Grecja została przyjęta do strefy euro na podstawie decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 2000 roku. Umożliwiono jej wtedy przyjęcie wspólnej waluty z dniem 1 stycznia 2001 roku.

W momencie przejścia do trzeciego etapu Unii Gospodarczej i Walutowej (EMU) w 1999 roku Grecja nie spełniała kryteriów konwergencji i dlatego została objęta derogacją przewidzianą w dawnym art. 122 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (obecnie art. 140 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Dnia 9 marca 2000 roku zwróciła się o zakończenie stosowania derogacji.

W swojej decyzji Rada uznała wtedy, w świetle sprawozdania Komisji i Europejskiego Banku Centralnego, że:

• Grecja spełniła kryterium odnoszące się do średniej stopy inflacji. Osiągnęła wskaźnik inflacji 2%, który był niższy od wartości referencyjnej, wynoszącej wtedy 2,4%

• Grecja nie była objęta przedmiotem decyzji o istnieniu zbyt wysokiego deficytu budżetowego, ponieważ wyszła z procedury nadmiernego deficytu (EDP) w grudniu 1999 roku. Jej roczny deficyt nie przekraczał wartości 3% PKB i zbliżał się w zadowalającym tempie do wartości poniżej 60% PKB w odniesieniu do zadłużenia

• Grecja była członkiem europejskiego mechanizmu kursowego (ERM II) przez okres 2 lat, bez dewaluacji centralnego kursu swojej waluty względem euro

• Grecja spełniła kryterium długoterminowej stopy procentowej, stopa procentowa osiągnęła 6,4% i była niższa od wartości referencyjnej 7,2%

• Greckie ustawodawstwo krajowe , w tym statut krajowego banku centralnego, był zgodny z Traktatem i Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESCB)

Rada uznała zatem, że Grecja osiągnęła wysoki poziom trwałej konwergencji oraz że spełnia warunki konieczne do przyjęcia jednej waluty. W związku z tym, z formalnego punktu widzenia Grecja spełniła wszystkie przewidziane wymogi.

W późniejszym okresie wyniki gospodarcze i sam sposób prowadzenia statystyk przez Grecję stał się jednak przedmiotem kontrowersji.

W 2002 roku Eurostat dwukrotnie odrzucił dane dotyczące deficytu budżetowego podane przez grecki rząd, podobna sytuacja miała miejsce w 2004 roku, co wzbudziło wątpliwości w wiarygodność publikowanych danych statystycznych. Po zwycięstwie Nowej Demokracji w wyborach parlamentarnych odbywających się niedługo po tym, doszło do audytu finansowego i zrewidowano dane z lat 1997-2003. Ukazał się raport, który potwierdzał to, co w 2004 roku przyznał grecki minister finansów: dane dotyczące deficytu budżetowego zostały zaniżone w celu wejścia do strefy euro. Audyt wykazał między innymi, że faktyczny deficyt w roku 1999 wynosił 3,4% PKB, co uniemożliwiłoby podjęcie decyzji o zdjęciu z Grecji procedury nadmiernego deficytu, a w konsekwencji późniejsze przyjęcie wspólnej waluty.

W związku z tym Grecja nie spełniała co najmniej jednego z wymogów pozwalających jej przyjąć walutę euro. Wypowiedź należy uznać za prawdziwą.