Frankowicze to potoczna nazwa grupy klientów banków, którzy wzięli kredyty (głównie hipoteczne i mieszkaniowe) denominowane lub indeksowane we frankach szwajcarskich. 15 stycznia 2015 roku Szwajcarski Bank Centralny ogłosił uwolnienie kursu franka w stosunku do euro przy obniżeniu stopy procentowej do -0,75%. Oznaczało to wzrost wartości franka wobec złotówki, a co za tym idzie, znaczny wzrost rat kredytów zaciągniętych w CHF. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów podał, że problem ten dotknął 566 tys. osób. Z kolei polisolokaty to potoczna nazwa polis lokacyjnych, czyli ubezpieczeń na życie połączonych z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi. Zakładają podział środków na ubezpieczenie i na inwestowanie. Ewentualny zysk ma być widoczny po wielu latach, a wcześniejsza rezygnacja z takiej polisy oznacza w praktyce całkowitą bądź częściową utratę środków. W obydwu przypadkach stratni klienci oskarżali banki oraz zakłady ubezpieczeń, że przedstawiały oferty w sposób omijający związane z nimi ryzyko. W przypadku polisolokat, UOKiK uznał te oskarżenia za słuszne i w 2014 roku nałożył na cztery instytucje finansowe kary o łącznej wysokości 50 mln zł. Od stycznia 2015 roku prowadzone były również liczne postępowania w związku z uchybieniami przy udzielaniu kredytów we frankach. O konieczności wprowadzenia mechanizmów wsparcia osób, które straciły na zaciągnięciu kredytu we frankach oraz założeniu polisolokaty mówił Jarosław Kaczyński w wywiadzie dla tygodnika „wSieci” w kwietniu 2016 roku.

4 września 2015 roku do Sejmu wpłynął projekt ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej autorstwa posłów PO. Wsparcie miało polegać na przekazywaniu kredytodawcy kwoty nie wyższej niż 1500 zł z przeznaczeniem na spłatę kredytu mieszkaniowego i miało być przekazywane w ratach miesięcznych przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy. Środki miały pochodzić z Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, a ich przekazywaniem miał zająć się Bank Gospodarstwa Krajowego. Projekt ustawy został przyjęty przez Sejm 25 września 2015 roku. W 2016 roku do Sejmu wpłynęły dwa projekty ustaw (jeden autorstwa posłów PO, drugi posłów Kukiz ‘15), mających na celu wsparcie frankowiczów, m.in. poprzez przewalutowanie kredytów. Oba projekty zostały jednak odrzucone 21 października 2016 roku.

2 sierpnia 2016 roku do Sejmu wpłynął prezydencki projekt ustawy o zasadach zwrotu nie- których należności wynikających z umów kredytu i pożyczki, który zakładał zwrot spreadów (różnicy między kursem kupna a kursem sprzedaży waluty) wszystkim osobom, które zaciągnęły kredyt w walutach obcych do wartości 350 tys. zł. Obecnie projekt ten jest zamrożony.

21 lutego 2019 roku Komisja Finansów Publicznych dodała propozycję stworzenia Funduszu Kon- wersji, który miał finansowo wspierać dobrowolną konwersję na kredyty w walucie, w której kredytobiorca pobiera dochody. Ostatecznie ustawę przyjęto 17 lipca 2019 roku, jednak bez zapisów o Funduszu Konwersji ani możliwości konwersji walutowych kredytów hipotecznych. Ustawa wejdzie w życie 1 stycznia 2020 roku. Z kolei kwestię polisolokat reguluje obecnie ustawa o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, złożona przez rząd PO w lipcu 2015 roku i przyjęta przez Sejm września 2015 roku. Według ustawy zakłady ubezpieczeń mają obowiązek dokładnego informowania klientów na temat polisolokat, ryzyka inwestycyjnego oraz wysokości opłat. Ponadto zakłady muszą wprowadzić możliwość odstąpienia od umów ubezpieczenia po roku od ich zawarcia bez dodatkowych kosztów. Ustawa dotyczy umów zawartych po 1 stycznia 2016 roku. Do wcześniejszych umów zastosowanie ma ustawa o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym z sierpnia 2015 roku.

Obowiązki wszystkich podmiotów zaangażowanych w sprzedaż polis określa także ustawa o dystrybucji ubezpieczeń z grudnia 2017 roku. Zawiera ona m.in. regulacje dotyczące określenia sposobu przekazywania klientowi informacji na temat produktów ubezpieczeniowych tak, aby odbywało się to w interesie klienta.