Europejski Trybunał Praw człowieka zajmował się sprawą przymusowych czynności medycznych co najmniej kilkukrotnie, na przykład w sprawie Y.F. przeciwko Turcji, Glass przeciwko Anglii, czy V.C. przeciwko Słowacji. Sprawy te dotyczyły kolejno: przymusowego badania ginekologicznego kobiety w areszcie, terapii morfinowej dla niepełnosprawnego dziecka wbrew woli matki oraz przymusowej sterylizacji Romskiej kobiety w słowackim szpitalu.

W przytoczonych sprawach Trybunał stanął na stanowisku że czynności medyczne wbrew woli oskarżonych stanowiły naruszenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Istotne jest jednakże że naruszenia te nie wynikały z samego faktu dokonania przymusowych czynności medycznych, lecz kolejno z: nieprzestrzegania prawa krajowego w zakresie przymusowego badania ginekologicznego (Y.F. przeciwko Turcji), niespełnienia przez prawo krajowe warunku “konieczności w społeczeństwie demokratycznym”-”necessary in a democratic society” (Glass przeciwko Anglii) oraz niespełnienia w danej sprawie warunku “świadomej zgody” pacjenta zapisanej w Konwencji ratyfikowanej przez rząd Słowacji (V.C. przeciwko Słowacji).

Na przykład w sprawie Y.F. przeciwko Turcji, Trybunał orzekł że  

“(..) There has accordingly been an “interference by a public authority” with the right of the applicant’s wife to respect for her private life.

36.  Such an interference will violate Article 8 of the Convention unless it is “in accordance with the law”, pursues one of the legitimate aims set out in the second paragraph of that Article, and can be considered “necessary in a democratic society” in pursuit of that aim

(…)

in the course of the preliminary investigation, a detainee may only be examined at the request of a public prosecutor (…)

43.  However, in this case the Government failed to demonstrate the existence of a medical necessity or the circumstances defined by law.”

Fakt wykonania przez władze przymusowych czynności medycznych nie jest więc sam w sobie naruszeniem Europejskiej Konwencji Praw Człowieka – naruszeniem jest dokonanie tych czynności wbrew obowiązującemu prawu, lub niezgodność samego prawa z warunkami Konwencji (“Any interference [prawa do prywatności – przyp. red.] under the first paragraph of Article 8 must be justified in terms of the second paragraph, namely as being “in accordance with the law” and “necessary in a democratic society” for one or more of the legitimate aims listed therein.”).

Nie jest więc prawdą że według Trybunału przymus do “jakichkolwiek” czynności medycznych jest naruszeniem praw człowieka.