W cyklu „Z kamerą wśród spisków” znów przyglądamy się dziwnym teoriom spiskowym powiązanym z tematyką historyczną. W poprzednich odcinkach mogliście przeczytać o tym, że Lenin był grzybem, oraz że paleontologowie zmyślili dinozaury. Dziś przyjrzymy się teorii, zgodnie z którą tak naprawdę nie żyjemy w 2023 roku, tylko w pierwszej połowie XVIII wieku. Czy to znaczy, że Edyta Górniak naprawdę mogła pojawić się cztery tysiące lat temu? I kto za to wszystko odpowiada? Okazuje się, że winni są kłamliwi historycy i Kościół katolicki!

Przekręt wart prawie 300 lat

Gdybyście byli historykami i przypadkiem trafili do Monachium w 1986 roku, moglibyście być świadkiem ciekawego wydarzenia. Odbywająca się wówczas konferencja naukowa zgromadziła ponad setkę naukowców debatujących nad zagadnieniem fałszerstw historycznych (s. 3). Jak się bowiem okazuje, niektóre dokumenty poświadczające pewne wydarzenia okazały się celowo spreparowane. Jednym ze słuchaczy tej konferencji był niemiecki dziennikarz Heribert Illig, który już wcześniej uważał, że wiele szczegółów dotyczących średniowiecza jest „podejrzanych” (s. 3).

Na korzyść tezy, zdaniem Illiga, miałyby działać także rzekome błędy przy wprowadzaniu nowego kalendarza (s. 2). W 1582 roku za sprawą papieża Grzegorza XIII zastąpiono stary kalendarz juliański nowym, zwanym gregoriańskim. Jak twierdził Illig konieczna przy tej okazji korekta dni była zbyt mała i wskazywała, że w tym okresie musiały zostać dodane lata, które w rzeczywistości nie istniały.

Wreszcie na niekorzyść okresu między VII a X wiekiem miałaby świadczyć niewielka liczba pozostałości archeologicznych pochodzących z tego czasu. Jak wskazuje Niemiec, te – które udało się odnaleźć – miałyby być po prostu fałszerstwem.

Ta ziemia jest moja i mam na to dowody!

Nie da się ukryć, że Illig stawia mocną tezę, która gdyby okazała się prawdziwa, pozbawiłaby nas prawie 300 lat historii (a konkretniej 297). Czy zatem chcąc utrzymać poprawność, powinniśmy skalibrować nasze kalendarze i cofnąć się z powrotem do XVIII wieku?

Na całe szczęście nie ma takiej potrzeby, ponieważ podstawy hipotez Illiga są bardzo chwiejne. Przyjrzyjmy się bliżej oskarżeniom o fałszowanie dowodów historycznych. Szerzej temat ten przedstawił prof. Christian Rohr w swoim wykładzie dotyczącym założeń czasu widmowego. Jak się okazuje, termin „fałszerstwo historyczne” nie zawsze musi odnosić się do spreparowanych dokumentów. Czasem jest to po prostu stronnicze przedstawienie pewnych faktów:

W trakcie wykładu prof. Rohr podał kilka przykładów fałszerstw historycznych. Jednego z nich miał dopuścić się austriacki książę Rudolf IV, który chciał zostać włączony do kolegium cesarskich elektorów (s. 14). W tym celu kazał przygotować dokumenty poświadczające m.in. przekazanie rzymskim senatorom, przez cesarzy Juliusza Cezara i Nerona, austriackich ziem (s. 14). Dodał również kilka szczegółów dotyczących insygniów książęcych. 

Jak podsumował swój wykład prof. Rohr: „Nie wszystko, co w oczach specjalisty od dokumentów wygląda podejrzanie, jest sfałszowane, a już na pewno nie przez całe trzy stulecia, tylko dlatego, że można udowodnić, że sfałszowanych dokumentów z tamtego okresu było bardzo dużo” (s. 18).

Jeden dzień warty sto lat

Fałszywka fałszywce nierówna, co jednak z zarzutem, że zmiana kalendarza w drugiej połowie XVI wieku sprawiła, że okradziono nas z 300 lat? Zanim zagłębimy się w szczegóły tego „oszustwa” krótka lekcja z liczenia lat.

Wprowadzony za czasów rzymskich kalendarz juliański trwał zgodnie z założeniami 365 i ¼ dnia. W 325 roku Sobór nicejski I ustalił m.in. termin obchodzenia Wielkanocy. Odtąd miała ona się odbywać w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Jak się jednak okazało, po kilkuset latach wystąpił pewien problem. Starożytni astronomowie przeszacowali okres trwania roku o 11 minut, co po długim czasie sprawiło, że Wielkanoc zaczęła wypadać niezgodnie z założeniami.

Zdaniem Illiga jest tu jednak pewien szkopuł, ponieważ gdy policzymy od 1 roku do 1582 roku, różnica w liczbie dni powinna wynosić nie 10, a 13 dni! Niemiec ma w tym przypadku rację, tyle że nie ma to znaczenia.

Jak się okazuje, punktem odniesienia reformatorów kalendarza nie był rok 1, a rok Soboru nicejskiego I. W tym przypadku wszystko jest w porządku i liczby się zgadzają. Teoria Illiga, choć matematycznie poprawną, oparto na błędnych założeniach.

Jak podbić Hiszpanię w rok?

W przypadku hipotezy czasu widmowego trudno jednoznacznie stwierdzić, że jakieś argumenty są bardziej absurdalne od pozostałych. Jednak stwierdzenie, że brak pozostałości archeologicznych świadczy o tym, że spreparowano trzy wieki historii, jest zdecydowanie „najodważniejsze”.

Stephan Matthiesen – powołując się na niemieckiego historyka prof. Rudolfa Schieffera – napisał dla niemieckiego magazynu „Skeptiker”, że twierdzenie, że w okresie 300 lat nie ma żadnych śladów historycznych, jest błędne. Choć nie ma wielu pozostałości po osadnictwie w tym okresie, to w wielu rejonach można natrafić na miejsca pochówków. Dla Illiga problem stanowi mała liczba wiosek, nie widzi natomiast sprzeczności w tym, że zgodnie z jego założeniem, nagle w historii pojawiły się setki cmentarzy.

Arbitralne wycięcie 300 lat rodzi także wiele problemów chronologicznych. Chociażby podbój półwyspu iberyjskiego przez muzułmanów. Na początku VII wieku ich nie było, za to nagle w 911 roku mieliby się pojawić? Albo co z upadkiem Królestwa Lombardii, podbitego przez Karola Wielkiego?

Nie wspominając już o tym, że w spisku musiałyby uczestniczyć różne kultury. Europejczycy i Chińczycy mieli bowiem zbieżne datowania pewnych zdarzeń, jak np. przelot komety Halleya. Trudno uwierzyć, aby ktoś na Dalekim Wschodzie dał się przekonać do zmiany całego kalendarza, tylko dlatego że jakiemuś cesarzowi zachciało się rządzić w 1000 roku.

Werdykt: Wciąż mamy XXI wiek

Hipoteza Heriberta Illiga pozostaje tylko sensacyjną teorią, o której można przeczytać na różnych stronach w internecie. Uniknęliśmy zatem groźby cofnięcia się do czasów, w których monarchia ma się dobrze, a większość ludzkości nie ma pojęcia, czym jest toaleta.