lipcu 2015 r. zadeklarowała, że kwota wolna od podatku zostanie podniesiona do 8 tysięcy złotych. Przedstawiciele PiS argumentują, że kwota wolna od podatku na poziomie 3091 złotych jest zbyt niska, ponieważ prowadzi do obowiązku płacenia podatku również przez osoby o bardzo niskich dochodach. Na Konwencji podkreślono, że w Polsce obowiązuje najniższa kwota wolna od podatku spośród wszystkich państw Unii Europejskiej. 31 października do Sejmu wpłynął projekt ustawy autorstwa posłów PIS. Projekt przewiduje zachowanie kwoty wolnej od podatku na obecnym poziomie, tj. 3091 zł. Zgodnie z projektem podwyższenie kwoty wolnej od podatku do 8000 zł planuje się na dzień 1 stycznia 2018 r. 4 listopada miało miejsce I czytanie projektu.

Zaproponowane rozwiązanie stoi w sprzeczności z deklaracjami składanymi zarówno przez Premier Beatę Szydło, jak i Prezydenta Andrzeja Dudę. Zgodnie z nimi podniesienie kwoty wolnej od podatku miało nastąpić w możliwie krótkim terminie od objęcia pełnionych przez nich funkcji. Premier Beata Szydło deklarowała, że nastąpi to w ciągu 100 dni rządów. Trzeba podkreślić, że prezydencki projekt ustawy wpłynął do Sejmu 30 listopada 2015 r, jednak od 2 grudnia 2015 roku pozostaje w Komisji Finansów Publicznych. Zakładał on wprowadzenie kwoty wolnej od podatku na poziomie 8000 zł już od 1 stycznia 2016 r. Mając na uwadze fakt, że 31 października wpłynął do Sejmu projekt ustawy autorstwa posłów PIS, zgodnie z którym podniesienie kwoty wolnej od podatku planowane jest na dzień 1 stycznia 2018 r., można zakładać, że obietnica nie zostanie zrealizowana do końca 2017 r. Wysokość kwoty wolnej od podatku była również przedmiotem innych projektów składanych w ramach bieżącej kadencji Sejmu. Projekt autorstwa posłów Platformy Obywatelskiej został odrzucony 25 lutego podczas pierwszego czytania. 18 marca do Komisji Finansów Publicznych został przesłany projekt autorstwa polityków Nowoczesnej Ryszarda Petru. Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłów zrzeszonych w Ruchu Kukiz’15 zawierał propozycje zrównania kwoty wolnej od podatku dla posłów i zwykłych obywateli. Po pierwszym czytaniu 8 czerwca został skierowany do Komisji Regulaminowej, Spraw Poselskich i Immunitetowych. 4 listopada do Sejmu wpłynął projekt ustawy autorstwa posłów PSL.

Obietnica ustanowienia minimalnej stawki godzinowej zostało ogłoszona przez Beatę Szydło w trakcie parlamentarnej kampanii wyborczej – 12 września 2015 r. Pomimo,że była to jedna ze sztandarowych obietnic kampanijnych Prawa i Sprawiedliwości, nie znalazła się w programie partii z 2014 roku. Nie było również o niej mowy w lipcu 2015 r. podczas Konwencji Programowej PiS “Myśląc Polska”. Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę i niektórych innych ustaw wpłynął do Sejmu 6. czerwca 2016 roku. Po przejściu procesu legislacyjnego w parlamencie ustawa trafiła na biurko Prezydenta RP 25 sierpnia 2016 roku, który złożył pod nią podpis 5 września 2016 roku.Data obowiązywania przepisów uchwalonej ustawy została ustalona na 1. stycznia 2017 roku. Głównym założeniem ustawy jest objęcie umowy zlecenia oraz umowy o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu, z pewnymi wyłączeniami, minimalną stawką za godzinę pracy w wysokości 12 zł brutto. W ustawie przewidziana jest również coroczna waloryzacja, której wysokość zależna jest od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Uchwalone przepisy mają być stosowane do wszystkich umów, bez względu na sposób ustalania wynagrodzenia. Założenia te wprowadzają zmiany w poprzednich przepisach dotyczących minimalnego wynagrodzenia, w których wysokość minimalnego wynagrodzenia zawarte było jedynie w stawce miesięcznej wynoszącej w roku obecnym 1850 zł brutto, a na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9. września 2016 2000 zł brutto w roku 2017.

W Programie Rolnym PiS z 2014 roku w przypadku ubezpieczeń od upraw rolnych zwraca się uwagę na potrzebę rozpoczęcia prac nad instrumentami pomagającymi rolnikowi ze szczególnym uwzględnieniem ubezpieczeń rolniczych. W ramach wsparcia dla systemu ubezpieczeń gospodarczych w rolnictwie opisano w nim potrzebę udoskonalenia systemu ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Po wyborach, kwestię ubezpieczeń rolniczych podniosła w swoim expose premier Beata Szydło, obiecując w ciągu pierwszych stu dni rządu uchwalenie stosownej ustawy. 15 marca 2016 roku Rada Ministrów poinformowała o przyjęciu projektu ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Zdaniem rządu, nadrzędnym celem nowelizowanej ustawy miała być powszechność ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich Osiągnięcie tego celu mają zapewnić regulacje umożliwiające producentom rolnym szerszy dostęp do ubezpieczeń upraw rolnych z dopłatą budżetową do składki ubezpieczenia, a także rozwiązania służące upowszechnieniu ubezpieczeń pakietowych, tj. obejmujących wszystkie rodzaje ryzyk występujących w rolnictwie – z zachowaniem możliwości wyboru przez rolnika jednego rodzaju ryzyka do ubezpieczenia.

Zgodnie z proponowanymi zapisami, dopłata z budżetu państwa do składki ubezpieczeniowej wyniesie do 65 proc. składki. Dopłata w tej wysokości będzie przysługiwała do ubezpieczenia upraw rolnych, gdy producent rolny zawrze umowę zawierającą pakiet rodzajów ryzyka – w przypadku określenia przez zakład ubezpieczeń stawki taryfowej nie przekraczającej 9 proc. sumy ubezpieczenia. Dla upraw prowadzonych na użytkach rolnych klasy V i VI stawka taryfowa będzie mogła być zwiększona odpowiednio do: 12 proc. i 15 proc. sumy ubezpieczenia tych upraw. W przypadku umowy ubezpieczenia od pojedynczego rodzaju ryzyka lub łącznie od kilku wybranych rodzajów ryzyk – gdy dojdzie do przekroczenia stawek: 9, 12, 15 proc. – dopłata z budżetu nie będzie przysługiwać. W przypadku ubezpieczenia zwierząt gospodarskich utrzymana zostaje stawka 0,5 proc. sumy ubezpieczenia, uprawniającej do dopłaty budżetowej. Jeśli dojdzie do przekroczenia tej stawki, dopłata budżetowa do 65 proc. nie będzie przysługiwać. Nowe przepisy, zdaniem autorów projektu, powinny zachęcić producentów rolnych do ubezpieczania upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Zmiany mają wejść w życie od 1 stycznia 2017 roku. Po jego przyjęciu przez Radę Ministrów, rządowy projekt wpłynął do Sejmu 26 kwietnia 2016 roku. Trzy dni później skierowano go do prac w komisji sejmowej. Po przeprowadzeniu pierwszego czytania w dniu 9 czerwca 2016 roku i rozpatrzeniu tego projektu ustawy na posiedzeniu w dniu 13 września 2016 roku, Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniosła o uchwalenie rzeczonego projektu ustawy przez Sejm RP. Na 15 listopada 2016 roku zaplanowano drugie czytanie projektu.

Kwestia zniesienia obowiązku szkolnego dla sześciolatków stanowiła wiodący temat zarówno w czasie wyborów prezydenckich jak i parlamentarnych. Została ona zawarta jako jeden z punktów Programu PiS z 2014 roku oraz została poruszona podczas Konwencji Programowej “Myśląc Polska” w 2015 roku. Aktem prawnym, który rozpoczynał proces wprowadzania obowiązkowego posyłania sześciolatków do szkół była ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw. Wprowadziła ona trwający trzy lata okres pilotażowy, zgodnie z którym do roku szkolnego 2011/2012 decyzja o posłaniu sześciolatka do szkoły należała rodzicowi i dyrekcji szkoły. Z kolei ustawa z dnia 27 stycznia 2012 r. zmieniająca ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw możliwość decydowania przez rodziców przedłużyła do roku szkolnego 2013/2014. Jeżeli dziecko nie rozpoczynało spełniania obowiązku szkolnego miało kontynuować przygotowanie przedszkolne. Zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw w 2014 r. obowiązkiem szkolnym objęte zostały sześciolatki urodzone w pierwszej połowie 2008 r. Reszta sześciolatków z tego rocznika miała z kolei trafić do szkół w 2015 r. Ustawa została podpisana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego 11 października 2013.

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw, który znosi obowiązek szkolny sześciolatków, wpłynął do Sejmu 9 grudnia 2015 r. 29 grudnia 2015 r. ustawa została uchwalona, a Prezydent podpisał ją 7 stycznia 2016 r. Główna z ustanowionych zmian – ustanowienie wieku szkolnego w wieku lat siedmiu – weszła w życie 1. września 2016 roku. Kluczowa zmiana realizująca omawianą obietnicę dotyczy artykułu 15 ust. 2, który mówi o obowiązku szkolnym dziecka rozpoczynającym się w początkiem roku kalendarzowego, w którym dziecko kończy 7 lat. Zmianie uległ również art. 16 ust.1 stanowiący o możliwości wnioskowania przez rodziców o rozpoczęciu nauki w szkole podstawowej dziecka, które w danym roku kalendarzowym kończy 6 lat. Ustawa wprowadza również możliwość kontynuowania nauki w 1 klasie na następny rok dla dzieci urodzonych w 2009 r., które poszły do 1 klasy w roku szkolnym 2015/2016, a więc w wieku 6 lat, oraz możliwość kontynuowania nauki w 2 klasie dla dzieci urodzonych w I połowie 2008 r., które w roku szkolnym 2015/2016 uczęszczają do klasy 2.

Godziny karciane to instytucja zapisana w Karcie nauczyciela w art. 42 ust. 2 pkt 2. Zgodnie z jej założeniami nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum miał obowiązek prowadzenia dwóch godzin, a nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej jednej godziny zajęć w ramach swojego czasu pracy, wykonując zajęcia i czynności inne niż dydaktyczne, wynikające z zadań statutowych szkoły, przy czym miały one uwzględniać potrzeby i zainteresowania uczniów. W szkołach podstawowych i gimnazjalnych nauczyciel w ramach tych dwóch godzin zobowiązany został do prowadzenia zajęć opieki świetlicowej lub zajęć w zakresie godzin przeznaczonych w ramowych planach nauczania, podczas gdy w szkołach ponadgimnazjalnych jedynie zajęć w ramowych planach nauczania. Likwidacja godzin karcianych była postulowana przez Prawo i Sprawiedliwość już w programie z 2014 roku, gdzie pod hasłem Szkoła bez biurokracji pojawiała się jako jedna z zapowiedzi: ograniczymy do niezbędnego minimum dokumentację prowadzoną przez dyrektora szkoły i nauczycieli, zlikwidujemy tzw. godziny karciane (s. 133). Deklaracja taka padła także podczas Konwencji Programowej „Myśląc Polska”, odbywającej się w dniach 3-5 lipca 2015 r., z ust Elżbiety Witek (s. 127).

Wnioskodawcą projektu zmiany ustawy – Karta nauczyciela była Minister Edukacji Narodowej. W Rządowym Centrum Legislacji dokument ten powstał 8 stycznia 2016 roku i został skierowany do konsultacji publicznych ze związkami zawodowymi oraz podmiotami zainteresowanymi daną nowelizacją. Projekt został również przesłany do Komitetu Stałego Rady Ministrów oraz do Komisji prawniczej. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy i skierowała go do Sejmu 16 lutego 2016 roku Do Sejmu projekt wpłynął 23 lutego i został uchwalony 18 marca. Za projektem głosowali posłowie PiSu, Kukiz’15, Nowoczesnej i PSL, przeciw byli jedynie parlamentarzyści PO. 21 marca 2016 roku nowelizacja Karty nauczyciela została przekazana Prezydentowi do podpisu. Zmienia ona omawiany art. 42 ust. 2 pkt 2 poprzez usunięcie podpunktów a i b traktujących o liczbie godzin, które obowiązkowo muszą przepracować nauczyciele na różnych poziomach szkolnictwa. Obecnie nauczyciel będzie nadal zobowiązany do wykonywania innych zajęć i czynności zapisanych w statucie szkoły, jednak nie ma on obowiązku przeprowadzać tych zajęć w wymiarze, który przewidywała poprzednia wersja ustawy. Zmiana weszła w życie wraz z rozpoczęciem nowego roku szkolnego 1 września.

W warstwie deklaratywnej zmiany w Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym zapowiadane były przez Prawo i Sprawiedliwość już w programie partii z 2014 roku w podrozdziale „Polityka rodzinna”, gdzie obiecywano: Skończymy z nasilającą się praktyką zabierania dzieci z domów z powodu ubóstwa rodziców. Wprowadzimy ograniczenia prawne, by takie działania były wykluczone. (str. 111). Również w czasie Konferencji Programowej „Myśląc Polska”, która miała miejsce w dniach 3-5 lipca 2015 roku, Elżbieta Rafalska w części dotyczącej obrony autonomii i integralności rodzin w dokładnym brzmieniu powtórzyła postulat przedstawiony w programie partii. Wnioskodawcą projektu zmiany Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego był Minister Sprawiedliwości. W myśl proponowanych rozwiązań, zmieniony miał zostać art. 112(3) Kodeksu, traktujący o możliwości umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej. Znowelizowany art. . 112(3) KRO w nowej wersji brzmi:

“ § 1. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki przewidziane w art. 109 § 2 pkt 1–4 oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia jego życia lub zdrowia.

2. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.”

Dodaje on wyżej opisany dodatkowy wymóg nieskutecznego stosowania środków przewidzianych w art. 109 § 2 pkt 1-4 KRO przed umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, a więc: “§ 2. Sąd opiekuńczy może w szczególności: 1) zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń; 2) określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun; 3) poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego; 4) skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi” W związku z tym przed ostatecznym odebraniem dziecka potrzebne jest zarządzenie sądu opiekuńczego, nakazujące wykonanie jednej z czynności wymienionych powyżej. Tylko jeśli wykonanie tej czynności nie przyniesie oczekiwanych skutków, a również pozostałe przesłanki zostaną spełnione, sąd może orzec o umieszczeniu dziecka w pieczy zastępczej. Nowelizacja dodaje do art. 112(3) również §2, który wprost stwierdza, że umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej bez zgody rodziców jest niedopuszczalne.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy 21 grudnia 2015 r.Tydzień później trafił on do Sejmu. W głosowaniu nr 37, które odbyło się dnia 11 lutego 2016 r., wzięło udział 436 posłów: 409 z nich głosowało za przyjęciem projektu ustawy, dwóch przeciw, natomiast 25 wstrzymało się od głosu. Przeciw zagłosowali jedynie posłowie klubu Kukiz’15 – Piotr Liroy-Marzec i Jacek Wilk. Prezydent podpisał ustawę 23 marca.

Ministerstwo Rozwoju powstało na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 7 grudnia 2015 w sprawie utworzenia Ministerstwa Rozwoju oraz zniesienia Ministerstwa Gospodarki. Na mocy rozporządzenia utworzono nowy resort, Ministerstwo Rozwoju, w drodze przekształcenia dotychczasowego Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju oraz likwidacji dotychczasowego Ministerstwa Gospodarki. Ministerstwo Rozwoju jest odpowiedzialne za realizację strategii rozwoju społecznogospodarczego; politykę gospodarczą; zarządzanie systemem wdrażania Funduszy Europejskich. Głównym zadaniem ministerstwa jest jednak realizacja Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju (tzw. Planu Morawieckiego), który został zapowiedziany w lutym 2016 roku, a po konsultacjach społecznych został przedstawiony w lipcu 2016 roku. Plan Morawieckiego jest obecnie w fazie dalszych konsultacji.

Jest to bardzo szeroki plan wzmocnienia polskiej gospodarki poprzez zwiększenie innowacyjności, rozwój inwestycji polskich przedsiębiorstw, zrównoważenie rozwoju w poszczególnych częściach kraju, oraz wprowadzenie silnych instytucji państwowych. Głównym celem Strategii jest “tworzenie warunków dla wzrostu dochodów mieszkańców Polski przy jednoczesnym wzroście spójności w wymiarze społecznym, ekonomicznym i terytorialnym”. Zakładane rezultaty wprowadzenie Strategii w życie są następujące: – sfera dla obywateli – wzrost dochodów, jakości życia i warunków bytowych obywateli (zwłaszcza rodzin), zapewnienie im dostępu do nauki, możliwości podniesienia kwalifikacji, lepszego dostępu do infrastruktury. Projekt zakłada również poprawę opieki medycznej i stanu środowiska naturalnego. Efektem ma być zwiększenie przeciętnego dochodu rozporządzalnego brutto gospodarstw domowych na 1 mieszkańca do 80% w stosunku do średniej UE do roku 2020. Do roku 2030 dochód ten ma się zbliżyć do poziomu średniej UE. – strefa dla gospodarki – większa rola innowacji w strukturze PKB. Zakłada się, że poziom PKB na mieszkańca wynoszący obecnie 68% średniej UE, osiągnie w 2020 r. ok. 78% średniej UE, a do 2030 roku ma się zbliżyć do średniej UE, dzięki uruchomieniu nowych czynników konkurencyjności – strefa dla społeczeństwa – wykluczenie nierówności społecznych, a co za tym idzie ubóstwa i wykluczeń społecznych. Efektem ma być zmniejszenie odsetka osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym (z obecnych 24,7% do 20-23% w 2020 roku). – strefa dla instytucji – poprawa ich funkcjonowania tak, aby stały się przyjazne dla obywateli i przedsiębiorstw W Strategii, jako jeden z filarów mających mieć wpływ na inwestycje jest zmiana zarządzania podmiotami Skarbu Państwa, nad czym prace trwają w związku z likwidacją Ministerstwa Skarbu Państwa. Ministerstwo Skarbu Państwa ma być zlikwidowane do końca 2016 roku. Uchwałę w tej sprawie rząd przyjął 26 lipca 2016 roku. Przygotowaniami do formalnej likwidacji ministerstwa zajmował się minister Dawid Jackiewicz. 15 września 2016 roku, premier Szydło ogłosiła, że pierwszy etap likwidacji ministerstwa został zakończony, w związku z tym odwołała Dawida Jackiewicza z funkcji ministra skarbu państwa. Dalszym etapem wygaszania ministerstwa zajmuje się przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów Henryk Kowalczyk.

Jednocześnie premier poinformowała, że zgodnie z założeniem rządowej uchwały, kompetencje likwidowanego ministerstwa zostanę do końca pierwszego kwartału 2017 roku przekazane nowemu podmiotowi, który będzie nadzorował spółki Skarbu Państwa, tak aby nadzór ten był sprawniejszy i bardziej przejrzysty niż w poprzednich latach. Nowy system zarządzania jest przygotowywany w Komitecie Ekonomicznym przy Radzie Ministrów pod nadzorem ministra Kowalczyka i ministra rozwoju Mateusza Morawieckiego. Zarząd nadzorczy nad spółkami Skarbu Państwa ma działać przy KPRM, a zarząd merytoryczny – przy poszczególnych ministrach branżowych (przede wszystkim przy resortach energii, rozwoju, gospodarki morskiej i żeglugi śródlądowej oraz infrastruktury i budownictwa).

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który dotyczy obniżenia stawki z 19% do 15% dla tych podatników, którzy w roku ubiegłym uzyskali roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów euro wpłynął do sejmu 10 lutego 2016. 18 marca 2016 został skierowanu do Komisji Finansów Publicznych. Głosowanie odbyło się 22.07.2016 roku. Za przyjęciem ustawy opowiedziało się 439 posłów, przeciw było 3, nie głosowało 18 posłów. Obniżona stawka CIT wchodzi w życie z dniem 1.01.2017. Warto też zaznaczyć, że zostały też wprowadzone ograniczenia niższej stawki dla tych firm, które powstały w wyniku restrukturyzacji, a także nowo utworzonych firm jeszcze przed wejściem przepisów w życie, a już po ich opublikowaniu.

Zgodnie z najnowszymi informacjami z dnia 31.10.16 r., pozyskanymi przez portal money.pl, dowiadujemy się, że na pytanie zadane Ministerstwu Finansów przez ww. portal na temat obietnicy podwójnego odpisu inwestycyjnego, odpowiedziano: “Exposé stanowi ramowy plan prac rządu na najbliższe 4 lata. Część z zapowiedzi zmian podatkowych z exposé została już zrealizowana – przykładem jest priorytet w postaci wprowadzenia 15 proc. stawki podatku CIT dla małych podatników i podatników rozpoczynających prowadzenie działalności. Kolejne zapowiedzi będą realizowane”. (cytat również ze źródła). Zgodnie z tą informacją oraz brakiem innych przesłanek na temat spełnienia obietnicy, uznajemy, że obietnica nie została zrealizowana.

Obietnica powołania Narodowego Forum Przedsiębiorców padła już w trakcie kampanii wyborczej, konkretnie 7 października 2015 r. (źródła: naszdziennik.pl, wyborcza.pl). Jej współautorem był poprzedni minister finansów – Paweł Szałamacha, który wzorował się na rozwiązaniach finlandzkich w kwestii kontaktu świata biznesu i polityki. Dalej, 21 października premier Szydło podczas wizyty w Poznaniu spotkała się m.in. z naukowcami i biznesmenami. Poruszono wtedy również temat Narodowego Forum Przedsiębiorców. Zaś 18 listopada obietnica dot. NFP została powtórzona w expose premier Beaty Szydło. Od tamtego czasu nie można odnaleźć żadnych informacji nt. procesu tworzenia takiej instytucji jak NFP. Na temat obietnicy wypowiadały się również podmioty nią zainteresowane Małgorzaty Starczewskiej-Krzysztoszek z Konfederacji Pracodawców Prywatnych “Lewiatan” stwierdziła że jej organizacja deklaruje wzięcie udziału w Forum.

W Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju są wymienione następujące działania mające formę zachęt inwestycyjnych:

-Stworzenie ram działania dla struktur administracyjnych w zakresie wspierania i obsługi inwestorów:

– stworzenie systemu oceny inwestycji,

– podejmowanie działań promocyjnych i aktywnego poszukiwania inwestorów,

– integracja instytucji prorozwojowych, usprawnienie polityki gospodarczej w obszarze inwestycji, sprawne wykorzystywanie dostępnych źródeł ich finansowania. Nie zostały w niej jednak wprost określone zmiany w systemie amortyzacji inwestycji, zespołowi Demagoga nie udało się również znaleźć innych działań mających na celu realizację tej obietnicy.

Przedszkole publiczne zapewnia bezpłatne nauczanie, wychowanie i opiekę w czasie ustalonym przez organ prowadzący, nie krótszym niż 5 godzin dziennie. Od 1 września 2013 r. rada gminy określa wysokość opłat za korzystanie z wychowania przedszkolnego w publicznych przedszkolach prowadzonych przez gminę w czasie przekraczającym czas bezpłatnego nauczania (5 godzin dziennie), wychowania i opieki, z zastrzeżeniem, że wysokość opłaty nie może być wyższa niż 1 zł za godzinę zajęć. Natomiast organizacja wychowania przedszkolnego jest zadaniem własnym gminy. Rada gminy ustala sieć prowadzonych przez gminę publicznych przedszkoli. Zespołowi Demagoga nie udało się odnaleźć informacji o podjętych przez rząd działaniach zmierzających do uczynienia przedszkoli bezpłatnych.

W Polsce od 1 lutego 2016 roku obowiązuje tzw. podatek bankowy (podatek od niektórych instytucji finansowych) nałożony na banki, SKOK-i, firmy ubezpieczeniowe i pożyczkowe. Przedmiotem opodatkowania podatkiem są aktywa wymienionych podmiotów. Według ustawy ten podatek wynosi 0,0366% podstawy opodatkowania miesięcznie. Podatek od sprzedaży detalicznej zwany potocznie podatkiem od supermarketów, wprowadzony został w Polsce ustawą z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej, która weszła w życie 1 września. Jednakże, według Komisji Europejskiej zróżnicowanie stawek podatkowych i progów powoduje nierówne traktowanie firm różniących się wielkością. W związku z tym, Rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku od sprzedaży detalicznej zarządzono zaniechanie poboru podatku od przychodów osiągniętych od dnia 1 września 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Oznacza to że, z dwóch wymienionych przez premier Szydło podatków płacony jest obecnie tylko tzw. podatek bankowy.

W swoim expose premier Beata Szydło opowiedziała się za wykorzystaniem LTRO, stwierdzając iż pozwoli to na zmniejszenie luki kredytowej ograniczającej wejście na rynek małych i dużych przedsiębiorstw. Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju, realizowana przez Ministra Morawieckiego przewiduje preferencyjne kredyty dla przedsiębiorstw które wprowadzają innowacyjne rozwiązania do gospodarki. Jak czytamy w Strategii: “Szczególną rolę w tym zakresie będzie pełnił Polski Fundusz Rozwoju (PFR). Misją PFR są inwestycje w zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy Polski poprzez uzupełnienie zaangażowania sektora prywatnego w zaspokajanie potrzeb polskich przedsiębiorstw oraz wsparcie priorytetowych segmentów gospodarki. Polski Fundusz Rozwoju stanowić będzie platformę usług finansowych i doradczych, służących realizacji strategicznych celów społeczno-gospodarczych w ramach polityki rozwoju Polski. Uzupełni on zestaw narzędzi wsparcia wzorem instytucji rozwojowych istniejących na dojrzałych rynkach (Niemiec, Francji, Włoch, Kanady, Korei Południowej)”

11 grudnia 2015 roku do terminalu LNG w Świnoujściu przypłynął pierwszy statek z transportem skroplonego gazu ziemnego, którego dostawcą jest Qatargas Operating Company Limited. Dostawa ta odbyła się w ramach testów, kolejna dostawa na rozruch terminalu miała miejsce w lutym 2016 roku. 27 kwietnia 2016 roku Wojewoda Zachodniopomorski wydał pozwolenie na użytkowanie dla Terminalu LNG w Świnoujściu, a następnie w maju 2016 roku został odebrany od wykonawcy. Statek z pierwszymi komercyjnymi dostawami skroplonego gazu ziemnego przypłynął do gazoportu w Świnoujściu 17 czerwca 2016 roku. Wg nieoficjalnych informacji, które w styczniu 2016 roku uzyskał portal trojmiasto.pl Grupa Lotos planuje budowę pływającego terminalu do odbioru gazu LPG oraz regazyfikowanego gazu skroplonego LNG na Zatoce Puckiej. W strategii GAZ-SYSTEM S.A. do 2025 roku, która została opublikowana w maju 2016 roku, pojawiły się dwa warianty odbioru gazu z kierunku północno – zachodniego 17,5-20 mld m3/rok:

– wariant podstawowy zakładający rozbudowę systemu przesyłowego w północno – zachodniej Polsce umożliwiająca rozpływ gazu z wymienionych kierunków, gdzie magazyn gazu prawdopodobnie znajdowałby się w okolicy miejscowości Damasławek oraz powstanie połączenia z Danią

-wariant alternatywny zakładający rozbudowa systemu przesyłowego umożliwiająca przesył gazu w kierunku południowo – wschodnim (eksport na Ukrainę), magazyn znajdowałby się w okolicy miejscowości Białogarda oraz miałby powstać gazowiec FSRU w regionie Zatoki Gdańskiej.

Szacowana kwota, która ma wpłynąć do Skarbu Państwa z racji poboru dywidend każdego roku wskazywana jest w dokumencie “Kierunki prywatyzacji majątku Skarbu Państwa”. Dokument ten opracowywany i publikowany jest przez Ministerstwo Skarbu Państwa oraz stanowi on część uzasadnienia do ustawy budżetowej na kolejny rok. Wspominany dokument nie został jeszcze opublikowany z szacunkiem na rok 2017. Na rok 2016 oszacowano, że dochody z dywidend uzyskanych ze spółek nadzorowanych przez Ministra Skarbu Państwa wyniosą 4,5 mld zł. Na rok 2015 szacowano, iż dochody z dywidend uzyskanych ze spółek nadzorowanych przez Ministra Skarbu Państwa wyniosą również 4,5 mld zł., co, zgodnie z analizą NIK z wykonania budżetu państwa w 2015 r., zostało zrealizowane, gdyż dochód z dywidend wyniósł 4 593,8 mln zł