Z biuletynu statystycznego nr 7/2019 GUS wynika, że liczba zgonów wyniosła w 2018 r. 414,2 tys. Według rocznika demograficznego GUS z 2018 roku, który obejmuje lata 1946-2017, nie odnotowano w tym okresie większej liczby zgonów, niż w 2018 r.

Na drugim miejscu plasuje się rok 1991, w którym liczba zgonów wyniosła 405,7 tys. Po nim dopiero jest rok 2017 z liczbą 402,9 tys. zgonów.

Należy jednak wziąć pod uwagę, że sytuacja demograficzna nie jest określana jedynie przez liczbę zgonów. Należy patrzeć również na liczbę urodzeń, a przede wszystkim na ich wzajemny stosunek.

Różnica pomiędzy liczbą żywych urodzeń i liczbą zgonów to tzw. przyrost naturalny i to on jest wskaźnikiem tego, jak wygląda w danym kraju sytuacja demograficzna. Podawaną wartością przeważnie jest współczynnik przyrostu naturalnego. Jest to różnica pomiędzy liczbą żywych urodzeń na tysiąc mieszkańców i liczbą zgonów na tysiąc mieszkańców.

We wspomnianym przez posła 2018 roku, liczba urodzeń żywych wyniosła 388,2 tys., zatem współczynnik przyrostu naturalnego wyniósł -0,7. Jest to wartość, z którą mieliśmy do czynienia także w roku 2015. Urodziło się wtedy 369,3 tys. dzieci, a zmarło 394,9 tys. osób. Jak można zauważyć różnica w liczbie urodzeń i zgonów w 2018 r. wyniosła 26 tys., a w 2015 r. 25,6 tys.

Z przytoczonych dokumentów GUS-u wynika, że nie zanotowano dotychczas niższego przyrostu naturalnego niż w 2015 i 2018 roku.

Przyrost naturalny przyjął po raz pierwszy ujemną wartość w 2002 roku i utrzymywał się na niewielkim minusie do roku 2005. Od 2013 r. ponownie współczynnik ten jest niższy od zera, poza latami 2014 i 2017, kiedy wyniósł dokładnie zero.

Wypowiedź Krzysztofa Brejzy oceniamy jako prawdę, ponieważ podaje poprawne dane na temat liczby zgonów w 2018 roku w porównaniu do liczby zgonów po II wojnie światowej.