20 listopada 1989 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Konwencję o prawach dziecka. Polska ratyfikowała ją 30 kwietnia 1991 roku.

Kwestie przemocy wobec dzieci oraz ich poniżającego karania zawarto w artykułach 19 i 37:

art. 19 ust. 1 Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe kroki (…) dla ochrony dziecka przed wszelkimi formami przemocy fizycznej (…)

art. 37 lit. a Państwa-Strony zapewnią, aby żadne dziecko nie podlegało torturowaniu bądź okrutnemu, nieludzkiemu czy poniżającemu traktowaniu lub karaniu (…)

Treść tych artykułów dokładnie wyjaśnia uwaga ogólna do Konwencji wydana przez Komitet Praw Dziecka ONZ w roku 2007: „Prawo dziecka do ochrony przed karą cielesną i innymi okrutnymi lub poniżającymi formami kary”.

W punkcie 11 uwagi ogólnej Komitet zdefiniował karę „cielesną” lub „fizyczną” jako jakąkolwiek karę w której używana jest siła i istnieje zamiar spowodowania pewnego poziomu bólu lub dyskomfortu, jakkolwiek lekkich. W największym stopniu dotyczy to uderzania dzieci  dłonią lub narzędziem („klapsów”).

Ponadto w punkcie 34 uwagi Komitet zauważył, że wobec tradycyjnej akceptacji dla poniżających forma karania dzieci, coraz większa liczba państw uznaje, że prosty zakaz stosowania kar cielesnych nie wystarcza. Wobec tego konieczne jest uczynienie absolutnie jasnym, że uderzenie dziecka lub „klaps” są bezprawne, a prawo karne będzie równo stosowane wobec takiej przemocy, bez względu na to, czy jest określana jako „dyscyplina” lub „uzasadnione skarcenie”.

Zatem Konwencja o prawach dziecka zawiera wyraźne zobowiązanie państw do ochrony dzieci przed wszelkimi formami przemocy fizycznej i  poniżającego karania. Ponadto Komitet Praw Dziecka ONZ w uwadze ogólnej do Konwencji wprost wymienił „klaps” jako niedopuszczalną formę przemocy i poniżającego traktowania. W związku z tym, wypowiedź Sylwii Spurek uznajemy za zgodną z prawdą.