Strona główna Wypowiedzi W jaki sposób rozporządzenie Dublin III reguluje przejmowanie migrantów?

W jaki sposób rozporządzenie Dublin III reguluje przejmowanie migrantów?

W jaki sposób rozporządzenie Dublin III reguluje przejmowanie migrantów?

Anna Bryłka

Ruch Narodowy

Obecnie obowiązuje rozporządzenie Dublin III, które określa zasady ustalania państwa członkowskiego UE odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony. Według przepisów, tylko jedno państwo członkowskie jest odpowiedzialne za rozpatrzenie takiego wniosku. Zazwyczaj państwem tym jest pierwsze państwo członkowskie, którego granicę przekroczył cudzoziemiec. Na podstawie rozporządzenia Dublin III cudzoziemcy są zawracani do krajów odpowiedzialnych za rozpatrzenie ich wniosków.

 

X, 17.06.2024

Prawda

Wypowiedź uznajemy za zgodną z prawdą, gdy:  

  • istnieją dwa wiarygodne i niezależne źródła (lub jedno, jeśli jest jedynym adekwatnym z punktu widzenia kontekstu wypowiedzi) potwierdzające zawartą w wypowiedzi informację, 
  • zawiera najbardziej aktualne dane istniejące w chwili wypowiedzi, 
  •  dane użyte są zgodnie ze swoim pierwotnym kontekstem.

Sprawdź metodologię

X, 17.06.2024

Prawda

Wypowiedź uznajemy za zgodną z prawdą, gdy:  

  • istnieją dwa wiarygodne i niezależne źródła (lub jedno, jeśli jest jedynym adekwatnym z punktu widzenia kontekstu wypowiedzi) potwierdzające zawartą w wypowiedzi informację, 
  • zawiera najbardziej aktualne dane istniejące w chwili wypowiedzi, 
  •  dane użyte są zgodnie ze swoim pierwotnym kontekstem.

Sprawdź metodologię

  • Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE z 2013 roku, nazywane Dublin III, dotyczy zasad rozpatrywania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej wniosków o azyl i ochronę międzynarodową.
  • Zgodnie z art. 13, jeśli cudzoziemiec dostał się na terytorium UE nielegalnie, odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku o ochronę międzynarodową spada na pierwsze państwo członkowskie, do którego dana osoba przybyła.
  • Rozporządzenie przewiduje procedurę przejęcia i wtórnego przejęcia migranta (art. 18). Gdy migrant przebywa nielegalnie w innym państwie lub złoży w nim wniosek o azyl, to takie państwo ma prawo zawnioskować o przejęcie do kraju odpowiedzialnego za tego migranta.
  • Państwo ma 2 lub 3 miesiące na wysłanie wniosku o przejęcie, a kraj odpowiedzialny ma (w zależności od procedury) od 2 tygodni do 2 miesięcy na przeprowadzenie czynności i odniesienie się do wniosku. Brak odpowiedzi jest równoznaczny ze zgodą na przejęcie.

Niemcy pozostawili migrantów po polskiej stronie granicy

W piątek, 14 czerwca, portal lokalny Chojna24 doniósł, że policyjny radiowóz z Niemiec zostawił po polskiej stronie granicy kilka „osób pochodzenia bliskowschodniego”. W weekend również redakcje innych portali napisały o tym, że „Niemcy przywieźli Polsce migrantów” (informowały o tym m.in. DoRzeczy, Salon24Rzeczpospolita).

Z opublikowanego w poniedziałek komunikatu polskiej Straży Granicznej wynikało, że przewiezienie migrantów odbyło się z naruszeniem zasad współpracy polskich i niemieckich służb.

Do tematu odniosła się nowo wybrana europoseł Anna Bryłka. Na antenie Polsat News wyjaśniła, że zgodnie z obowiązującymi regulacjami Polska jest zobowiązana przyjmować migrantów, którzy pojawili się na jej terytorium, a później przemieścili się do innego państwa. Powołała się na procedury dublińskie. Zaznaczyła przy tym, że jej zdaniem strona niemiecka nie zachowała procedur [czas nagrania: 07:15]. Zasady wynikające z unijnego rozporządzenia opisała szerzej we wpisie na platformie X.

Ustalenia dublińskie. O czym mowa?

Konwencja dublińska to umowa podpisana przez państwa członkowskie Wspólnot Europejskich (dzisiejszej Unii Europejskiej) w 1990 roku. Dotyczyła ona zasad rozpatrywania wniosku o azyl. 

Konwencja później została zastąpiona przez kolejno: rozporządzenie Rady Wspólnot Europejskich z 2003 roku, nazywane Dublin II, a dziesięć lat później – przez rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE, określane mianem Dublin III.

Faktycznie, w art. 13 tego rozporządzenia czytamy, że jeśli cudzoziemiec dostał się na terytorium UE nielegalnie, odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku o ochronę międzynarodową spada na to państwo członkowskie, do którego dana osoba przybyła w pierwszej kolejności. Oznacza to, że nawet gdy cudzoziemiec przemieści się później do innego państwa, to odpowiedzialność za niego nadal spoczywa na kraju, którego granicę przekroczył w procesie migracji na samym początku.

Czy rozporządzenie Dublin III pozwala za zawracanie migrantów?

Zgodnie z art. 18 odpowiedzialne za cudzoziemca jest to państwo, w którym pojawił się w pierwszej kolejności nawet jeżeli złożył wniosek o azyl w innym kraju. W takiej sytuacji państwo odpowiedzialne za migranta może zostać zobowiązane do przejęcia go w ramach opisanej w rozporządzeniu procedury, a następnie – do rozpatrzenia jego wniosku.

Oprócz tego rozporządzenie przewiduje „wtórne przejęcie”. Jest to procedura, w ramach której pierwsze państwo przejmuje migranta, gdy przebywa on na terytorium drugiego państwa bez zezwolenia na pobyt i gdy wniosek złożony przez cudzoziemca w pierwszym państwie jest dopiero rozpatrywany, wycofany lub nawet odrzucony (art. 18, ust. 1, lit. b-d).

Procedura przejęcia w rozporządzeniu Dublin III. Na czym ona polega?

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia, gdy państwo członkowskie UE otrzyma wniosek o udzielenie ochrony, ale jego zdaniem za migranta odpowiedzialne jest inne państwo, ma ono prawo zwrócić się do tego państwa o przejęcie wnioskodawcy. Musi to zrobić „tak szybko jak to możliwe, i w każdym przypadku w ciągu trzech miesięcy od daty złożenia wniosku”.

Następnie państwo, do którego skierowano wniosek o przejęcie, przeprowadza czynności sprawdzające (art. 22). Ma na to 2 miesiące, w ciągu których musi zadecydować, czy zgadza się na przejęcie migranta. Po tym terminie, w przypadku brak odpowiedzi, wniosek zostaje uznany za przyjęty, a państwo jest zobowiązane do przejęcia.

Istnieje także przyspieszony tryb przejęcia (art. 21 ust. 2). Jedno państwo ma prawo poprosić drugie państwo o pilne rozpatrzenie wniosku w przypadku, gdy migrantowi odmówiono zezwolenia na wjazd lub pozostanie, gdy został aresztowany za nielegalny pobyt lub gdy doręczono mu decyzję o wydaleniu. Wniosek wymaga uzasadnienia. W tej sytuacji nadal zapewnia się drugiemu państwu minimum tydzień na odpowiedź.

Wtórne przejęcie jest szybsze. Jak ono działa?

Druga procedura dotyczy sytuacji, gdy cudzoziemiec złożył już wniosek w państwie odpowiedzialnym za jego rozpatrzenie, ale potem przemieścił się do innego kraju. Drugie państwo może zwrócić się wówczas  do pierwszego z wnioskiem o wtórne przejęcie (art. 23-24). Robi to „możliwie najszybciej”, a maksymalnie – w terminie do dwóch miesięcy.

W tej sytuacji państwo odpowiedzialne za migranta ma miesiąc na przeprowadzenie czynności sprawdzających i wydanie decyzji. Czas ten jest skrócony do 2 tygodni w przypadku, gdy podstawą wniosku są dane z systemu Eurodac, porównującego odciski palców osób ubiegających się o azyl (art. 25 ust. 1).

Brak podjęcia działań lub nieudzielenie odpowiedzi na wniosek są uznawane za równoznaczne z jego zaakceptowaniem. Wówczas państwo ma obowiązek przejąć migranta (art. 25 ust 2).

Czym jest readmisja?

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN readmisja to „odesłanie nielegalnego imigranta do kraju, z którego przybył”. W tym sensie wyżej opisane zasady przejmowania migrantów są zasadami readmisji.

Oprócz unijnego rozporządzenia Dublin III reguły odsyłania migrantów nielegalnie przebywających na terenie danego kraju z Niemiec do Polski reguluje umowa zawarta między obydwoma państwami w 1994 roku. W umowie przewidziano możliwość readmisji uproszczonej (par. 4) oraz readmisji pełnej (par. 5).

Readmisja uproszczona polega na przekazaniu osoby nielegalnie przebywającej na terytorium Polski lub Niemiec niezwłocznie, czyli do 48 godzin. Jedna strona zgłasza drugiej zamiar przekazania osoby bez zbędnych formalności. Druga strona ma 24 godziny na odpowiedź na zgłoszenie. Przekazanie odbywa się w wyznaczonym miejscu i z udziałem przedstawicieli obydwu państw. Z przekazania sporządza się protokół (par. 4).

W innych przypadkach, np. jeśli migrant przebywa nielegalnie na terytorium jednego z państw przez dłuższy czas, potrzebna jest readmisja pełna. Różni się ona od uproszczonej tym, że państwo przekazujące migranta musi złożyć formalny wniosek o jego przyjęcie (par. 5).

Wspieraj niezależność!

Wpłać darowiznę i pomóż nam walczyć z dezinformacją, rosyjską propagandą i fake newsami.

*Jeśli znajdziesz błąd, zaznacz go i wciśnij Ctrl + Enter

Pomóż nam sprawdzać, czy politycy mówią prawdę.

Nie moglibyśmy kontrolować polityków, gdyby nie Twoje wsparcie.

Wpłać

Dowiedz się, jak radzić sobie z dezinformacją w sieci

Poznaj przydatne narzędzia na naszej platformie edukacyjnej

Sprawdź!