Ostatnie nieptasie dinozaury wymarły 66 milionów lat temu. Natomiast początek ewolucji człowiekowatych datuje się na okres 6-7 milionów lat temu. Dinozaury i ludzi dzieli przepaść 60 milionów lat. Wobec tego wypowiedź uznajemy za fałszywą.

Dinozaury, jako część grupy archozaurów, zalicza się do gadów. Wśród nich znajdują się zarówno wielkie, 18-metrowe spinozaury, jak i malutkie mikroraptory. Zwierzęta te pojawiły się na Ziemi około 245 milionów lat temu w erze mezozoicznej. Wyewoulowały w ciepłym i suchym okresie triasu. Śmierć wielu innych grup zwierząt oraz bujny rozwój roślin umożliwiły dinozaurom dalszy, niepohamowany w okresie jury. Koniec mezozoiku nastąpił najprawdopodobniej 66 milionów lat temu. To na ten czas datuje się „wymieranie kredowe”, w którym wszystkie nieptasie dinozaury wyginęły. Jedynymi żyjącymi dziś dinozaurami są ptaki – zarówno zawarty w państwowym godle orzeł, jak i pospolity, uliczny wróbel. Powód masowego wymierania w okresie kredy wciąż jest przedmiotem debat naukowców.

Natomiast początek drogi ewolucji ssaków naczelnych datuje się na czasy odległe od naszych nawet o 50 milionów lat. Małpy człekokształtne rozdzieliły się na człowiekowate i gibonowate dopiero 6-7 milionów lat temu. Na ten okres datuje się szczątki najstarszego człowiekowatego, sahelantropa. Z kolei pierwszym gatunkiem znacząco różniącym się od małp był ardipithecus ramidus, żyjący 4-4,5 miliona lat temu. Jednak sami przedstawiciele gatunku „homo” zaczęli cierpieć swą ziemską niedolę zaledwie 2 miliony lat temu.

Od ostatnich nieptasich dinozaurów dzieli więc ludzi aż 60 milionów lat. Choć nasi pradawni przodkowie niejednokrotnie wykazywali się wspaniałą zręcznością w polowaniu na zwierzęta z użyciem kamienia, wobec nieubłagalności czasu nie mogli go użyć wobec depczących nasze piękne Góry Świętokrzyskie dinozaurów. Jedyny obiekt zemsty mogły stanowić dla nich ptaki – ostatki dinozaurzej rodziny.  Polowania na ptaki nie wymagały jednak od człowieka wielomiesięcznych zmagań.

Ewa Kopacz porównała polską scenę polityczną do walki między człowiekiem a żyjącym wiele, wiele lat przed nim dinozaurem. Wobec tego wartą rozważenia kwestią jest obecność dinozaurów na ziemiach polskich. W czasie jury i kredy obecna Polska była niemal w całości zalana morzem. Mezozoiczne stwory mogły więc przebywać jedynie na terenie Gór Świętokrzyskich. Naukowcy odkryli tam odciski wielkich, mięsożernych zauropodów, nazywanych tutaj „czarcimi stópkami”.  Ze Śląska pochodzi spora kolekcja pozostałości kostnych po dinozaurach. Najważniejszym znaleziskiem tego typu jest sam „smok wawelski”. Tak zespół polskich paleobiologów nazwał odnaleziony w 2008 roku w Lisowicach skamieniały szkielet dotąd nieznanego gatunku dużego drapieżnika. Niestety zarówno smok wawelski, jak i większość znalezionych pozostałości po wielkich gadach z mezozoiku, nie należą do grupy dinozaurów.