Informacja o planach „wdrożenia programu budowy dla osób średnio i nieco mniej niż średnio zarabiających” znalazła się w programie Prawa i Sprawiedliwości z 2014 r. (s. 95). Obietnicę tę powtórzyła Beata Szydło w swoim exposé. Ówczesna premier zapowiedziała program mieszkaniowy, w którym tanie mieszkania będą budowane na działkach państwa i jego instytucji. Inwestycja miała być opłacana z kredytów bankowych, bez wykorzystania środków budżetowych. Wynajmujący mieli płacić czynsz, który jest jednocześnie spłatą kredytu i w konsekwencji wykupem mieszkania. Premier podkreśliła również, że ten program jest „ważnym elementem przedsięwzięć prorodzinnych”.

3 czerwca 2016 r. podczas konferencji prasowej premier Beata Szydło, minister infrastruktury i budownictwa Andrzej Adamczyk oraz wiceminister Kazimierz Smoliński zaprezentowali założenia programu „Mieszkanie+”. Program ten opiera się na 3 głównych filarach:

• mieszkaniach budowanych na gruntach skarbu państwa;
• wsparciu budownictwa społecznego;
• wsparciu oszczędzania na cele mieszkaniowe w ramach Indywidualnych Kont

27 września 2016 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia „Narodowego Programu Mieszkaniowego”, tym samym uruchamiając program „Mieszkanie+”. Główne cele programu to:

• zwiększenie dostępu do mieszkań dla osób o dochodach uniemożliwiających ich nabycie lub wynajęcie po cenach komercyjnych;
• zwiększenie możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych osób zagrożonych wykluczeniem społecznym (ze względu na niskie dochody lub szczególnie trudną sytuację życiową);
• poprawa warunków mieszkaniowych, stanu technicznego zasobów mieszkaniowych oraz zwiększenie efektywności energetycznej.

Rząd poprzez program Mieszkanie+ chciał m.in. do 2030 r. zwiększyć liczbę mieszkań przypadającą na 1000 mieszkańców, by osiągnąć średnią Unii Europejskiej. Według raportu Deloitte, w 2015 r., czyli rok przed wprowadzeniem programu, w Polsce na 1 tys. mieszkańców przypadało 363 mieszkania, podczas gdy średnia unijna wynosiła 486,5. W 2016 r., czyli w roku startu programu „Mieszkanie+”, wskaźnik ten wynosił dla Polski 371,6; a średnia unijna wzrosła do 486,6 mieszkań na 1 tys. mieszkańców. W 2017 r. wskaźnik dla Polski wzrósł do 376, podczas gdy średnia UE wynosiła 489,4 mieszkań na 1 tys. mieszkańców. Najnowszy raport Deloitte wskazuje, że w 2018 r. Polsce na 1 tys. mieszkańców przypada 380,7 mieszkań, nie podając tym razem średniej dla UE. W ciągu 3 lat wskaźnik dla Polski wzrósł o 17,7.

Program Mieszkanie+ został zainicjowany przez premier Beatę Szydło 12 października 2016 r. w Katowicach, gdzie podpisano listy intencyjne dla siedmiu miejscowości. Pilotaż programu uruchomiono łącznie w 17 miastach.

W Polsce na 1 tys. mieszkańców przypadało 363 mieszkania, podczas gdy średnia unijna wynosiła 486,5

Podstawą pierwszego filaru programu, czyli budowania mieszkań na gruntach Skarbu Państwa, jest Krajowy Zasób Nieruchomości (wcześniejsza nazwa: Narodowy Fundusz Mieszkaniowy), po- wołany ustawą z dnia 20 lipca 2017 r. KZM jest „bankiem ziemi”, przekazującym pod budownictwo mieszkaniowe grunty Skarbu Państwa. Dzięki temu budowane mieszkania mają być tańsze, a koszt wynajmu wyniesie od 10 do 20 zł za metr kwadratowy. Kluczowymi kryteriami przy przyznawaniu prawa do preferencyjnego wynajmu mieszkań są brak prawa własności lub współwłasności do mieszkania czy domu, jak również brak prawa do lokalu spółdzielczego, a także zdolność czynszowa. W ramach drugiego filaru, czyli wsparcia budownictwa społecznego, samorządy mają możliwość wnioskowania o dofinansowanie kosztów budowy mieszkań komunalnych. Samorządy, spółki gminne i towarzystwa budownictwa społecznego mogą także ubiegać się w Banku Gospodarstwa Krajowego o preferencyjne kredyty na budowę społecznych mieszkań czynszowych. Umożliwia to Ustawa z dnia 22 marca 2018 r.o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw loka- torów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw.

Trzecim filarem programu miały być Indywidualne Konta Mieszkaniowe jako program stwarzający możliwość oszczędzania na zakup lub remont nieruchomości. Program ten został zastąpiony dopłatami do czynszu, realizowanymi na podstawie Ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o pomocy państwa w ponoszeniu wydatków mieszkaniowych w pierwszych latach najmu mieszkania.