Wypowiedź Marka Jakubiaka uznajemy za fałszywą, ponieważ konkordat został podpisany w 1993 roku, w czasie kadencji rządu Hanny Suchockiej z Unii Demokratycznej i ratyfikowany w czasie kadencji rządu Jerzego Buzka z Akcji Wyborczej Solidarność.

Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską został podpisany 28 lipca 1993 roku przez Krzysztofa Skubiszewskiego, który był wtedy ministrem spraw zagranicznych w rządzie Hanny Suchockiej.

Sojusz Lewicy Demokratycznej sprawował rządy koalicyjne z Polskim Stronnictwem Ludowym w czasie drugiej kadencji Sejmu w latach 1993-1997.

30 czerwca 1994 roku Sejm na 24. posiedzeniu rozpatrywał w pierwszym czytaniu rządowy projekt ustawy o ratyfikacji konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską. Minister spraw zagranicznych Andrzej Olechowski, przedstawiając projekt ustawy, stwierdził m.in. że:

Rząd, w którego imieniu przemawiam, nie uczestniczył w negocjowaniu tekstu konkordatu. Chcę to podkreślić. Niezależnie jednak od tego, który z rządów Rzeczypospolitej Polskiej negocjuje i podpisuje umowy międzynarodowe, obowiązek wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań ciąży na państwie. Rząd premiera Pawlaka pragnie, z pomocą Wysokiej Izby, wywiązać się ze zobowiązania, które w lipcu ubiegłego roku Rzeczpospolita zaciągnęła wobec Stolicy Apostolskiej.

W dyskusji nad projektem w imieniu klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej głos zabrał wtedy poseł Longin Pastusiak, który powiedział:

Chciałbym równocześnie zwrócić uwagę ewentualnym krytykom stanowiska Sojuszu Lewicy Demokratycznej, aby nie postrzegali naszego klubu jako przeciwników konkordatowej regulacji statusu prawnego Kościoła katolickiego w państwie. W naszych oficjalnych deklaracjach takiego stanowiska nie wyrażaliśmy. 

Mamy natomiast konkretne wątpliwości i zastrzeżenia co do niektórych artykułów konkordatu, które wymagają wyjaśnienia w dalszych pracach legislacyjnych. Dlatego też Klub Parlamentarny Sojuszu Lewicy Demokratycznej opowiada się za przekazaniem konkordatu do Komisji Nadzwyczajnej i odbyciem drugiego czytania po wejściu w życiu konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Ostatecznie dnia 1 lipca 1994 roku Sejm podjął w głosowaniu („za” – 201 posłów, „przeciw” – 185, wstrzymało się – 13) uchwałę o trybie prac nad ustawą o ratyfikacji konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską i skierował rządowy projekt tej ustawy do Komisji Nadzwyczajnej. Jej przewodniczącym został poseł klubu SLD, Zbigniew Siemiątkowski. 

Komisja Nadzwyczajna miała dwa zasadnicze zadania: ocenić skutki prawne, jakie nastąpiłyby w przypadku uchwalenia ustawy ratyfikacyjnej w świetle ówcześnie obowiązujących przepisów konstytucyjnych i innych ustaw, oraz ocenić zgodność Konkordatu z uchwaloną przez Zgromadzenie Narodowe nową Konstytucją.

Komisja miała przedłożyć sprawozdanie ze swoich prac niezwłocznie po przeprowadzeniu referendum konstytucyjnego.

Nowa Konstytucja została uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe 2 kwietnia 1997 roku i przyjęta w referendum konstytucyjnym, które odbyło się 25 maja 1997 roku. Prezydent Aleksander Kwaśniewski podpisał ją 16 lipca 1997 roku. Dało to zielone światło na dalsze procedowanie legislacyjne umowy konkordatowej.

Zgodnie z art. 87 nowej Konstytucji umowa międzynarodowa, aby stała się źródłem powszechnie obowiązującego prawa, wymaga zatwierdzenia poprzez ratyfikację.

Projekt ustawy o ratyfikacji Konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską wpłynął do Sejmu 12 listopada 1997 roku, kiedy premierem był Jerzy Buzek, a rząd tworzyła koalicja AWS-UW. 

Zgodnie z projektem ustawy ratyfikacja została poddana głosowaniu w trybie art 89. ust 1. Konstytucji, co oznaczało wymóg zwykłej większości głosów. Głosowanie odbyło się 8 stycznia 1998 roku, udział wzięło w nim 436 posłów. Konkordat został ratyfikowany większością 213 głosów (przeciw było 161 posłów, wstrzymało się 2). Warto zaznaczyć, że na 156 głosujących posłów klubu SLD przeciw było 154.

W świetle przedstawionych faktów wypowiedź Marka Jakubiaka uznajemy za fałszywą.