Wypowiedź senator Haliny Biedy uznajemy za fałszywą, ponieważ liczba osób w wieku poprodukcyjnym wynosi ponad 8 mln, a nie ponad 20 mln, jak sugeruje przedstawicielka Koalicji Obywatelskiej.

Wiek poprodukcyjny – objaśnienie

Zgodnie z metodologią Głównego Urzędu Statystycznego wiek poprodukcyjny to wiek, w którym osoby zazwyczaj kończą pracę zawodową, tj. dla mężczyzn – 65 lat i więcej, dla kobiet – 60 lat i więcej. Warto wspomnieć, że założenie dotyczące wieku nie uległo zmianie, gdy w Polsce został podwyższony wiek emerytalny dla kobiet i mężczyzn do 67. roku życia. Innymi słowy, wiek poprodukcyjny w ujęciu statystycznym nie jest tożsamy z wiekiem emerytalnym.

Ludność w wieku poprodukcyjnym

Według bazy danych GUS liczba osób w wieku poprodukcyjnym po roku 1989 w kolejnych latach wynosiła:

• rok 1990 – 4 mln 884 tys.,
• rok 1991 – 4 mln 968 tys.,
• rok 1992 – 5 mln 57 tys.,
• rok 1993 – 5 mln 153 tys.,
• rok 1994 – 5 mln 219 tys.,
• rok 1995 – 5 mln 295 tys.,
• rok 1996 – 5 mln 364 tys.,
• rok 1997 – 5 mln 439 tys.,
• rok 1998 – 5 mln 512 tys.,
• rok 1999 – 5 mln 592 tys.,
• rok 2000 – 5 mln 660 tys.,
• rok 2001 – 5 mln 719 tys.,
• rok 2002 – 5 mln 765 tys.,
• rok 2003 – 5 mln 802 tys.,
• rok 2004 – 5 mln 847 tys.,
• rok 2005 – 5 mln 888 tys.,
• rok 2006 – 5 mln 983 tys.,
• rok 2007 – 6 mln 82 tys.,
• rok 2008 – 6 mln 195 tys.,
• rok 2009 – 6 mln 311 tys.,
• rok 2010 – 6 mln 455 tys.,
• rok 2011 – 6 mln 653 tys.,
• rok 2012 – 6 mln 861 tys.,
• rok 2013 – 7 mln 78 tys.,
• rok 2014 – 7 mln 305 tys.,
• rok 2015 – 7 mln 533 tys.,
• rok 2016 – 7 mln 769 tys.,
• rok 2017 – 7 mln 995 tys.,
• rok 2018 –8 mln 206 tys.,
• rok 2019 – 8 mln 408 tys.

Perspektywa na przyszłość

Stały wzrost liczby osób w wieku poprodukcyjnym od roku 2010 wiąże się ze spadkiem liczby osób wieku produkcyjnym tj. 18-59/64 lat. W takiej sytuacji możemy mówić o procesie starzenia się społeczeństwa. Aby móc zastąpić lukę pojawiająca się na w zasobach siły roboczej, wskaźnik dzietności powinien kształtować się w przedziale 2,1-2,15, co zapewnia tzw. prostą zastępowalność pokoleń. O ile jeszcze w późnych latach 80. i wczesnych 90. współczynnik ten wahał się w przedziale 1,8-2,2 (z tendencją malejącą), tak w ostatnich latach jego wartość oscyluje w granicach 1,3-1,4.

Należy jednak pamiętać, że wskaźnik TFR to nie wszystko. Rządzący w zależności od prowadzonej polityki mogą starać się uzupełnić luki na rynku pracy zachętami dla imigrantów. Ponadto nie wiemy, w jakim stopniu będzie zachodzić proces automatyzacji produkcji, w wyniku którego część etatów zostanie zlikwidowana. Jednym z rozwiązań jest także zwiększenie aktywności zawodowej osób w wieku 65+. Obecne statystyki wskazują, że średnia długość życia wzrasta, co może skłonić przyszłe rządy do zachęcenia osób w wieku poprodukcyjnym do podjęcia pracy bądź też przymusowego podniesienia wieku emerytalnego.